ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ: STREETS – A ROCK OPERA
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: SAVATAGE
ΧΡΟΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1991
Ένας δίσκος έπος αυτή την φορά θεωρώ. Εύχομαι να τον απολαύσουν οι αναγνώστες μας.
Καλή συνέχεια και καλό φθινόπωρο να έχουμε, Σταμάτης Γαλάνης
«Time and time, and time again – I’m
just looking for a friend! But no one seems to be around, just this monkey that
I found… and still seems like he’s my only friend, and tonight he grins again…»
«Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ είναι HEAVY METAL δικιέ μου!», είχε πει ένας παλιός αγαπητός μου φίλος, κάποια
πολλά χρόνια πριν. Λίγο το χιόνι, λίγο το σκληροπυρηνικό κρύο, λίγο οι
«τσουχτερές» υποχρεώσεις μας, λίγο το πάπλωμα που μας πέφτει βαρύ κάθε πρωί,
πριν την δουλειά. Λίγο από όλα στα αλήθεια. Η αλλαγή του καιρού αυτές τις
ημέρες είναι δραματική! Εκεί που κοιμόσουν αγκαλιά με τον ανεμιστήρα, τώρα
κοιμάσαι εγκλωβισμένος στις μυρωδάτες κουβέρτες. Η μέρα μικραίνει ξανά, το απόγευμα
δεν είναι όσο γεμάτο ήταν μόλις πρόσφατα. Και φυσικά, η ψυχολογία δίνει
ραντεβού από τώρα με το επόμενο καλοκαίρι. Ε, λοιπόν, δεν είναι και τόσο
άσχημα! Για εμένα τουλάχιστον. Η μουντάδα του καιρού, οι άγριες Ιβοριανές
διαθέσεις του, η Γης που μυρίζει βροχή, χώμα και καμένο ξύλο, τα φύλλα που
ψιθυρίζουν στην αγκαλιά του ανέμου. Είναι μια ευκαιρία να ενωθούμε με αυτή την
πλευρά της ψυχής μας. Μια ευκαιρία να δούμε τον δρόμο να φορά καμαρωτά το νέο
σκουρόχρωμο κουστούμι του. Δεν ξέρω, ο χειμώνας με κάνει να ανατρέχω βαθύτερα
στους ανθρώπους. Να ανατρέχω σε κάτι που έχει ουσία, κάτι ακατέργαστο και
αληθινό. Τον βρίσκω πολύ πιο ενωτικό, πολύ πιο θερμό από το καλοκαίρι που είναι
γεμάτο ασυδοσία και παραίσθηση. Βρίσκω στα χρώματα του ειλικρίνεια, καλοσύνη,
ελπίδα και συμβατότητα. Η μοναξιά μέσα του, πολύ πιο ελκυστική στους μήνες που
ακολουθούν. Δεν ξέρω, ίσως να είμαι εγώ. Ίσως και κάποιοι από εσάς.
Από την αρχή της χρονιάς, είναι
αλήθεια, ήθελα να γράψω ένα review για το «STREETS»,
το γνωστό πλέον μεγαλούργημα των SAVATAGE. Μιας μπάντας, βαθιά επηρεασμένης από τους Queen, τον Andrew Lloyd Webber και
τους Iron Maiden.
Στην αρχή, με κρατούσαν από αυτό, οι φίλοι που το ανέφερα, ύστερα με κρατούσαν
οι θερμόαιμες συνθήκες. «Πολύ μελό ρε παιδί μου, μήπως λιγάκι μελαγχολικό,
μήπως λιγότερο βαθύ, και περισσότερο εύθυμο;» ορισμένα από τα σχόλια τους.
Αυτόν όμως τον μήνα, το σκεφτόμουν τόσο έντονα, όπου και έπεισα τον εαυτό μου
να προχωρήσω. Και εκεί που έκανα τις συμπληρωματικές μου έρευνες για το
περιεχόμενο του άρθρου, ανακάλυψα ότι ο εν λόγω δίσκος κυκλοφόρησε μήνα
Οκτώβριο. Τυχαίο; ίσως ναι, ίσως και όχι και τόσο. Πραγματικά, ο δίσκος δεν θα
μπορούσε να ανήκει σε άλλον μήνα. Ήταν ο τελευταίος δίσκος που τα βασικά
φωνητικά υπηρέτησε ο John Oliva.
Και δυστυχώς έμελλε να είναι και η τελευταία δισκογραφική δουλειά του
αδικοχαμένου αδερφού του, και κιθαρίστα της μπάντας, Chris Oliva. Δυο χρόνια από την εν
λόγω κυκλοφορία, και πάλι μήνα Οκτώβριο, μας άφησε τόσο νωρίς, για ένα μέρος
δίχως δρόμους. Το STREETS λοιπόν, για την ιστορία, υπήρξε μια από τις σχετικά
τελευταίες δισκογραφικές δουλειές ενός σχήματος που ύμνησε με έντεχνο τρόπο το
κλασσικό metal. Ένας
δίσκος που αφήνει το πιάνο να οδηγεί τις σκληρές κιθάρες, που το συναίσθημα
κορυφώνεται μέσα από την έξυπνη αφήγηση, και που τέλος, οι ερμηνείες του John Oliva απογειώνουν
τις συνθέσεις. Το περιεχόμενο επίσης, υπήρξε συντριπτικά σημαντικό για την
πορεία της επιτυχίας του. Η ιστορία του DT Jesus, ενός άστεγου μουσικού στην Νέα Υόρκη, ο οποίος καταφέρνει να
περάσει από την παρακμή στην ακμή. Από την αφάνεια και το περιθώριο, στην
έκδηλη και εφήμερη λάμψη της πρώτης γραμμής. Και από εκεί και κάτω, πίσω στο
ίδιο κατηφόρι, να αναζητήσει και να βρει στα λάθη και τις επιλογές του, τι
είναι αυτό που αξίζει τελικά στην πορεία.
Δεν ξέρω ξανά. Ορισμένες φορές
κοιτώ του ανθρώπους. Παρατηρώ. Όχι τόσο τον εξωτερικό μανδύα τους, αλλά μέσα
βαθιά στον πυρήνα τους. Ψάχνω για την αρετή, το λάθος το σωστό και το
ενδιαφέρον. Βάζω τα γυαλιά μου, και βλέπω την λεπτομέρεια. Τα βγάζω, και βλέπω
την ουσία. Μου αρέσει αυτό το ταξιδάκι. Από τα καφετιά μάτια του ενός, στα
γκριζογάλανα του άλλου. Από το χαμόγελο του ενός, στο γλυκό φιλί του άλλου.
Είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ημέρας μου. Και χωρίς αυτό, δεν βρίσκω και
πολλούς λόγους να κυκλοφορώ στους δρόμους. Όπως και ο DT Jesus. Βλέπει τριγύρω,
αξιολογεί. Φωνάζει από τα μέσα του. Χρειάζεται το ενδιαφέρον, την ένωση. Την
αγάπη και ένα δροσερό χαμόγελο. Ψάχνει για έναν φίλο, αλλά δεν βρίσκει. Στο «TONIGHT HE GRINS AGAIN», βγάζει ένα πανικοβλημένο καημό, τόσο αληθινό, όσο και
η κρύα Δευτέρα της εβδομάδας. Τριγυρνά σαν και εμένα, μέσα στους δρόμους,
παράφρων και λογικός μαζί, σε μια λεπτή και ανίερη γραμμή φαντασίας και
πραγματικότητας. Ύστερα πετάει απάνω από τα ψηλά κτίρια της έκρυθμης πόλης.
Βρίσκει μια μαϊμού, η οποία και γίνεται ο μοναδικός του φίλος. Και αυτή,
ευτυχώς, του χαμογελά!
Λίγο πιο κάτω, βρίσκουμε να
χτυπάνε οι καμπάνες περίτρανα! Η νιότη και η μόρφωση, χρειάζονται και λίγη
παραμόρφωση! Οι κιθάρες μπλέκουν μεταξύ τους, και ένας επουράνιος HARD ROCK ήχος
ξετυλίγεται πάνω στο βινύλιο. Παράξενες ημέρες, παράξενη ζωή. Μια «STRANGE REALITY».
Πόση υγιής ενέργεια Θεέ μου, πόσος ρακένδυτος ηλεκτρισμός. Αρκετός για να
«κεφαλοχτυπηθείς», μέσα σε ένα αμάξι, 9.00 η ώρα το πρωί. Και φυσικά, να
σκεφτείς τι βιώνουμε καθημερινά, πόσο παράξενα δείχνουν όλα. Τα πρόβατα όλα
στις διασταυρώσεις μαζί, πρωί-πρωί στην «φάμπρικα», να βγει το επιούσιο ψωμί,
να πληρωθεί η ΔΕΗ, ο ΕΝΦΙΑ, το ενοίκιο, το δάνειο, το μπιμπερό και το γάλα του
μωρού. Και λίγο, μόνο λίγο, από τις δικιές μας καθημερινές «ντόπες»! Λίγο από
τον χορό, το τραγούδι, το απόρθητο του ρομαντισμού, και το αιώνιο απωθημένο!
Τρέχουμε να προσπεράσουμε την ζωή, για να φτάσουμε σε ένα σημείο που θα
τρέχουμε ανάποδα, καθώς την ξεπεράσαμε και ανακαλύψαμε τελικά ότι αυτή
δυστυχώς, εκτός από αφετηρία, έχει και τερματισμό! Τι ΠΕΡΙΕΡΓΟ αστείο πραγματικά.
Στο επόμενο λοιπόν τραγούδι, φτάνουμε στον τερματισμό, «A LITTLE TOO FAR»…
«When everything you touch turns gold, could
way you down, could make you old… When Metal doesn’t bring the same, reaction
from inside your brain… And though you stay up all night, and mornings aren’t
quite as bright… Gotta get back, gotta get back… I NEVER MEANT TO TAKE IT THIS
FAR…»
Μην γελιόμαστε! Έρχονται οι
ημέρες που οι ήρωες μας παύουν να είναι ήρωες. Οι μέρες που νιώθουμε ότι
μεγαλώσαμε λίγο παραπάνω, από αυτό που περιμέναμε. Από αυτό που αρχικά είχαμε
επιτρέψει στον εαυτό μας. Οι μέρες που κάτι αστείο, δεν φαίνεται και όσο αστείο
φαινόταν κάποτε. Μήπως στην διαδρομή, αφήσαμε κάτι πίσω; Μήπως τελικά, δεν
έπρεπε να το αφήσουμε; Ας μην το αφήσουμε λοιπόν άλλο! Αν το αφήσουμε, μας
αξίζει κάθε στιγμή θλίψης από το εν λόγω απερίγραπτο τραγουδάκι! Αν όχι, τότε
αγοράζουμε εισιτήριο για το επόμενο, το «YOY’RE ALIVE»! Μια ακόμα βόλτα στην Αθήνα,
την δικιά μας Νέα Υόρκη δηλαδή, ίσως να μας ενθαρρύνει να σκεφτούμε, ότι τίποτα
δεν πρέπει να μένει απωθημένο στην ψυχή μας. Η πόλη, οι σκέψεις και η αγάπη
μέσα μας, είναι στα αλήθεια, η μόνη μας εξασφαλισμένη περιουσία, όπως λέει και
ο George Steiner.
Κανένας δεν μπορεί να την καπηλευτεί! Τι κρίμα όμως να μην την μοιραζόμαστε!
Και αναρωτιέμαι εδώ, γιατί άραγε να κρατάμε την αγάπη και την γνώση, μόνο για
εμάς; Γιατί να μην μοιραστούμε όλα όσα μπορούν να είναι τόσο αναγκαία για τους
άλλους; Γιατί τόση δειλία; Πόσα έχουμε να κερδίσουμε, και πόσα έχουμε άραγε να
χάσουμε; Και μέρα με την μέρα, να αφήνουμε την μουσική να χάνει την μελωδία
της, τον χειμώνα να χάνει τα χρώματα του, την ψυχή μας να χάνει την ανακούφιση
της, και την στιγμή να χάνει την σημασία της. Και τέλος, αντί για άνθρωποι, να
καταντάμε φαντάσματα στα ερείπια μιας άγνωστης πόλης. Η πολύ σκέψη άλλωστε, δεν
κάνει καλό. Η καρδιά λένε, είναι πιο λογική και από την ίδια την λογική. Ας το
αναλογιστούμε.
Ο δίσκος πλησιάζει προς το τέλος
του. Δεν επιθυμώ να τελειώσει όμως. Όπως ούτε και οι στιγμές που περνάμε μαζί.
Διότι μια μέρα μακριά, είναι πέντε μήνες στο σκοτάδι για εμένα αγάπη μου. Είσαι
άλλωστε, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ο συνάδελφος, ο αδελφός. Η γυναίκα μου
και η επιλογή μου. Ο φίλος και ο πατέρας μου. Ο φίλος, που τόσο πολύ έχω
ανάγκη. Και κάθε μέρα και στιγμή, ξεχωριστή, μοναδική, σημαντική και
ευλογημένη. Κάπως έτσι με κάνει να σκέφτομαι, το επόμενο τραγούδι, το «IF I GO AWAY», που είναι και πιθανώς η δεύτερη πιο σημαντικά μελωδική
στιγμή του δίσκου. «Αν φύγω μακριά, τι θα είναι άραγε το ίδιο; Ένα φάντασμα στα
μάτια σου, που ψιθυρίζει, δες με, πίστεψε με… και θα είμαι πάντα εκεί…» Ένα
τραγούδι που δεν σηκώνει αποχωρισμούς! Τα βάζει με τα αδιέξοδα, και όλα τα
αδύνατα της απόγνωσης, μετατρέπονται στα δυνατά της ελπίδας! Thumbs up!
To masterpiece των SAVATAGE, τελειώνει με
το «BELIEVE». Το υψηλότερο ίσως
σκαλοπάτι της εκρηκτικής μουσικότητας του σχήματος. Ίσως και το πιο σημαντικό
στιχουργικά κομμάτι του δίσκου, αλλά και ολόκληρης της καριέρας τους. Ένα
σημαντικό τραγούδι για εμένα επίσης. Ένα τραγούδι που ο DT Jesus, βρίσκει τον ουράνιο
φίλο που ψάχνει, την ίδια την ανακούφιση. Μια στιγμή αλήθειας και μετάνοιας.
Μια ειλικρινής και αβίαστη προσευχή! Μια φράση, λέξη στην λέξη, στα στόματα των
δεκάδων χιλιάδων θαυμαστών στης μπάντας, σε μια συναυλία ανά τον κόσμο. Μέσα σε
ένα γλυκοκόκκινο φθινόπωρο που μόλις μπήκε στις καλένδες μας. Μέσα και πάνω από
χιλιάδες σπιτικά που αντιμετωπίζουν την βροχή, το κρύο. Την απονιά, την φτώχια,
την μοναξιά, τον κορεσμό και την εγκατάλειψη. Την αφήνω σε εσάς. Βυθιστείτε
μέσα στα καθαρά νερά της. Ψιθυρίστε τις λέξεις της, με κάποιον που αγαπάτε. Με
κάποιον που ενδιαφέρεστε. Αν όχι, πείτε την από μέσα σας και σκεφτείτε τον.
Τραγουδήστε την για αυτόν, ελάτε πιο κοντά. Αυτή η εναέρια μοιρασιά, είναι
σίγουρο, έστω και για λίγες ζωντανές στιγμές, θα σας γεμίσει με την γαλήνη που
τόσο διακαώς αποζητάτε.
« I am the way, I am the light,
I am the dark inside the night – I hear your hopes, I feel your dreams, and in
the dark I hear your screams – Don’t turn away, just take my hand, and when you
make your final stand, I’ll be right there, I’ll never leave… all I ask of you
is BELIEVE…»
Για τον Ιάσωνα Τζούφρα, τον
αγαπημένο μου φίλο και συμμαθητή, που μας άφησε τόσο νωρίς για τους Ουρανούς.
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ σε ΟΛΟΥΣ. ΚΑΛΗ ΜΟΙΡΑΣΙΑ – ΚΑΛΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ!
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΓΑΛΑΝΗΣ – ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2017
