Παραμυθένιες
Διακοπές
Γράφει ο Δημοσιογράφος
Δημήτρης Ζάχος
«Πιστεύω στο απίστευτο που
θαρρώ πως είναι η πιο αληθινή μας ιστορία»!! Μετά από σχεδόν τριάντα χρόνια σε
μέρη αγαπημένα… Δεν θα σας πω που, θα σας αφήσω να μαντέψετε..
…Από ψηλά βλέπω τη Θάλασσα. Υπέροχο
Αγνάντι! Αφήνομαι στην μακρινή μαγεία
του νερού κι αισθάνομαι πως είμαστε μονάχοι η θάλασσα κι εγώ. Περνά πολλή ώρα
έτσι, τα μάτια μου κουράζονται να κοιτάνε και γέρνουν. Γέρνω κι εγώ στη γη. Και
ξαφνικά τα δέντρα που με τριγυρίζουν, γίνονται καράβια με κατάρτια ψηλά, τα
φύλλα που θροούσαν γίνονται πανιά, ο άνεμος αναταράζει το χώμα, το σηκώνει σε
ψηλά κύματα, τα μικρά τριζόνια και τα πουλιά γίνονται χρυσόψαρα και πλέουνε κι
εγώ ταξιδεύω μαζί τους!!! Το Αιγαίο με φωνάζει και με καλεί… Το Αιγαίο δεν είναι μονάχα
φως και θάλασσα. Μπαίνει μες την καρδιά των ανθρώπων, γίνεται πρώτα ένας
χτύπος, ύστερα άλλος, ώσπου γίνεται όλοι οι χτύποι της καρδιάς. Μπαίνει μες τις
φλέβες και γίνεται αίμα. Καίει το αίμα. Μπαίνει μες στη μνήμη και από τότε τίποτα
πια δεν μπορεί να το σβήσει ως την ώρα του θανάτου..
Το μελτέμι με παίρνει μαζί του,
με παίρνουν τα κύματα. Στήνω το αυτί μου και ακούω από το βάθος να έρχονται
ήχοι. Απ’ το βάθος του χρόνου, απ’ το βάθος του μύθου. Λένε για Νύμφες και για
Θεούς με πάθη και αδυναμίες, με φόβους και με πονηριές – για τους μόνους
σωστούς Θεούς που ήρθαν στη γη και κατανόησαν τον άνθρωπο, επειδή ήταν πολύ
ανθρώπινοι. Έκαναν τη φύση τους φίλο τους – τον κεραυνό και τη βροχή και την
αστραπή και τον άνεμο- σύντροφο χρήσιμο στα πάθη και στις χαρές τους, όχι όπλο
για την καταδυνάστευση του ανθρώπου.
Λένε, λένε, λένε τα κύματα…
Δεν θα σας αποκάλυπτα τον
τόπο που βρίσκομαι για λίγες ημέρες ξεκούρασης, αν δεν συναντούσα καινούργιους
φίλους που με την φιλοξενία τους με σκλάβωσαν. Προσωπικά πάντα πίστευα στον φίλο που
συναντάς άξαφνα μέσα σ’ ένα παραμύθι.
ΠΗΛΙΟ: Από
τη μία ο Παγασητικός κόλπος, από την άλλη το Αιγαίο. Στη μέση ένα μαγικό βουνό
να ανακαλύψετε: το Πήλιο. Νερό γάργαρο στις κρήνες. Ηλιαχτίδες μέσα από το
φύλλωμα: πλατάνια, μηλιές, καστανιές, βελανιδιές, οξιές, γαρδένιες, ορτανσίες,
καμέλιες... Σε αυτό το εύφορο χώμα της Θεσσαλίας, η φύση οργιάζει. Μονοπάτια, παλιές εκκλησίες, παραλίες με
καταπράσινα νερά. Από ψηλά, τα πηλιορείτικα χωριά σαν μπαλκόνια τις ατενίζουν. Εγώ βρέθηκα στο Χορευτό. Εδώ
που έκανα νέους φίλους. Την κυρία Έλενα, ιδιοκτήτρια του πολύ όμορφου Ξενοδοχείου,"ΑΓΝΑΝΤΙ".
Ένα ξενοδοχείο χτισμένο μέσα σε πλούσια βλάστηση με θέα το Αιγαίο. Τα δωμάτια προσεγμένα κ πεντακάθαρα.
Υπάρχει καθημερινή καθαριότητα και εξυπηρετικότατο προσωπικό. Το πρωινό του
αρκετά πλούσιο. Είναι ένα μέρος όπου μπορείς να απολαύσεις οικογενειακές
διακοπές. Ιδιαίτερα επικοινωνιακή η κυρία Έλενα, με τον υπέροχο και προσεγμένο
περιβάλλοντα χώρο με τα ποικίλα φυτά. Λουλούδια μέσα σε δοχεία
είναι τοποθετημένα στα τραπέζια του εσωτερικού χώρου.... !!! Επιπλέον, το
προσωπικό είναι ευγενικό και μεριμνά για
κάθε ανάγκη μας. Το συστήνω ανεπιφύλακτα!
Επισκέφτηκα την Ζαγορά, το πολύ όμορφο Πουρί και απ΄εκεί στην παραλία Ανάληψη στο«Πλυμάρι".
 |
| Μαζί με την κ. Άννα και την κόρη της Πελαγία |
 |
| Ο κ. Σπύρος |
Γνώρισα τον κ. Σπύρο και την κ. Άννα στην καταπληκτική τους ταβέρνα με την
υπέροχη κουζίνα τους. Μαγευτική τοποθεσία. Στην επιστροφή για Χορευτό κόλλησα με το
αυτοκίνητό μου σε μια άγρια μα πανέμορφη τοποθεσία. Οι κοντινοί περίοικοι αλλά και ο οδηγός ενός διερχόμενου αυτοκινήτου, με καλή διάθεση και ούτε ίχνος δισταγμού, μας βοήθησαν να …ξεκολλήσουμε…
Εγκάρδιες ευχαριστίες στον άγνωστο νεαρό που συνέβαλλε τα μέγιστα ώστε να απεμπλακούμε από την δύσκολη κατάσταση.
Σήμερα που γράφω αυτές τις λίγες
γραμμές η μέρα ξεκίνησε με ανέμους και βροχή δυνατή. Στο Αιγαίο φυσούν
σπιλιάδες, φυσούν μελτέμια, όλοι οι άνεμοι. Φυσούν χωρίς τάξη , χωρίς μέτρο.
Εκεί που είναι Μπονάτσα, άξαφνα τινάζονται κύματα. Εκεί που είναι κύματα, γίνεται
γαλήνη. Παίζουν οι άνεμοι, παίζουν τα σύννεφα, παίζει ο Θεός με τους ανθρώπους.
