ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ: TOMMY
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: The WHO
ΧΡΟΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:
1969
«Did you ever see the faces of the children,
they get so excited… Waking up on Christmas morning, hours before the winter’s sun is ignited…»
Γράφει ο Σταμάτης Γαλάνης
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ – ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ! Η μητέρα όλων των εορτών στα αλήθεια!
Μια γιορτή ελπίδας, ένωσης και ενσυναίσθησης. Η μήπως άραγε γιορτή βίαιου
υπερκαταναλωτισμού, ασυδοσίας και υλιστικής αυταπάτης; Η επιλογή, είναι σίγουρα
δική σας. Εσείς ντύνετε την ζωή σας με χρώματα, εσείς την ξεγυμνώνετε με τις «μαύρες»
σας ημέρες. Εσείς έχετε την δύναμη να ομορφαίνετε τις στιγμές, εσείς μπορείτε
να τις σκορπάτε στον γήινο εθέρα. Εσείς μπορείτε να τις γεμίζετε, εσείς
μπορείτε να τις αδειάζετε. Όπως και καλά (πολύ καλά μάλιστα) ξέρετε να κάνετε,
στις τσάντες των προσφορών του Black Friday,
του Cyber Monday,
του Cyber week
και σε οποιοδήποτε άλλο παγκοσμιοποιημένο σκαρίφημα βολεύει την εφήμερη και
ακόρεστη δίψα σας για στιγμιαία ευτυχία. Ναι, ναι… Αυτό το «Ψωνίζω, άρα Υπάρχω», ένα πράγμα!
Εσείς αναγνώστες μου, από την
άλλη, έχετε την δύναμη να αδράξετε της ευκαιρίας. ΝΑΙ! ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΤΟ! Την
ευκαιρία να ρίξετε ένα ακόμα ξύλο στο τζάκι της καρδιάς σας. Να αγκαλιάσετε κάποιον,
σαν να το εννοείται φυσικά, αληθινά. Να δώσετε στο παιδί σας τον χρόνο που
ουσιαστικά του ανήκει. Στον γονιό, την
συντροφιά που με κόπο έχει κερδίσει. Και έπειτα, μέσα σε μια έκρηξη
συναισθημάτων και πραγματικής ευαισθησίας, να κοιτάξετε τον κόσμο που συνήθως
πιστεύετε ότι κινήται γύρω και πάνω σας, και να του απλώσετε ένα ισχυρό χέρι
βοηθείας, μπας και λίγο τον λυτρώσετε από τα πάθη και τους πόνους του. Ναι,
αυτή την ευκαιρία εννοώ, μην φανταστείτε κάτι άλλο. Δώστε ένα γλυκό φιλί στον
άλλο. Ένα που να μην το περιμένει! Ένα στο μάγουλο, στο μέτωπο, στο χέρι. Όπου
βρείτε τελοσπάντων, φτάνει να είναι ζωντανό, αγνό και αθάνατο!
Ο δίσκος του μήνα είναι πολύ πιο
Χριστουγεννιάτικος από ότι δείχνει ή εσείς φαντάζεστε. Αυτό συμβαίνει, διότι
χωρίς να το πολυσκεφτεί κανείς, μπορεί να βρει μέσα την αγκαλιά του, όλα τα
πραγματικά μυνήματα των Χριστουγέννων. Αυτά, τα αισθήματα της Θείας αγάπης και
ευλογίας απάνω στους ανθρώπους. Αυτά, που ξεχωρίζουν το δίκαιο από το άδικο,
την ανθρωπιά από την απανθρωπιά. Την ηθική από το αδιέξοδο. Το θαύμα της ζωής,
την γέννηση μια ψυχής. Την ελπίδα. Και έπειτα τον αγώνα, το θρίλερ της
καθημερινότητας που συχνά επικαλούμαι. Τον μόχθο, τα βάσανα, την ανιάτη
αρρώστια, την δίψα για συνεχής ευημερία. Την θεραπεία, στην καθημερινή μας
σχιζοφρένεια.
Το «TOMMY», που
εύχομαι όλοι να κρατήσετε (και να ακούσετε) αυτές τις ημέρες θα σας δικαιώσει!
Θα σας γυρίσει σε μια πολύ πιο ανθρώπινη εποχή. Θα σας μεταφέρει σε ένα
χωροχρόνο, όπου η απλότητα είναι η νόρμα, και όπου η σπατάλη είναι η εξαίρεση.
Σε μια εποχή που οι άνθρωποι εννοούν αυτό που λένε, που στηρίζουν αυτό που
αποφασίζουν. Είναι ίσως, η καλύτερη (η έστω η πιο ολοκληρωμένη) εργασία των The WHO. Μιας
μπάντας που άλλοτε κατέστρεφε τα πάντα στο πέρασμα της, μιας μπάντας που ήθελε
να φτάσει πιο ψηλά από την νιότη και το
όνειρο της δεκαετίας του 1960. Και βρήκε τρόπο να την κλείσει, με ένα ισχυρό
σεισμό πνευματικών νοημάτων και πεποιθήσεων, τσακίζωντας και εξωστρακίζοντας
τον «καθωσπρεπισμό», τα μεγαλοαστικά «ταμπού» της κοινωνίας, και βάζοντας το
πρόβλημα του ανθρώπινου αδιεξόδου στο επίκεντρο αυτού. Η ζεστασιά και η
ασφάλεια της δεκαετίας των 1960s πέρασε στο παρελθόν. Ο ουτοπικός ρομαντισμός της, επίσης.
Πια έχουμε να κάνουμε με ένα νέο αναδυόμενο γλυκοπύρηνο ρεαλισμό, με πολλά
στοιχεία συμβολισμού και σουρεαλισμού. Οι άνθρωποι ψάχνουν για καινούργιες
εμπειρίες μυστικισμού, δοκιμής και εφαρμογής. Ο πόλεμος έχει επανέλθει στο
κατώφλι του δυτικού κόσμου. Πυρηνικές δυνάμεις σχηματίζονται στις 2 άκρες του
Ατλαντικού. Η κοινωνία και οι νόμοι της, βρίσκονται υπό διαρκής ερώτηση. Φεμινισμός
και ουμανισμός, Hippies,
Glam και
pop υποκουλτούρα.
Οι Beatles διαλύονται, οι Rolling Stones και οι Doors κυριεύουν
το πεντάγραμμο. Ανάμεσα σε αυτούς, τέσσερα πολύ εκνευρισμένα παιδιά της Βρετανίας.
Ο ταλαντούχος μπασίστας John Entwistle,
ο παρανοικός drummer Keith Moon,
ο πρώην οικοδόμος/νυν τραγουδιστής (με εξαιρετικό βάθος και βραχνό blues ηχόχρωμα)
Roger Daltrey, και τέλος η μουσική
ιδιοφυία, και κιθαρίστας του group,
Pete Townshend!
Ο ήρωας του «TOMMY» λοιπόν, είναι ο ίδιος ο Tommy. Ένα μικρό, τυφλό και
κωφάλαλο παιδί, το οποίο παρότι δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τον έξω κόσμο,
έχει αναπτύξει μια ικανότητα να παίζει εξαιρετικό φλιπεράκι! Άκου τώρα story! Ένας «PINBALL WIZARD» Ο Tommy, γίνεται το επίκεντρο
της τυπικής προβληματικής βρετανικής (και όχι μόνο) οικογένειας. Όσο ακούμε το album, τόσο και ανακαλύπτουμε
ότι το πρόβλημα ΔΕΝ είναι ο Tommy.
Είναι όσοι τον περιστοιχίζουν. Είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι ενδιαφέρονται.
Αυτοί που υποθετικά τον «αγαπούν». Από
τον αλκοολικό πατέρα του, στην αλλοπαρμένη μητέρα του, τον ξάδερφο του Kevin που
τον πειράζει, μέχρι τον θείο του που τον κακοποιεί. Ακόμα και ο γιατρός που τον
κουράρει, ψάχνει τρόπους να γιατρέψει τις παθήσεις του, με μοναδικό σκοπό να
ρίξει στο κρεβάτι την ποθητή μητέρα του. Τα θέματα του δίσκου εμφανίζονται
ποικιλοτρόπως. Οι 4 καλλιτέχνες αρέσκονται να βασανίσουν την συνείδηση του
ακροατή, είναι αλήθεια, με ένα μαραθώνιο αλλόκοτων σε θεματολογία τραγουδιών! Ο
δίσκος ξεκινά περίτρανα με μια εξαιρετική Οβερτούρα! Οι άρπες, οι κιθάρες και οι
τρομπέτες χαράζουν την πορεία στον ορίζοντα του ουρανού! Η πρώτη ROCK OPERA ξεκινά!
Το ταξίδι συνεχίζεται με τον εσώτερο πόθο κάθε άντρα: «IT’S A BOY Mrs. Walker… it’s a boy… a SON, a SON, a SON…! » Η γέννηση στην αρχή ενός δίσκου, τι ελκυστικό θέμα! Πλησιάζει
εκ νέου η γέννηση του Θεανθρώπου. Ας σκεφτούμε τι βιώνουμε μπροστά μας κάθε
μέρα. Το θαύμα της ζωής! Στα παιδιά μας, στα παιδιά των άλλων. Αλλά και σε αυτά
τα κακόμοιρα που βρίσκονται στα φαναράκια. Ζητώντας ένα δεκάλεπτο από την
στραγγισμένη αγάπη μας.
Ακολουθεί ένας ύμνος προς το
ασθενές φύλο, που μόνο ασθενές δεν είναι. «EYESIGHT TO THE BLIND»! Αφήνω τους στίχους του
επιχειρηματολογήσουν για εμένα. «Μιλάς
για την γυναίκα σου, που να έβλεπες την δικιά μου… Κάθε φορά που περπατά δίνει
πίσω την όραση στους τυφλούς…! Βλέπεις, ο πατέρας της, της έδωσε μαγεία… μπορώ
να το δω από τον τρόπο που περπατά… και κάθε φορά που περπατά, ακόμα και ο
μουγγός ξεκινά να μιλά…!» Η αγάπη γιατρεύει, δεν το ξέρουμε όλοι; Τα
θαύματα του Χριστού, όλα έγιναν από αγάπη. Τα θαύματα που μπορούμε εμείς να
κάνουμε, όλα από αγάπη. Και η αγάπη, είναι η μόνη αλήθεια, έλεγε κάποτε ένας Γάλλος
σοφός. Μπορεί πραγματικά να δώσει, πίσω σε όλους μας την χαμένη μας όραση.
Σε όλη την διάρκεια του δίσκου, ο
Tommy προσπαθεί
να επικοινωνήσει με τον «έξω» κόσμο! Υπάρχει και ζει μόνος του, βαθιά στο
«μέσα» του. Σπαράζει «SEE ME, FEEL ME, TOUCH ME, HEAL ME» «ΔΕΣ ΜΕ, ΝΙΩΣΕ ΜΕ, ΑΓΓΙΞΕ ΜΕ, ΘΕΡΑΠΕΥΣΕ ΜΕ»! Η κραυγή του
Tommy, είναι η δικιά
μας καθημερινή κραυγή. Τα μάτια, τα χέρια, τα στήθη, τα κορμιά. ΌΛΑ φωνάζουν
«ΣΩΣΕ ΜΕ!» Ολάκερη η ιστορία της κάθε ανθρώπινης ψυχής. Που θα πάει, κάποιος θα
την ακούσει. Κάποιος που αγαπά πέρα από τον εαυτό του, ίσως.
Έρχονται Χριστούγεννα ΠΑΙΔΙΑ!
Επανέρχομαι. Το ίδιο και οι Who στο εν λόγω εκπληκτικό τραγούδι «CHRISTMAS».
Υπάρχουν άραγε Χριστούγεννα για ένα παιδί όπως ο Tommy; Υπάρχουν άραγε Χριστούγεννα για
όσα παιδιά πεινάνε εκεί έξω; Για όσα βασανίζονται η τα βασανίζουν; Δεν ξέρω,
αλλά ίσως μπορώ να κάνω κάτι για όσα ξέρω. Ο Pete Townshend, αναρωτιέται στον στίχο του, είδες τα προσωπάκια των
παιδιών, όταν ξυπνουν το πρωί και είναι Χριστούγεννα; «Ωστόσο ο Tommy δεν ξέρει καν τι ημέρα είναι… Δεν
ξέρει ποιος είναι ο Ιησούς ή τι είναι η προσευχή… Πως άραγε θα σώσει την ψυχή
του, από το αιώνιο σκοτάδι…;» Μεγάλο ρητορικό ερώτημα. Πως άραγε θα σωθούμε
από εμάς, αναρωτιέμαι εγώ. Πως θα πλαισιώσουμε το υπαρξιακό μας ζήτημα
ελεύθεροι και γενναίοι; Πως και πότε θα πάψουμε να ζούμε αγκαλιά με τον φόβο.
Πότε θα αγγίξουμε στοργικά την ζωή; Τα Χριστούγεννα είναι κοντά. Η Άγια Νύχτα
επίσης. Κάτω από τα φωτάκια του δέντρου, στην ηρεμία της στιγμής, στο φευγιό
από τον «θόρυβο της ζωής», ίσως σκεφτούμε, ότι όλα είναι δυνατά. Ίσως η απάντηση
είναι ότι τίποτα δεν είναι φτιαγμένο να διαρκέσει για πάντα. Ίσως ότι είμαστε
επιβάτες σε ένα τραίνο που έχει πολλές στάσεις, αλλά και ένα τελικό σταθμό. Ίσως, να διαλέξουμε
ελεύθερα πορεία. Άλλη πορεία. Η έστω, να το σκεφτούμε λίγο.
Ο Tommy στο τέλος
αλληγορικά γιατρεύεται. Μια κλιμάκωση που δεν περίμενε κανείς από ένα κάθε άλλο
από ορθολογικό δίσκο. Η αγάπη μιας κοπέλας, τον γιατρεύει βλέπεις. Πάλι σε αυτό
πέσαμε. Οι Γιατρός φωνάζει το άσμα «TOMMY CAN YOU HEAR ME?» και ο Tommy συνέρχεται. Ύστερα βλέπει τον εαυτό στον καθρεύτη και
ταράζεται. Η Sally Simpson βρίσκεται στο πλάι του. Και στο τέλος, σαν ύμνος ως προς την
ελευθερία, ο Tommy φεύγει προς την σωτηρία του. Στην άλλη πλευρά. Σε μια μόνιμη
παραδεισένια κατασκήνωση! Ανήκει πλέον στους ουρανούς. Και από εκεί μας φωνάζει
«I’M FREE» «Είμαι ελεύθερος,
και η ελευθερία έχει την γεύση της πραγματικότητας… σε περιμένω να με
ακολουθήσεις! Πόσες φορές σου είπα πώς να φτάσεις στο ηψηλότερο ψηλό; Εσύ
γελούσες και μου έλεγες ότι τίποτα δεν είναι τόσο απλό… όταν όμως σου είπα ότι
ο Μεσσίας μου έδειξε την πόρτα, τότε κανείς δεν είχε τα κότσια να φύγει από τον
Ναό!» Ποιο είναι άραγε το «υψηλότερο ψηλό»; Ποιο βουνό, ποια θάλασσα; Και
για ποια ειρήνη παλεύουμε; Για ποια ελευθερία μοχθούμε; H απάντηση,
βρίσκεται όπως πάντα στο επόμενο φανάρι. Η αλλιώς, στο μέρος το οποίο έφυγε ο Tommy.
Σε αυτό το μέρος, είναι όλοι
ευπρόσδεκτοι. Είναι όλοι αρκετοί, είναι όλοι διαθέσιμοι. Είναι όλοι τέλειοι.
Δεν υπάρχουν πάθη, πόνος ή ελλατώματα. Απαιτήσεις και ανάγκες. Είναι το μέρος
που η τέχνη συναντά το αίσθημα. Που ο ουρανός συναντά το ατέρμονο ποτάμι. Όπου
ο πόλεμος σαγηνεύεται από την ειρήνη. Το μέρος που τα χείλη σμίγουν για μια
αιωνιότητα. Το μέρος που η αλήθεια θριαμβεύει πάνω στην αυταπάτη. Το μέρος που
η ευχή συναντά την εκπλήρωση της… Το μέρος για εσένα και για εμένα αγαπημένε
μου. Και κάπου εκεί, θα είναι πάντα όσοι αγαπούν, όσοι εκτιμάνε. Την ζωή, το
θαύμα της. Όσοι συγχωρούν, όσοι ξεχνούν. Την ζωή, την αδικία της.
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ. ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ ΣΕ ΟΛΑ
ΤΑ ΘΛΙΜΜΕΝΑ ΜΑΤΑΚΙΑ ΠΟΥ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΣΥΝΑΝΤΩ. ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΤΟΝ TOMMY ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ, KAI NA ΑΔΡΑΞΟΥΝ ΤΩΝ ΕΥΚΑΙΡΙΩΝ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΙ.
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΓΑΛΑΝΗΣ – ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2017
