Κοπανατζήδες
(Μονόλογος γυναίκας)
Γράφει ο Κώστας Μπιλίρης
Απότομα.
Μου την κοπάνησε απότομα! Δεν εξηγήθηκε φιλότιμα και πήρε δρόμο μια βραδιά.
Τώρα
βραδιά ήταν, μεσημέρι ήταν, δε θυμάμαι ακριβώς. Θυμάμαι όμως πως έφαγε και ήπιε
καλά, χούφτωσε και άδειασε τα λάδια του. Ύστερα πήγε να πάρει τσιγάρα κι έγινε
καπνός.
Απότομα
ο μπαγάσας. Εγώ έφτιαχνα όνειρα και προγραμμάτιζα παστίτσιο. Κι αυτός την
κοπάνησε για τα σουντζουκάκια της διπλανής.
(Δείχνει το στήθος της).
Μερικοί
φεύγουν πιο εύκολα απ΄ότι ο πόντος στο καλσόν.
Μάλιστα.
Ο Έλληνας σε κάθε σχέση του, είναι με το ένα πόδι μέσα και το άλλο στο
πεζοδρόμιο.
Τον
γνωρίζεις σαββατόβραδο σε πηδάει Κυριακή πρωί , τη Δευτέρα σε γκαστρώνει, την
Τρίτη σου τα παίρνει. Την Τετάρτη γνωρίζει τη διπλανή, την Πέμπτη σε βρίζει και
την «Παρασκευή το βράδυ Παναγίτσα του, ετοιμάζει για κοπάνα τη βαλίτσα του».
Mα θα μου πείτε: Δεν τον
πήρες χαμπάρι; - Δεν τον πήρα. Ο δικός μου, δεν ήταν και τόσο βιαστικός.
Βολεύτηκε πάνω από δυο μήνες. Και μαλαγάνας! Καταφερτζής! Τις πρώτες μέρες όλα
τέλεια τα έβρισκε.
Τα
φιλάκια μου, τα χειλάκια μου, το σαγόνι μου, το προγούλι μου, τα μαλλιά μου, τα
μάτια μου, τα γυαλιά μου, την ελιά μου, την κοιλιά μου, τον αφαλό μου.
Ναι
καλέ. Όταν πρωτοείδε τον αφαλό μου, τον κοιτάζει και μου λεει: Τι ωραία τρύπα είναι αυτή!! Θαύμαζε
όλες τις τρύπες μου.
Ό,τι
και να έκανα το έβρισκε τέλειο, θαυμάσιο.
Τραγουδούσα;
- Μα τι καναρίνι είσαι μανάρα μου!
Γελούσα;
Τι ωραία κακαρίζεις αγάπη μου! Εγώ
ξανακακάριζα για να τον ευχαριστήσω.
Ξυνόμουν
καμιά φορά και μου έλεγε: Αχ πόσο
χαριτωμένα ξύνεσαι μωρό μου! Με ερεθίζεις. Από σένα αγάπησα το ξυστό.
Μ΄έβλεπε
να χασμουριέμαι και τον άκουγες: τι παθιάρα, τι προκλητική που γίνεσαι με το
χασμουρητό σου! Με ερεθίζεις.
Την
πρώτη φορά που έβηξα, γυρίζει και μου λεει:
μα τι όμορφα που βήχεις! Εγώ το
πίστεψα και για να βήχω πιο πολύ, πήγα και κόλλησα γρίπη.
Έτσι
είναι οι περισσότεροι. Και μόλις εντοπίσουν τη διπλανή, σου κόβουν το βήχα και
σε απειλούν.
Μανούλα
μου μανίτσα μου, θα πάρω τη βαλίτσα μου. Τι του λες εσύ; Βασικά πρέπει να του
πεις «άσε κάτω τη βαλίτσα». Ήρθες χωρίς βαλίτσα. Ούτε προφυλακτικό δεν έφερες.
Του
ζητάς βεβαίως κάποιες εξηγήσεις και τον προειδοποιείς.
Επιμένεις
να τον επαναφέρεις στην τάξη. Στο κρεβάτι σου δηλαδή. Βάζεις και λίγο
μελοδραματισμό.
Του
θυμίζεις και κάποιους όρκους. Θυμάσαι που μου ορκιζόσουν στο ψωμί που δεν
έτρωγες, γιατί βολευόσουν με φιλέτο και μανιτάρια; Θυμάσαι που μου έλεγες, αν
σ΄αρνηθώ αγάπη μου, να με τσιμπήσει κουνούπι και να κάνω καρούμπαλο στο.. αυτό μου;
Αυτός
αν το είχε αποφασίσει να φύγει, σου δηλώνει στα ίσια:
- Κομμένη, τέρμα, παράτα με, άσε με ήσυχο,
τελειώσαμε, Δε μου κάνεις.
Δεν
του κάνεις. Λες και ήσουν παπούτσι και του ήρθε στενό. Αν δεν έχει καταλήξει
ακόμη, θολώνει τα νερά: - Ξέρεις
…..εεε…το οοοο…και εεε…μααα…
Και
σου ρίχνει τις πιο απίθανες δικαιολογίες.
Βρε όπου και να πας, θα σε βρω
σου λεω. Θα βάλω τη Νικολούλη.
Τώρα
για να πούμε την αλήθεια, την κοπάνα την έχουν στο αίμα τους. Μέσα σε κάθε
άντρα, υπάρχει μονίμως ένας δραπέτης, ένας σκασιάρχης, ένας κοπανατζής, ένας
λιποτάκτης του έρωτα.
Το
καταλαβαίνει κανείς και από τις ανάλογες εκφράσεις που υποχρεώθηκε να
κατασκευάσει η ελληνική γλώσσα για να ανταποκριθεί.
Έφυγε,
έστριψε, ξεγλίστρησε, το έσκασε, τα βρόντηξε, την κοπάνησε, μην τον είδατε,
έκοψε πέρα, λάκισε, μην είδατε τον Παναγή, πήρε τα μάτια του, μας την αμόλησε,
με εγκατέλειψε, με άφησε, με παράτησε, από δω παν οι άλλοι, έγινε άφαντος,
έγινε καπνός, έγινε Πουλόπουλος, έγινε λαγός, έγινε Λούης.
Για
να λέγονται όλα αυτά, καταλαβαίνεται τι γίνεται από κοπανατζήδες και κόπανους.
Όλοι με μια βαλίτσα στο χέρι βρίσκονται. Μερικοί ανοίγουν δίπορτο.
Ωραία
φάμπρικα το δίπορτο. Τις περισσότερες φορές από σένα τρωει και πίνει, και αλλού
πάει και το δίνει. Και γυρίζει κατάκοπος, δήθεν από την πολλή δουλειά.
Εξαντλημένος.
Δεν μπορεί να πάρει τα πόδια του, απ΄την υπερωρία. Όλο κλείδωνε και ξεκλείδωνε
ο κύριος δίπορτος. Για να μην σκουριάσει η κλειδαρότρυπα της κυρίας. Και τι
κάνεις τότε; Του το ανταποδίδεις;
Κάποτε
το σκέφτηκα. Δίπορτο εσύ, δίπορτο κι γω. Δυο γυναίκες εσύ, δυο άντρες εγώ. Δυο κλειδαρότρυπες
εσύ, δυο μάνταλα εγώ. Όλο κλείδωνε και ξεκλείδωνε θα είμαι. Θα τρελαθώ στο
μάνταλο. Κι έβαλα δυο στη ζωή μου. Δε βαριέσαι!
Μόλις ήρθε καλοκαίρι και πλάκωσαν οι τουρίστριες, ένας για Χίο τράβηξε
κι άλλος για Μυτιλήνη.
Άλλος για Χίο τράβηξε
κι άλλος για Μυτιλίνη
και μείναμε ολομόναχες
εγώ κι η βαζελίνη
Έκανα παιχνίδι και με τρεις. Δεν υπάρχει ευτυχία που να
κόβεται στα τρία. Λετε να απαιτείται και τέταρτος; Η ουσία είναι πως εμείς οι
γυναίκες συνεχίζουμε να το παίζουμε θύματα και να μας τρωει η απορία.
Υπάρχει
βεβαίως και η άλλη άποψη. – Τι είπες
χρυσέ μου; Απειλείς να με παρατήσεις;
Βρε άι παράτα με. Βρε πάρε δρόμο. Και αρχίζεις να του αραδιάζεις όλα αυτά
τα ωραία, που διαθέτει η ελληνική γλώσσα για τις ανάλογες περιπτώσεις.
-Τι είπα; Ε ναι. Θα πάρεις
πόδι. Κοινώς θα φας κλωτσιά. Βρε ουστ. Άντε που σου λεω. Βρε άδειασέ μας τη γωνιά.
Τη γωνιά, το σπίτι, το κρεβάτι, το ψυγείο, την κάβα, το πλυντήριο, το σιδέρωμα.
Βρε άι στο διάβολο. Βρε έξω από δω, βρε άι στον οξαποδώ. Βρε άντε από κει που
ήρθες. Βρε άντε πάρε τα παπούτσια σου στο χέρι.
