Φωτιά και φως
Κων/νου Ηλ. Μήτσιου
Και στο καλοκαίρι που πέρασε οι πυρκαγιές
προκάλεσαν μεγάλες καταστροφές στην πατρίδα μας
και στην υφήλιο. Δάση κάηκαν, σπίτια αποτεφρώθηκαν, ζώα και καλλιέργειες
εξαφανίστηκαν, περιουσίες καταστράφηκαν, ζημιές τεράστιες προκλήθηκαν και η
δοκιμασία αυτή επέδρασε στη ζωή των ανθρώπων, στην ψυχολογία τους, στη
νοοτροπία τους, στις σκέψεις τους. Οι πνευματικές και υλικές αξίες πήραν άλλη
βαρύτητα και η λάμψη της χλιδής και του πλούτου δε σαγηνεύει, δεν ικανοποιεί το
είναι του συνανθρώπου μας.
Στην τέφρα, λοιπόν, της πυρκαγιάς
διακρίναμε τις λάμψεις μιας ανωτέρας θεωρήσεως του κόσμου. Από την υλιστική
αντίληψη κάναμε δειλά βήματα προς τις πνευματικές αξίες και με το φως των
τεράστιων φλογών που κατάπιναν τα πάντα διακρίναμε καθαρά τη ματαιότητα των
εγκοσμίων. Μέσα από τη φωτιά και εξαιτίας της ένα άρωμα ευωδίας πνευματικής
αναδύεται, το σάπιο παρελθόν μας καίγεται, ένα φως απλώνεται, σκέψεις
ξεκαθαρίζονται από τις τοξίνες της αμαρτίας και αποφάσεις νέες, ρηξικέλευθες λαμβάνονται.
Υπάρχουν, λοιπόν, και πυρκαγιές ωφέλιμες,
αρκεί να φιλοσοφήσουμε, να προβληματιστούμε πάνω στα αποκαΐδια, αρκεί με το
εκπεμπόμενο φως να διώξουμε τα σκοτάδια και να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας
για τη ζωή. Αρκεί ο πόνος μας να γίνει υψοποιός δύναμη και εφαλτήριο ανάτασης.
Αρκεί με την έμπρακτη αγάπη μας, με το υστέρημά μας να ανακουφίσουμε τον
πάσχοντα συνάνθρωπό μας. Μακάρι οι άνθρωποι να ωφεληθούν από τη λάμψη του
φωτός, να κλάψουν και να θεραπευθούν.
Επομένως, κάθε πυρκαγιά είναι φωτιά και φως.
Φωτιά, που καίει το σάπιο, εξαφανίζει το ψέμα, διαλύει τα σκοτάδια και
γκρεμίζει τα φρούρια της διαφθοράς. Αλλά και φως, που καταυγάζει το νου του
ανθρώπου, για να μπορεί να σκέπτεται ελεύθερα, να αγναντεύει μακρινούς
ορίζοντες ζωής, να βρίσκει το δρόμο του ουράνιου προορισμού του και να
συνειδητοποιεί το χρέος του ως άνθρωπος και συνάνθρωπος.
kostasmitsios@yahoo.gr
