Και το ταξίδι συνεχίζεται..
Αφού ενθουσίασε και συγκίνησε σε δύο επιτυχημένες εκδηλώσεις στην Λαμία, γενέτειρα του τιμώμενου καθηγητή και στην Αθήνα, στο παλαιό πανεπιστήμιο η παρουσίαση του βιβλίου του Δημήτρη Ζάχου - αφιέρωμα στον μεγάλο Έλληνα, ακαδημαϊκό δάσκαλο και «άμισθο» πρεσβευτή του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, καθηγητή Φιλοσοφίας, Ανδρέα Καμπιζιώνη που διαμένει από το 1957 στην Αμερική, μια ακόμη εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στην Γλυφάδα. Εκδήλωση σε πολύ στενό κύκλο στον Πολυχώρο ARTVILLE που διοργάνωσαν ο Π.Ο. arthina και οι εκδόσεις "αφιερώματα"
Αυτή τη φορά όχι μόνο για να παρουσιαστεί το βιβλίο του κ. Ζάχου αλλά για να αποχαιρετίσουμε τον μεγάλο Έλληνα.
Τον καθηγητή φιλοσοφίας κ. Καμπιζιώνη ο οποίος αναχώρησε ήδη για την πατρίδα που τον υιοθέτησε την Αμερική.
Αυτός μας αποχαιρέτησε με μια ομιλία με θέμα: : Η Ιστορία του Ελληνισμού της Διασποράς: η σημασία της γνώσης και της επίγνωσής της.
Εμείς τον αποχαιρετήσαμε με αγάπη και συμβολικά δώρα για να του θυμίζουν την Πατρίδα μας. Ο μουσικοσυνθέτης ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ ήταν κοντά μας και του αφιέρωσε τραγούδια αποχαιρετισμού με τα οποία έκλεισε και η εκδήλωση. Μίλησαν :
Μιχαήλ Αγγελάκης: Ζωγράφος, χαράκτης, ποιητής. Ρένα Ανούση - Ηλία: Εκπαιδευτικός, ζωγράφος, χαράκτρια.
Δημήτρης Ζάχος: Συγγραφέας, δημοσιογράφος, εκδότης.
Την παρουσίαση και τον συντονισμό, έκανε η ηθοποιός Γιώτα Αγνάντη 
Μαζί με τον κ. Καθηγητή και το δικό μας βιβλίο ταξίδεψε για την Αμερική με την ελπίδα ότι δύναται να προσφέρει ισχυρό πρότυπο προς τους εκεί νεότερους Έλληνες. Ο Ανδρέας Καμπιζιώνης τιμώμενο πρόσωπο στο βιβλίο μας, είναι μια πολυσύνθετη πνευματική μορφή, ξεχειλισμένη από προτερήματα της Ελληνικής ιδιοσυγκρασίας: την ευστροφία μαζί με μια φοβερή ενέργεια, την καρτερία και την πραότητα καθώς και την επιμονή και την ψυχική δύναμη, που πολλές φορές φτάνει σε ύψη απρόσιτα.Άρχων πνευματικός των δικαίων του Ελληνισμού, ακαταπόνητος σκαπανέας του χρόνου, αγωνιστής και κυνηγός μαζί στα ίχνη και στα μονοπάτια ιστορικών αναδρομών (?), προικισμένος με το σθένος ενός Δέξιππου και την Ιωνική απλότητα ενός Πραξαγόρα παρουσιάσθηκε -και είναι στ' αλήθεια- σαν γνήσιος εκπρόσωπος της "αττικής σκέψης" και της Βυζαντινής αντίληψης ..... Την διαδρομή αυτού του μεγάλου Έλληνα ακολουθεί το βιβλίο μας υπηρετώντας το..πνεύμα...
Το βιβλίο πρέπει να υπηρετεί το πνεύμα. Αλλά «πνευματικότητα σημαίνει ποιότητα» κατά τη ρήση του Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου. Για τα αληθινά, τα άξια του ονόματός τους βιβλία δε γίνεται λόγος πουθενά, ούτε υποψία συμπεραίνεται, ούτε από τη συνέντευξη, ούτε από τα πορίσματα της Ομάδας Εργασίας της « Εθνικής Πολιτικής Βιβλίου». Την εποχή που και οι μεγάλες βιβλιοθήκες της Αγγλίας και Γαλλίας αποφάσισαν να γίνουν επιλεκτικές ποιός ο λόγος σε μια χώρα όπου άνθισε κάποτε το πνεύμα, ν’ αγνοείται η ποιότητα;!.. Μήπως γιατί δεν υπάρχουν κριτήρια; Δεν υπάρχει πνευματική θεμελίωση; Αλλά το αθεμελίωτο κτίσμα δεν το σαρώνει η πρώτη ισχυρή πνοή ανέμου;!
Το βιβλίο, «στην εθνική του κλίμακα», πρόκειται να υπηρετήσει τα εθνικά μας θέματα; Ή το εθνικό θα περιορισθεί στην «κλίμακα», στο μέγεθος, στην ποσότητα; Και αυτά τα εθνικά μας θέματα αγνοούνται από τις σχετικές διακηρύξεις; Αποτελούν παρονυχίδα σε μια συνολική κ.λπ. «Εθνική Πολιτική Βιβλίου»; Όταν τα εθνικά θέματα βράζουν γύρω μας. Όταν ο διαμελισμός της Κύπρου διαιωνίζεται. Όταν τα ανθρώπινα δικαιώματα των Βορειοηπειρωτών κατάφωρα καταπατούνται, με προοπτική την εξαφάνιση τους. Όταν η Θράκη απειλείται με αλλοίωση του πληθυσμού της και διεκδίκησή της από τους προαιώνιους γείτονες, που με την ευλογία των «φίλων» μας Ευρωπαίων επιχειρούν την γενοκτονία των Κούρδων... Όταν το Πατριαρχείο και η Ορθοδοξία εμφανώς και πολλαπλά απειλούνται.
Όταν οι Σκοπιανοί έχουν στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ 800 βιβλία τους μόνο για το μακεδονικό! Όταν συρρικνώνεται ο πληθυσμός μας, τα σχολεία κλείνουν κατά εκατοντάδες και το δημογραφικό ανακηρύσσεται υπ’ αριθμόν 1 Εθνικό θέμα. Όταν διεθνώς συρρικνώνεται η άλλοτε ανθούσα ελληνκή πολιτιστική κληρονομιά. Κι όταν πανταχόθεν διαπιστώνεται η «Ανάγκη για εθνική πολιτική πολιτισμού» . Όταν όλα αυτά συμβαίνουν, τότε η «Εθνική Πολιτική του Βιβλίου» του ΥΠΠΟ, αγνοεί τα προβλήματα και τις λαχτάρες του ελληνισμού και της Ορθοδοξίας;!
Θα κλείσουμε εδώ με το ποίημα που διάβασε ο συγγραφέας του βιβλίου μας ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΖΑΧΟΣ στην εκδήλωση αποχαιρετισμού στην Γλυφάδα:
Τι φανερό, ώ μάταιο βιβλίο ακρισίας
Σε βλέπω ήδη να κοιτάς με μάτια επιθυμίας
Κει που η φήμη χτίζεται και πέφτει στο κενό:
Σε βιβλιοπωλεία διεθνή, σε δρόμο λαμπερό.
Πύρ και μανία: τ’ ακριβά, πολύτιμά σου μύρα
Σε ξώφυλλ’ απροσπέλαστα τα σφάλισεν η μοίρα!
Φύγε λοιπόν και μη θαρρείς πως έχει δρόμο πίσω
(Αυτό ποτέ δεν θα το δω, και τρείς ζωές αν ζήσω).
Κι όταν θα λοιδορήσουνε την κάθε σου μιά λέξη,
Κι όλους τους χαρακτήρες σου όταν θα έχουν ψέξει,
Είτε αν σε διαβάσουνε, είτε σε αγνοήσουν
Εαν το πρώτο τυχερό, καλόμοιρο θα ήσουν),
Πόσο πικρά, πόσο αργά, εμέ θα πεθυμήσεις
που μόνο μου και έρημο θες τώρα να μ’ αφήσεις.
Άκου λοιπόν για σένανε τη προφητεία κάνω, μέσα στο μέλλον σαν κοιτώ στον ουρανό επάνω:
Λιγάκι μόλις παλιωθεί ότι καινό κομίζεις
και ξεδοντιάρη γέροντα μόλις θα τους θυμίζεις,
σε τόπο μαύρο, βρόμικο, παρόμοιο με τον Άδη,
εκεί θα σε πετάξουνε, στης μούχλας το λιβάδι.
Μες τη σαπίλα την πικρή το ακάματο σκουλήκι,
θα τρώει θα ευφραίνετε -αν από Θεία δίκη-
σε κηροπλάστη μαγαζί δεν τύχει να ξεπέσεις
κεριά για να τυλίγουνε με τις παλιές σου θέσεις.
Αν παρ’ ελπίδα βέβαια κάποιος σε συμπαθήσει
και σε ρωτήσει για εμέ, ποιος είμαι και τι φύση,
Μήτε πως είμαι πλούσιος πολύ ν’ αποκριθείς,
μήτε φτωχός πάρα πολύ, αλλ’ όπως ο καθείς.
Μα έχω πάθη δυνατά και θυμικό Νηρέως,
Κι ας είμαι κακοσούλουπος στρεβλός σπιθαμιαίος !!!
Λίγοι με παραδέχονται θαυμάζω ελαχίστους,
Του μίσους, της αγάπης μου είναι τρανή η γης τους.
Βαθιά τον αποστρέφουμε όποιον αντιπαθήσω,
αλλ’ όποιον με εμάγεψε ποτέ μου δεν θ’ αφήσω.
Κρίσεις κάμω αβίαστα, κι όχι στα σοβαρά, μοιάζω σ’ αυτόν που στα στερνά την κεφαλή βαρά.
Φίλο ποτέ δεν πρόδωσα, μα οι φίλοι αχ ξεφεύγουν,
είναι στη φύση τους αυτό, οι φαύλοι περισσεύουν.
Ούτε οι καιροί οι σύγχρονοι στηρίζουν τη φιλία,
ίσως μια χίμαιρα κι αυτή, ονειρική γελοία…
Άλλον με πάθος πιο πολύ δεν ξέρω σαν εμένα
Δεν συγχωρώ, με πείσμα ζω, με στόμα και με πένα.
Αλλ’ άπαξ και αφουγκραστώ μια στάλα αγαθοσύνη,
πέφτω ευθύς μες στη φωτιά, στου χαλασμού τη δίνη!!!
πές μας, πόσο χρονώ είναι αυτός εσύ που τόνε είδες?»
Θα δείξουνε περίτρανα όλα τα σφάλματά σου,
τα…εκατό καλά-καλά δεν έκλεισα φαντάσου!!!
ν’ ανέβεις, αχ βιβλίο μου - καρδιά μου έχε γειά!!!
Σε ξώφυλλ’ απροσπέλαστα τα σφάλισεν η μοίρα!
(Αυτό ποτέ δεν θα το δω, και τρείς ζωές αν ζήσω).
Κι όταν θα λοιδορήσουνε την κάθε σου μιά λέξη,
Εαν το πρώτο τυχερό, καλόμοιρο θα ήσουν),
και ξεδοντιάρη γέροντα μόλις θα τους θυμίζεις,
εκεί θα σε πετάξουνε, στης μούχλας το λιβάδι.
θα τρώει θα ευφραίνετε -αν από Θεία δίκη-
κεριά για να τυλίγουνε με τις παλιές σου θέσεις.
και σε ρωτήσει για εμέ, ποιος είμαι και τι φύση,
μήτε φτωχός πάρα πολύ, αλλ’ όπως ο καθείς.
Κι ας είμαι κακοσούλουπος στρεβλός σπιθαμιαίος !!!
Βαθιά τον αποστρέφουμε όποιον αντιπαθήσω,
αλλ’ όποιον με εμάγεψε ποτέ μου δεν θ’ αφήσω.
είναι στη φύση τους αυτό, οι φαύλοι περισσεύουν.
ίσως μια χίμαιρα κι αυτή, ονειρική γελοία…
Δεν συγχωρώ, με πείσμα ζω, με στόμα και με πένα.
πές μας, πόσο χρονώ είναι αυτός εσύ που τόνε είδες?»
τα…εκατό καλά-καλά δεν έκλεισα φαντάσου!!!
ν’ ανέβεις, αχ βιβλίο μου - καρδιά μου έχε γειά!!!
