ΛόΓια μπΡούΤζινα και
ΚακOφωNίες
Από το πόνημα του Χρυσόστομου Κυριαζόγλου
ISBN: 978-3-00-055857-3
Ξένος
Φθινόπωρο,
πνιγούρα στον αέρα, η μολυβιά και η κουφόβραση πάνω από τα κύματα του Σαρωνικού
μάλλον προμηνύουν μια καινούργια καταιγίδα.
Το παλιό,
κατακάθαρο ρυάκι μας έγινε πρώτα κλοάκη και μετά Εθνική Οδός, κι’ ο κάμπος με
το κριθάρι, που τα στάχυα του παλιά την εποχή αυτή υποκλινόταν στο ελαφρό
φύσημα του λεβάντε, γιόμισε πολυκατοικίες.
Στις κουβέντες με
φίλους από τα παλιά, λείπει το ίσιο, το σταθερό, το υπολογίσιμο, που έχει
αντικατασταθεί από την άρνηση κάθε άλλου που δεν δέχονται.
Οι τρόποι υποταγής
άλλαξαν, όπως και οι τρόποι τιμωρίας των μη υποτασσομένων.
Παρ’ όλο λοιπόν
ότι ο Παρθενώνας δεν μετακινήθηκε ξενίζω στην πατρίδα μου.
Μια εποχή έχει λήξει, όταν έχουν εξαντληθεί οι
θεμελιώδεις ψευδαισθήσεις της, είπε κάποτε ο Άρθουρ Μίλλερ, και προσθέτω, ότι το
γεγονός δεν αναστέλλεται με νέα δόγματα που αντιγράφουν τα παλιά.
Οι αλυσίδες της ψυχής μου γίναν πρώτα ιερές
και μετά νόμιμες,
χάρις στη συνεχή
επανάληψη σε σχολεία και εκκλησία,
που με γιόμισαν
μπουρ-μπουρ και ψέμματα.
Η προσπάθεια να
τις σπάσω γίνεται
άνιση και άδικη.
Θάθελα να
ξαναγεννηθώ με την τωρινή γνώση
γιατί το χρωστάω
στον εαυτό μου
να βγω από τον
λάκκο που μου σκάψανε.
Θέλω να ξαναβρώ
τον δαυλό για να με καθοδηγήσει
χωρίς να με κάνει
στάχτη.
Και να μην είμαι
ελεύθερος να επιλέγω
ποιανού θέλω να
γίνω δούλος.
