Ένας ακόμα ήρωας του
΄74 επιστρέφει δαφνοστεφανωμένος στην γενέτειρα του
Ο κατάλογος των αγνοουμένων
προσώπων του ΄74 είναι από προχθές Κυριακή μικρότερος. Στον κατάλογο αυτό δεν
βρίσκεται πλέον το όνομα του στρατιώτη
Ηρακλή Αγαθοκλέους του Χριστοφή και της Κλαυδίας από τον Άγιο Τύχωνα της
Λεμεσού. Ο Ηρακλής αναπαύετε εν ειρήνη στο κοιμητήριο του χωριού του
στεφανωμένος δικαιωματικά με τα αμάραντα άνθη της δόξας. Έδωσε και τη τελευταία
ελληνική σταγόνα του αίματος του για την πατρίδα. Θυσία υπέρτατη στο λιοπύρι
του Αυγούστου, τη μέρα της Παναγιάς. Έδωσε τη τελευταία μάχη του με αυταπάρνηση
μαζί με τους αντρειωμένους συντρόφους του, του 286 Μηχανοκίνητου Τάγματος
Πεζικού, μεταξύ των κατεχομένων κοινοτήτων Αγίου Ερμολάου και Κοντεμένου στο
ύψωμα «Λαπάτσα» βορείως της επίσης κατεχόμενης Σκυλλούρας... Εκεί που έμελλε να
χαθούν για πάντα τα ίχνη σου. Και δεν ήταν ακόμη ούτε καν 18 χρονών!
Το οδοιπορικό του θανάτου από την
έναρξη της εισβολής έως και τον ηρωικό θάνατο του Ηρακλή και όλων των
συμπολεμιστών του στο ύψωμα «Λαπάτσα» (μέσα από το ημερολόγιο του Τάγματος του)
έχει ως εξής: Η εισβολή των τούρκων στην Κύπρο είναι πια γεγονός. Η ώρα 5:00 το
πρωί της 20ης Ιουλίου 1974, ένα στρατιωτικό διοικητικό όχημα σταματά
στην είσοδο του παλαιού γηπέδου του ΓΣΠ της Λευκωσίας όπου ήταν στρατοπεδευμένο
το 286 Μηχανοκίνητου Τάγματος Πεζικού (ΜΤΠ). Οι επιβάτες του δεν μπορούσαν να
μείνουν απαρατήρητοι. Ήταν ο τότε Διοικητής της Διεύθυνσης Τεθωρακισμένων και ο
ίδιος ο Επιτελάρχης του ΓΕΕΦ. Η αποστολή τους ήταν σύντομη αλλά ιστορική:
Επίδοση προφορικής διαταγής προς τον διοικητή του 286 ΜΤΠ Αν/χη Γεώργιο Μπούτο
να οδηγήσει αμέσως την μονάδα του προς τα παράλια της Κερύνειας για
αντιμετώπιση της υπό εξέλιξη τουρκικής απόβασης.
Η Τουρκική αεροπορία άρχισε ήδη
να πλήττει ανενόχλητη κινητούς και ακίνητους στόχους παντού μεταξύ των οποίων
ήταν το αεροδρόμιο Λευκωσίας και όλα τα στρατόπεδα της Λευκωσίας. Μέσα σε αυτές
τις συνθήκες ρίφθηκαν στην μάχη τα παλικάρια του 286 ΜΤΠ. “Κύριε διοικητά, καλύτερα να μπείτε σε ένα από
τα BTR” εισηγήθηκε ο Άθως Σκουτέλας σε κάποιο σημείο παρά το στρατόπεδο της ΕΛ.ΔΥ.Κ.
“Εγώ θα οδηγήσω τη φάλαγγα μέσα στο όχημά μου μπροστά” του απαντά περήφανα ο
Διοικητής ...
Ξαφνικά η φάλαγγα ελάττωσε
ταχύτητα. Παρά την έξοδο του χωριού Κοντεμένος ένα χτυπημένο από την αεροπορία
όχημα του 281 Τάγματος πεζικού (Τ.Π.) εμπόδιζε τη διέλευση της φάλαγγας. Ο
Γεώργιος Μπούτος πάντα μπροστά διατάζει την άμεση μετακίνησή του. Δεν θα
προλάβει όμως. Τέσσερα μαχητικά αεροπλάνα κάνουν την εμφάνισή τους και πετώντας
σε χαμηλό ύψος εξαπολύουν μια επίθεση εξόντωσης της φάλαγγας χωρίς έλεος. Ρίψη
ρουκετών, εκρηκτικών βομβών, βομβών ναπάλμ και πολυβολισμών με σφαίρες ντούμ-
ντούμ, κτυπούν την ήδη σταματημένη φάλαγγα. Ο Γεώργιος Μπούτος αναφωνεί: “Aχ Τα
παιδιά μου” εννοώντας τους στρατιώτες του που οδηγούσε μέρα ενάντια στην θέλησή
του και πιάνει το κεφάλι του. Αμέσως κατεβαίνει από το όχημα του τρέχει προς
τους στρατιώτες του και αρχίζει να δίνει διαταγές για αεροπορική κάλυψη. Μια
ριπή πολυβόλου όμως από θανάσιμες σφαίρες ντούμ – ντούμ που σκάει δίπλα του, θα
τον τραυματίσει βαριά.
Τα αεροπλάνα κάνουν συνεχώς
βυθίσεις πάνω από τη φάλαγγα και συνεχίζουν την εξόντωση της. Τα παλικάρια του
286 ΜΤΠ γυρίζουν κάθε όπλο που κρατούσαν ενάντια στο φονικό μένος του ΑΤΤΙΛΑ.
Πιο πίσω, κοντά σε κάποιο γεφύρι ο Ανθ/γός Χατζημάρκος όρθιος δίνει διαταγές
για αεροπορική κάλυψη ενώ ο ίδιος με το όπλο στο χέρι σημαδεύει και πυροβολεί
τα αεροπλάνα. Μια από τις δεκάδες ρουκέτες όμως θα πλήξει θανάσιμα το αγέρωχο
παλικάρι. Οι απώλειες σε οπλισμό, πυρομαχικά και οχήματα ήταν τρομακτική.
Από τα 24 BTR που ξεκίνησαν για τον χώρο απόβασης, έφτασαν μόνο 6!
Ο Αντισυνταγματάρχης Γεώργιος
Μπούτος από το Ναύπλιο μεταφέρθηκε την 1η Αυγούστου του 1974 στην
Αθήνα λόγω του κρίσιμου της καταστάσεως της υγείας του, όπου και εξέπνευσε δύο
μέρες αργότερα, στις 3 Αυγούστου. Η κυπριακή εφημερίδα «Ο ΑΓΩΝ», γράφοντας
για τον Μπούτο σημείωνε και τα εξής: “... Ο Μπούτος έφυγε με το παράπονο στα
χείλη. Πάντοτε παραπονείτο, γιατί η Ελλάδα δεν είχε στείλει έστω και ένα
αεροπλάνο για να βοηθήσει την Κύπρο. Που είναι μωρέ η Ελλάδα να στείλει έστω
και τρία αεροπλάνα και να δης τους τούρκους που θα πάνε, παραμιλούσε στο
νοσοκομείο όπου ενοσηλεύετο”. Και με αυτό το παράπονο ξεψύχησε στο 401 Γενικό
Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αθηνών (ΓΣΝΑ).
Όσοι είχαν τη τύχη να ξεφύγουν
από την κόλαση πυρός παρά τον Κοντεμένο θα κινηθούν προς την περιοχή του
Γερολάκκου λίγο έξω από τη Λευκωσία. Θα παραμείνουν εκεί έως την 14η Αυγούστου,
ημέρα έναρξης της δεύτερης φάσης της τουρκικής εισβολής, οπότε δίνεται η διαταγή
να κινηθούν βορειότερα στο ίδιο σχεδόν χώρο όπου δέχθηκαν την σφοδρή επίθεση
της τουρκικής αεροπορίας την πρώτη μέρα του πολέμου! Την επόμενη μέρα δίνεται
διαταγή σε μια διμοιρία της Μονάδας να κινηθεί προ το ύψωμα «Λαπάτσα»
προκειμένου να αντιμετωπίσει (χωρίς να της παρασχεθεί οποιασδήποτε έστω και
στοιχειώδης στρατιωτική κάλυψη), την προέλαση των τούρκων που επιτίθεντο
ασταμάτητα χρησιμοποιώντας ισχυρή δύναμη πυρός. Επρόκειτο πραγματικά για μια
ακόμα από τις πολλές αποστολές αυτοκτονίας που δόθηκε διαταγή να εκτελεσθούν
από την ανεπαρκή και μυημένη στα σκοτεινά σχέδια της χούντας ηγεσία της Εθνικής
Φρουράς (ΕΦ). Την ηγεσία της ΕΦ που ενώ από την μια διέλυσε κάθε στοιχειώδη
ηθική και υλική συνοχή στο στράτευμα, από την άλλη προέβαλε αμέτρητες ανούσιες και
αστείες δικαιολογίες προκειμένου να στηρίξει την πρωτοφανή καθυστέρηση και την
πλήρη ανεπάρκεια της να αντιμετωπίσει τα τουρκικά στίφη που εισέβαλαν και
κατέστρεφαν τα πάντα στο πέρασμα τους! Η ηγεσία της ΕΦ δεν προέβαλε δυστυχώς καμιά
οργανωμένη αντίσταση και δεν εφάρμοσε κανένα οργανωμένο σχέδιο απόκρουσης των
σιδερόφρακτων τουρκικών στρατευμάτων εισβολής, ενώ την ίδια στιγμή η Αθήνα,
ελέω των αρχηγών των όπλων της χούντας, πανηγύριζε για την επιστροφή Αβέρωφ και
Καραμανλή και λοιπών αυτοεξόριστων!
Μοιραία λοιπόν και παρά την
ηρωική αντίσταση των στρατιωτών του 286 ΜΤΠ έπεσαν μαχόμενα σχεδόν όλα τα μέλη
της Διμοιρίας, ανάμεσα τους και ο Ηρακλής Αγαθοκλέους τα οστά του οποίου ταυτοποιήθηκαν
πρόσφατα με τη μέθοδο DNA
και κηδεύτηκαν με καθυστέρηση 43 χρόνων στη γενέτειρα του, την Κυριακή 17
Σεπτεμβρίου 2017, ημέρα της ονοματικής του εορτής.
Η υποδοχή στην είσοδο του χωριού
του ήταν αντάξια της προσφοράς του Ήρωα που έπεσε μαχόμενος υπερασπιζόμενος με
αυταπάρνηση τις προδομένες Κυπριακές Θερμοπύλες. Σε αυτό το καλωσόρισμα είχα
την ύψιστη τιμή και το ξεχωριστό
προνόμιο (κατόπιν προσωπικής πρωτοβουλίας του εξαδέλφου του Ηρακλή Ηρακλέους) να
τον υποδεχθώ με αναφορές στη ζωή του και κυρίως στον ηρωικό του θάνατο. Μοιράζομαι
μαζί σας ένα μικρό απόσπασμα της ομιλίας μου:
«…Υποκλινόμαστε στους σεβάσμιους
γονείς σου. Με αισθήματα δέους, βαθιάς συγκίνησης και εθνικής υπερηφάνειας και
με τον προσήκοντα σεβασμό, τους αποτείουμε τον οφειλόμενο φόρο τιμής …
Φτερούγησες για τα ουράνια πριν
καλά-καλά προλάβεις να σεργιανήσεις στις γειτονιές της ζωής. Οι γονείς σου σε
περίμεναν καρτερικά. Οι ελπίδες πως θα γύριζες ξανά ζωντανός ξέφτιζαν καθώς τα
χρόνια περνούσαν. Το όνειρο της επιστροφής ξεθώριαζε μέρα με τη μέρα! Και
σήμερα επιστρέφεις μια αγκαλιά κόκκαλα ιερά σε μια μικρή και παγερή ξύλινη
λειψανοθήκη που τη ζεσταίνουν με τη σκέπη τους οι σημαίες της ιδιαίτερης σου
πατρίδας και της Μάνας Ελλάδας. Της μάνας Ελλάδας που την ώρα που εσύ μαζί με
τα παιδιά της, τους εξ Ελλάδος αξιωματικούς υπαξιωματικούς και στρατιώτες, δίνατε
τον υπέρ πάντων αγώνα, έψαχνε για δικαιολογίες και μας είπε ξανά: “Η Κύπρος
κείται μακράν”!
… Ο Ηρακλής δεν δείλιασε μπροστά
στο θάνατο και έδωσε το παράδειγμα στις επόμενες γενιές. Στους ανθρώπους που
πιστεύουν στην αξία της ελευθερίας. Που πιστεύουν ότι υπάρχουν αρχές και
έννοιες για τις οποίες αξίζει να δώσουμε και την ύστατη ρανίδα του αίματος μας
… και την τελευταία μας πνοή. Αυτούς που έπεσαν υπέρ βωμών και εστιών και
ορίζουν τη δική μας αποστολή και το δικό μας καθήκον προς το Υπέρτατο αγαθό που
λέγεται πατρίδα!
Ζητούμε συγγνώμη για τη
ταλαιπωρία που υπέστης εξ αιτίας μας. Ζητούμε συγγνώμη που η επίπλαστη ευμάρεια
δεν μας άφησε να κάνουμε κάτι καλύτερο για να δικαιώσουμε τη θυσία σου.
Συγχώρεσε μας που συνηθίσαμε να ζούμε κάτω από τη σκιά της τούρκικης σημαίας
που μολύνει για 43 δίσεχτα χρόνια τη γη μας των προγόνων μας…
Σε αυτό το στερνό αντίο θυμόμαστε
μια στροφή από τον ΚΒ΄ 22 Ψαλμό, του Δαυίδ που ταιριάζει σε σένα που ήσουν ένα
αληθινό παράδειγμα ήθους και λεβεντιάς: « Ο Κύριος μου ως στοργικός ποιμήν με
περιφρουρεί, με συντηρεί, με τρέφει. Τίποτε δεν θα μου λείψη. … κι αν ταξιδέψω
μέσα σε σκιές θανάτου, τίποτε δεν φοβάμαι, όσο Εσύ είσαι μαζί μου ….
Με δυό στροφές από το ποίημα «ΕΙΣ
ΤΟΝ ΙΕΡΟΝ ΛΟΧΟΝ», του μεγάλου Ζακυνθινού ποιητή Ανδρέα Κάλβου σε
αποχαιρετούμε: «Ας μη βρέξει ποτέ το σύννεφον, και ο άνεμος σκληρός ας μή
σκορπίση το χώμα το μακάριον που σε σκεπάζει. Ας το δροσίση πάντοτε με τ'
αργυρά της δάκρυα η ροδόπεπλος κόρη' και αυτού ας ξεφυτρώνουν αιώνια τ΄ άνθη
….»
Καλώς όρισες Ηρακλή και καλό
ταξίδι στη γειτονιά των Αγγέλων. Καλό ταξίδι στο περιβόλι του Παραδείσου!
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
Δρ. Αυγουστίνος (Ντίνος) Αυγουστή
Επίκουρος καθηγητής στο Τ.Ε.Ι. Λάρισας
Από το Μονάγρι Λεμεσού
