Επαιτεία και ελεημοσύνη
Κων/νου Ηλ. Μήτσιου
Τις ημέρες των εορτών των Χριστουγέννων διογκώθηκε
η επαιτεία και αυξήθηκε ο αριθμός των φιλανθρώπων για ελεημοσύνη. Στις
εκκλησίες, στα μαγαζιά, στα λεωφορεία, στις λαϊκές αγορές, σε κεντρικούς
δρόμους, ικετευτικά χέρια απλώνονται, μικρά παιδιά προτείνουν το κουτάκι τους,
μαυροντυμένες γριές ξαπλώνουν κατάχαμα, ξένοι με το σχετικό χαρτονάκι ζητούν
τον οβολό μας.
Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πότε ο ζητιάνος
είναι πραγματικά ο ενδεής συνάνθρωπός μας και πότε είναι ο επαγγελματίας
επαίτης. Και επειδή πολλοί συνάνθρωποί μας αισθάνονται ότι είναι προτιμότερο να
κάνουν λάθος ευνοώντας κάποιον παρά να κάνουν λάθος αγνοώντας τον, προσφέρουν
τη μικρή βοήθειά τους καθιστώντας έτσι την επαιτεία προσοδοφόρα απασχόληση.
Το θέαμα είναι οικτρό, απαράδεκτο για την κοινωνία
μας, τον πολιτισμό, την παράδοσή μας. Πρέπει να γίνει κάτι. Είναι ανάγκη να
γίνει από τους αρμόδιους μια έρευνα σε βάθος. Να ευρεθούν οι πραγματικά ενδεείς
και να σιτίζονται ή να βρεθεί μια απασχόληση. Να τιμωρούνται οι επαγγελματίες
επαίτες. Να εκλείψει το φαινόμενο της επαιτείας που είναι ντροπή για τον
πολιτισμό μας. Οι χριστιανοί να αποκτήσουν εμπιστοσύνη στην Εκκλησία και εκείνη
να διαθέτει τον οβολό τους, το υστέρημά τους.
Η ελεημοσύνη αποτελεί καθήκον για το χριστιανό,
είναι εκδήλωση αγάπης και γίνεται με εχεμύθεια και ανιδιοτέλεια. Και όμως οι
«φιλάνθρωποι» των Αγίων Ημερών παραβίασαν, οι περισσότεροι, βαναύσως και τους
δύο αυτούς κανόνες. Έστησαν φιλανθρωπικά πανηγύρια, επισκέφθηκαν τα ιδρύματα
της πόλης μας κρατώντας δώρα και με τις τηλεοπτικές κάμερες να τους ακολουθούν,
βοήθησαν ενδεείς και έκαναν πομπώδεις ανακοινώσεις στα μαζικά μέσα
επικοινωνίας. Άλλοι έστησαν τα εξευτελιστικά υπαίθρια συσσίτια, όπου ο ατυχής
πτωχός και άστεγος υποβαλλόταν στην απεχθή διαδικασία της ουράς για να κερδίσει
ένα πιάτο φαγητό υπό το φως των προβολέων και το χαριεντισμό των «φιλανθρώπων».
Υποκριτές, επιδειξίες, φαρισαίοι, ασέλγησαν επί
της ψυχής και της νοημοσύνης του μέσου πολίτη, χρονιάρες μέρες. Ασέβησαν στον
«πτωχεύσαντα και ενανθρωπήσαντα Θεό» και επιχείρησαν να Τον ξεγελάσουν με
φιλανθρωπικές φιέστες.
Οι ηθικές αξίες δεν περιφέρονται στη λαϊκή αγορά.
Στέκουν σεμνές μέσα στις ψυχές. Από τη στιγμή που τις εκθέτουμε σε κοινή θέα
και εισπράττουμε χειροκροτήματα, τις μεταβάλλουμε στο κοινότερο εμπόρευμα. Και
εκεί που πρώτα έστεκαν σεμνές ιέρειες του Καλού, τώρα στήθηκε ο εγωισμός, η
έπαρση, ο αυτοερωτισμός, η ματαιοδοξία.
kostasmitsios@yahoo.gr
