Εισαγωγικό σημείωμα
Οι πολιτισμένες κοινωνίες όρισαν την 25η Νοέμβρη ως παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών. Ευχή μας είναι η βία να αποφεύγεται σε οποιαδήποτε σχέση και σύγκρουση. Συμμετέχοντας το περιοδικό μας σ' αυτή την γιορτή σας καλούμε -στην θέση του εβδομαδιαίου χρονογραφήματος- να διαβάσετε έναν εκπληκτικό μονόλογο για την γυναίκα του συνεργάτη μας Κώστα Μπιλίρη
Ε όχι.
Δεν το βουλώνω.
Μονόλογος για γυναίκα από τον Κώστα Μπιλίρη
Αυτή τη φορά δεν θα συγκρατηθώ. Θα τα πω και θα
ξεσπάσω. Στο κάτω-κάτω τι το έδωσε το στόμα ο Θεούλης; Μόνο να τρώμε και να
χασκογελάμε; Και να καταγγέλνουμε βρε αδερφέ. Να διαμαρτυρόμαστε. Να
γκρινιάζουμε και να βγάζουμε γλώσσα. Μπορεί έτσι να βάζουμε και μερικά πράματα
στη θέση τους. Ένα – δυο – τρία, πάμε.
Στις εκτιμήσεις σας φίλοι αρσενικοί, τίποτε
άλλο δεν καταγράφεται με τόσες πολλές αντιθέσεις, όσο η γυναίκα. Και τι δεν
είπατε γι΄ αυτήν! Πόση δύναμη δεν αντλήσατε και πόση έμπνευση δεν ρουφήξατε!
Από κείνη και για κείνη. Και τι δεν σκαρώσατε.
Πόσα δεν της φορτώσατε, τι δεν της αποδώσατε, σε πόσα δεν την μειώσατε, πόσο
δεν την ανυψώσατε! Τι δεν της πήρατε και πόσα δεν της σύρατε!
Ε λοιπόν, δεν έχετε το Θεό σας. Με τραγούδια
την υμνήσατε, συμφορές της καταλογίσατε, ενοχές της καταμαρτυρήσατε, προσόντα
μοναδικά της αναγνωρίσατε. Υπερβολικοί πια σε όλες σας τις κρίσεις.
«Σαν
τα μάρμαρα της Πόλης, πούναι στην Αγιά Σοφιά, έτσι τάχεις ταιριασμένα, μάτια
χείλη και μαλλιά». Μικρό δείγμα από
ξέσπασμα θαυμασμού. Μπορεί και από προσπάθεια να την τουμπάρετε
Φίλοι αρσενικοί. Θέλετε να σας θυμήσω πόσο αντιφατικοί
υπήρξα τε απέναντι στη γυναίκα.
Την εξυψώσατε, μα την υποβιβάσατε. Την
υπερτιμήσατε, μα την αδικήσατε. Την κολακέψατε, μα την ταλαιπωρήσατε. Την
αποθεώσατε, μα την ξεθεώσατε. Τη λατρέψατε και μαζί την περιφρονήσατε.
Τι μπέρδεμα και το δικό σας! Πόσες φορές δεν
την απωθήσατε και άλλες τόσες δεν ακουμπήσατε
πάνω της! Αν το χαμόγελό της σας βόλευε, ήταν αγγελικό. Αν τα λόγια της
στηλίτευαν την αχαριστία σας, ήταν γυναικεία καμώματα. Αν το βλέμμα της ζητούσε
αλήθεια , το χαρακτηρίζατε σατανικό.
Ό ,τι καλό και ό,τι κακό, το αποθέσατε σε
κείνη, για να στηρίξετε τη δική σας αδυναμία. Έτσι και είχατε το προνόμιο να
ανασταίνετε νεκρούς, ο καθένας σας θα γίνονταν είκοσι φορές τη μέρα δολοφόνος.
Φίλοι αρσενικοί. Για ελάτε στα συγκαλά σας. Ο
μισός πληθυσμός της γης, είναι γυναίκες. Και ανάμεσά τους βρίσκεται η γιαγιάκα,
η μαμάκα σας, η κόρη σας, η αδελφή σας. Ανάμεσα σ΄αυτόν τον γυναικείο πληθυσμό
είναι κάποια δασκάλα σας. Είναι το κορίτσι του απέναντι παράθυρου, που σας
βοήθησε να συνειδητοποιήσετε το φύλο σας. Είναι κάποια συμμαθήτριά σας που σας
βοήθησε να κάνετε όνειρα, να αποδείξετε τη δύναμή σας.
Εσείς λοιπόν αυτόν τον πληθυσμό, τον κατατάξατε
ανάμεσα στα τρία κακά της μοίρας. «Πυρ,
γυνή και θάλασσα». Έτσι δεν λέτε ειρωνικά; Έτσι δεν εκφράζετε πολλές φορές
την αγανάκτησή σας ; και για να το ευχαριστηθείτε, ρίχνεται και καμιά σφαλιάρα
«Πυρ, γυνή και θάλασσα». Μπαγάσηδες. Μας το
κολλάτε σαν ρετσινιά. Μας το πετάτε σαν κατακραυγή, μας το φορτώνετε σαν
καταδίκη.
Ξεχνάτε βέβαια, μια διαφορά ανάμεσα σ΄αυτά τα
τρία. Το πυρ το κλέψατε από θεούς. Η θάλασσα φτιάχτηκε από το διαχωρισμό τής
λάσπης. Η γυναίκα όμως πλάστηκε από τα πλευρά σας. Πρώτη ύλη της η δική σας
σάρκα.
Πυρ-γυνή και θάλασσα. Ψάξτε και δώστε στο
υβριστικό σας τρίπτυχο την πραγματική του ερμηνεία. Για μας πάντως ανάμεσα στα τρία αυτά στοιχεία,
υπάρχει μια έντονη σχέση. Η αγάπη της γυναίκας, έχει τη φλόγα της φωτιάς και
την απεραντοσύνη της θάλασσας Και μην ακούσω από κάποιον αντιρρήσεις. Γίνομαι
κύμα και τον πνίγω.
Για το τι είναι γυναίκα και πως
αντιμετωπίστηκε, θα μπορούσαμε να δώσουμε κάποιους ποιητικούς χαρακτηρισμούς.
Είναι ό,τι έχουμε κι ό,τι αναζητούμε.
Ό,τι αποπέμπουμε κι ό,τι λαχταρούμε.
Ό,τι υποτάσσουμε κι ό,τι προσκυνούμε.
Ό,τι στιγματίζουμε μα κι ό,τι δοξολογούμε.
Γυναίκα είναι ό,τι μας γεμίζει κι ό,τι μας
αδειάζει.
Ό,τι μας κολάζει κι ό,τι μας αγιάζει.
Είναι ό,τι μας αγγίζει και μας ημερεύει.
¨Ο,τι αγκυλώνει κι ό,τι μας θωπεύει.
¨Ο,τι μας θαμπώνει κι ό,τι μας φωτίζει,
άρωμα εξωτικό που μοσχομυρίζει.
Ό,τι μας πονάει κι ό,τι μας πληγώνει.
Ό,τι μας ταράζει κι ό,τι μας λυτρώνει.
Ό,τι ονειρευόμαστε κι ό,τι φανταζόμαστε.
Ό,τι επιθυμούμε και μετά το αρνιόμαστε.