Ο ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ: ΦΛΟΥ από τον Παύλο Σιδηρόπουλο

Ο ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ: ΦΛΟΥ

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ / ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ

«Κατά τα άλλα εσείς… που είσαστε υγιείς… και αξιοπρεπείς… βοηθείστε μας και λίγο… Δώστε μας πνοή, στέγη και τροφή… μια ΙΔΕΑ ΣΤΕΓΑΝΗ… που να μην μπάζει κρύο…»  ‘Εν Κατακλείδι, Π.Σιδηρόπουλος, 1978

Το 2018 θα είναι έτος ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟ! Το προαίσθημα αυτό αναδύεται εδώ και μήνες στην σκέψη μου. Δεν μπορώ να το κρύψω άλλο. Οι καιροί αλλάζουν, και θα αλλάζουν. Τα αισθήματα μένουν, φεύγουν και λοξοδρομούν. Ταξιδεύουν ελεύθερα πάνω από τα χρόνια μας. Σαν κακή συνήθεια, επιμένουν να μας ταλαιπωρούν. Λοιπόν, δεν ξέρω τι να πω για το 2017 που μόλις έφυγε. Γιατί να με νοιάζει, αφού άλλωστε έφυγε; Με νοιάζει ωστόσο. Είμαι σίγουρος ότι έχασα πολλές παρτίδες με την τύχη μου. Αλλά κέρδισα τον ειρηνικό βραδινό μου ύπνο. Και φυσικά, με την συνείδηση μου, είμαστε ευτυχώς (!)ακόμα φίλοι. Όπως πάντα έκανα εχθρούς διότι λέω την αλήθεια. Δεν βαριέσαι, είναι ωραία η αλήθεια. Απομακρύνει είπαμε, τους λύκους. Στο καλό και αιώνιο, λοιπόν.

Η πρώτη ανατροπή για εμένα φέτος είναι ο ΔΙΣΚΟΣ του μήνα, για τον πρώτο μήνα του 2018. Ναι, όπως καταλάβατε, είναι ένας δίσκος ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ! Είναι ένας δίσκος που όλοι με τον καιρό αγαπήσαμε. Πολλά βράδια ξοδέψαμε με ένα παλιό Walkman, μέσα σε ένα σκοτάδι γεμάτο τσιγάρα, ποτά και μπόλικη μοναξιά. Κάποια χρόνια πριν περάσαμε αγκαλιά με τον έρωτα, την απόριψη, την ανεμελιά, τον κίνδυνο. Τις ατίθασες «δοκιμές» μας! Όλα όσα είδαμε, όλα όσα γνωρίσαμε. Σαν φρενήρης αποδράσεις στα βουνά, με άδεια ρεζερβουάρ, κόντρες απάνω στα κακοτράχαλα δρομάκια, με δύο ρόδες απάνω στους γκρεμούς, και άλλες δύο ακόμα απάνω σε ένα ουτοπικό όνειρο! Με πνευμόνια γεμάτα βενζίνη, και ατημέλητα μακριά μαλλιά. Ο ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ, και ορισμένοι ακόμα, ήταν οι καλύτεροι μας παιδικοί φίλοι. Έζησαν ότι ζήσαμε, λίγο πριν τα ζήσουμε. Τα τραγούδησαν όλα για εμάς. Συντρόφευσαν τις πρώτες μας αμφιβολίες, τα πρώτα σκιρτήματα του κορμιού μας. Και ναι, γιατί όχι, ακόμα το κάνουν. Τι, μήπως είναι ντροπή;

Το μήνυμα και η ευχή που έχω να δώσω σε όλους τους αναγνώστες αυτής της στήλης για το 2018 είναι ένα: ΦΛΟΥ! Να είστε ΟΛΟΙ ΦΛΟΥ! Να, σαν τον «ΜΠΑΜΠΗ»! Που «πείραζε όποιον του ερχότανε, χωρίς να το σκεφτεί…» Και μετά, «όταν ψιλοβαριότανε, άραζε όπου έβρισκε να λιαστεί..» Ας λιαστούμε λοιπόν βρε παιδιά, η χώρα ευδοκιμεί για τέτοια συμπεριφορά. Ε, και λίγο πείραγμα, δεν έβλαψε ποτέ κανένα, σωστά; Σκέφτομαι ότι, είμαστε ΟΛΑ αυτά που δεν θέλουμε να είμαστε. Λέμε ότι είμαστε καλοί και έντιμοι φίλοι! Ουάου! Είμαστε συνεπής στο ενοίκιο, στο δάνειο, στους λογαριασμούς. Στις οικογενειακές και «συζυγικές» μας υποχρεώσεις! Είμαστε, λέω εγώ, μια συνεχής, και διαρκής και ατυχώς ΣΥΝΕΠΗΣ καταπίεση του εαυτού μας! Πότε θα βάλουμε ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ «STOP» σε αυτή την μανιοκαταθλιπτική κατάχρηση του μυαλού μας; Πότε θα πάψουμε να ζούμε για τους ψίθυρους του κόσμου; Μέχρι πότε θα πρωταγωνιστούν στην ζωή μας, οι πικάντικες ιστορίες των άλλων; Πότε ρε επιτέλους θα γίνουμε το ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ της εφημερίδας της ζωής μας; Το 2018, φίλοι μου, είναι μια καλή αρχή για αυτό! Σκεφτείτε το!

Ο Παύλος Σιδηρόπουλος έζησε και πέθανε για ένα όνειρο. Τον σέβομαι για αυτό. Ήταν, όπως και ο τίτλος της ταινίας που υποδύθηκε τον εαυτό του, «ασυμβίβαστος». Έφυγε νωρίς, πολύ νωρίς. Και με τον λάθος τρόπο, σε αυτό διαφωνούμε. Θα μπορούσε να κερδίσει πολλά περισσότερα από αυτά που πάλεψε. Τον κέρδισε ωστόσο, αυτή η ρημάδα η πρέζα. Σαν παράφρων προφήτης, το κατέγραψε στην «ΩΡΑ ΤΟΥ STUFF». Το ήξερε. Κρίμα. Τα τραγούδια του όμως, είναι και θα είναι πάντα εδώ, έτοιμα να σώσουν εμάς. Το «ΜΟΥ’ΠΕΣ ΘΑ ΦΥΓΩ» ήταν για χρόνια ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια. «Το ξέρω είναι λίγο δύσκολο μα εγώ, στο λέω μπορούσα να περιμένω και μπορώ, βλέπεις οι δυο μας, μόνοι δεν νιώσαμε ποτέ, τώρα πες μου ποιον, ποιον θα έχεις να τα λες…;» Τώρα, που το άκουσα ξανά, σκέφτηκα πόσο τρομερή απήχηση έχει μέσα μου ο στίχος αυτές τις ημέρες στην ζωή μου. Βλέπεις, αυτή είναι η μαγεία με τα τραγούδια του «Πρίγκηπα». Έρχονται, φεύγουν και ξαναέρχονται στην ζωή σου. Σαν ένα πρόσωπο που αγάπησες και άφησες πίσω, έχεις  χρόνια να δεις και ξαφνικά το συναντάς. Και η καρδούλα σου θυμάται ξαφνικά τι σας ένωσε, ποιον έρωτα βίωσε, και τι μοιράστηκε κάποια στιγμή στον χρόνο, τον ασυμβίβαστο!

Δεν ξέρω πολλούς Έλληνες καλλιτέχνες που να είχαν τέτοια προσέγγιση στα blues όπως ο Παύλος Σιδηρόπουλος. Ναι, υπήρξαν οι Πουλικάκος, Τουρκογιώργης, Άσιμος ακόμα και ο Βασίλης σε μερικές του στιγμές. Όμως, ο πρίγκηπας είχε ποτίσει τις φλέβες του με αυτά. Ίσως να ήταν οι ρίζες του βαθιά χωμένες μέσα στην χώρα των Rolling Stones που τόσο αγαπούσε. Ίσως να ήταν η ζωή του. Είδε την Ελλάδα που προσπαθούσε να σταθεί στα νέα της φιλελεύθερα πόδια. Γκρίζα και μπλε. Γεμάτη χούντα, μεταπολίτευση, καταναλωτισμό. Μουσικά δρώμενα και ρεύματα που δίψαγαν για την Δύση. Πέρασε μέσα από την εκμετάλλευση, το πεζοδρόμιο. Στο «ΠΟΥ ΝΑ ΓΥΡΙΖΕΙΣ», η κραυγή του φτάνει μέχρι και το κατώφλι του σπιτιού της αγάπης του. Στην γειτονιά και τους δρόμους που η ανάμνηση έχει παρκάρει. Στο «ΞΕΣΠΑΣΜΑ», μας συστήνει στο καθάριο και νεοφώτιστο ελληνικό Rock n Roll. Πιο Jagger / Richards σύνθεση πεθαίνεις, φυσικά. «Και όπου γουστάρω πάω, και τρέχει ο άνεμος μπροστά – τον ήλιο ακολουθάω, και ο μήνας έχει εννιά!» Άξιο λόγου είναι, ότι η ‘ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ’, το μουσικό σχήμα που συνεργάστηκε ο Σιδηρόπουλος για τον εν λόγω δίσκο, ήταν μια μπάντα νεοφώτιστη, και αρκετά επηρεασμένη από το παραδοσιακό Rock n Roll, τον Elvis, τους Stones και τον Chuck Berry. Επομένως, ο συνδιασμός της στιχουργικής του Παύλου, με τον έντονο παλμό της μπάντας έμμελε να κάνει τον δίσκο μεταξύ των σημαντικότερων του είδους του.

«Μην φοβάσαι… Σβήσε το φως… Δεν υπάρχει πότε και πως… Πριν τελειώσει η νύχτα αυτή… πριν μας έβρει το πρωί…Πες μου αν με αγάπησες όσο ο Ηλιος την Αυγή…Όσο η Νύχτα την Σιωπή…»

Πάμε μια βόλτα «ΣΤΗΝ Κ»; Έχετε όλοι τρέξει στην μαμά σας, όταν σας έχει ξυπνήσει απότομα η κραυγή σας; Μην πείτε ψέματα, το έχετε κάνει. Την συμβουλή ωστόσο την θυμάστε; «Όταν αγαπήσεις το γέλιο σου και την αναπνοή σου, και δεις πως έχεις κάτι να μας πεις… Στο πλάι σου, ο άνθρωπος που διάλεξες βιτρίνα στην ζωή σου…» Αχ ρε Παύλο! Τα λόγια σου, τίποτα άλλο εκτός από ψίθυρο, αλλά η κωφότητα των άλλων μια μεγάλη κραυγή! Βλέπουν, νιώθουν, αισθάνονται – αλλά χάνονται μέσα στην μόνιμη αιτιολόγηση των πραγμάτων. Η λογική τους γίνεται κανόνας, και η αλήθεια, ασσύμετρη αυταπάτη! Ότι και να γράψω είναι λίγο. Απλά αγαπημένοι μου, βάλτε στο γράμμα «Κ», το αρχικό γράμμα της αγαπημένης ή του αγαπημένου σας. Ξέρετε εσείς, ένα σύμφωνο ή ένα φωνήεν, που σημαίνει ολόκληρο τον κόσμο για εσάς.

Η σημαντικότερη στιγμή του δίσκου, πρέπει να είναι και η τελευταία, όπως υποδηλώνει και ο τίτλος της. Η μουσικότητα του καλλιτέχνη, η στιχουργική του διάυγεια, η ρομαντική του υπόσταση, ακόμα και η στοργική εκφραστικότητα της φωνής του, όλα συντελούν, για να γίνει ένα τραγουδάκι, μια ΙΔΕΑ ΣΤΕΓΑΝΗ, που να μην μπάζει κρύο. Στο «ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ» μπορεί κανείς να συναντήσει την ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο. Να συναντήσει εκείνο το μέρος όπου η τέχνη ενώνεται με την αρετή, εκείνο το «υψηλότερο ψηλό», όπου οι κόσμοι σμίγουν, και που καθημέρινός μας πόλεμος βρίσκει, έστω και για λίγο προσωρινή ανακωχή. Ένας ύμνος για ότι σήμερα θεωρούμε δεδομένο, και καθημερινό. Ας ευχαριστήσουμε τον Πρίγκηπα, και για αυτό το σπουδαίο ταξίδι.

Εν κατακλείδι λοιπόν, ας έρθει το 2018. Ας έρθει και αυτό. Ας έρθουν όλα όσα είναι να έρθουν. Όπως κάποιοι λένε τελευταία, ο Θεός να βάλει το Χέρι Του σε όλα. Σε αυτά που μας τιμάνε, και ακόμα περισσότερο σε όσα δεν μας τιμάνε. Ας το πάρουμε λίγο χαλαρά. Ας σταματήσουμε να ζητάμε συνέχεια εξηγήσεις από τον εαυτό μας. Ας σταματήσουμε να έχουμε απαιτήσεις από αυτόν. Ας το πάρουμε λίγο ΦΛΟΥ! Ότιδήποτε άλλο εκτός από αυτό είναι επικίνδυνο, και ίσως αρκετά ανούσιο. Ας κοιτάξουμε εναλλακτικά ότι βιώνουμε. Ας εξετάσουμε ρομαντικά τον ρεαλισμό. Ας κοιτάξουμε και λίγο όσους δεν είναι υγιείς, και όσους δεν είναι αξιοπρεπείς. Ας κοιτάξουμε ευρύτερα την αλήθεια, και ας της ανοίξουμε επιτέλους την πόρτα!

ΚΑΛΗ και ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ – ΓΕΜΑΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ!

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΓΑΛΑΝΗΣ – ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2018