ΛόΓια μπΡούΤζινα και
ΚακOφωNίες
του Χρυσόστομου Κυριαζόγλου
1)Χαραυγή
Φεγγίτες, σχισμάδες και γρίλλιες
ανοίξτε,
για νάμπει λίγο της ζήσης η λάμψη.
Ο νους δεν είναι αλαφρύς,
βαρειά είναι τα ριντώ της θολούρας,
βαρειές οι ανησυχίες χωρίς απάντηση,
πνιγμένες από γεγονότα
που
φτιάχνουν άλλοι.
2)Μονοτονία μονοπατιών
Η μονοτονία
των μονοπατιών μας
πουλιέται
σαν την ελπίδα
της
καθημερινής τροχιάς του αστεριού της ανατολής.
Κάνουμε
υπομονή, συγχωρούμε, ορκιζόμαστε,
κρυβόμαστε
τα βράδια και τα πρωινά
ελπίζουμε να
ξαναβγεί ο ήλιος.
Ζούμε λοιπόν
στις ακρογιαλιές του καλοκαιριού
και μετράμε
με τα βήματά μας τα ίχνη μας στην άμμο.
Κάποιος από
μάς φορούσε πέδιλα, ένας άλλος
ήταν
ξυπόλητος.
Το ουράνιο
τόξο είναι μισοτελειωμένο και μάς δείχνει
τον δρόμο
πρός ένα δάσος, για το οποίο
δεν ξέρουμε
πού τελειώνει.
Εκεί
γεννήθηκε, ήλπισε, αναστήθηκε η αγάπη,
εκεί
παραδέχτηκε ότι δεν είναι αρκετή.