Η ντροπή: Ένα συναίσθημα πολύ γνώριμο και ταυτόχρονα ιδιαίτερα οδυνηρό, που αν ψάξουμε λίγο, το βρίσκουμε χωμένο ανάμεσα στις πιο παλιές μας αναμνήσεις. Άμεσα συνυφασμένη με την παιδική ηλικία και την αίσθηση του να είναι κανείς μικρότερος, αδύναμος και ανεπαρκής, που συνοδεύει τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, θα θέλαμε να διαγράψουμε την ντροπή από το συναισθηματικό μας ρεπερτόριο και να μπορούμε να ζούμε χωρίς αυτήν. Είναι όμως τόσο φριχτό και τόσο απορριπτέο αυτό το συναίσθημα ή μήπως είναι απλά παρεξηγημένο; ας δούμε όμως πως προσεγγίζει το θέμα ο Κ. Μπιλίρης.
“κα νβιάστε πι νούµτε”, ή “κα νβιάστε νάου”.(=Όπως η νύφη στον γάµο, ή όπως η καινούργια νύφη)
Παροιµία που λεγόταν όταν κάποιος ή κάποια ήταν ντροπαλός
ή ντροπαλή, αντίστοιχα
|
Ψηλά
το κεφάλι
του Κώστα Μπιλίρη
Φίλοι μου. Πολλές φορές μέχρι τώρα αναφερθήκαμε
στο στοιχείο της ντροπαλότητας, που σύμφωνα με ορισμένες επιστημονικές έρευνες,
χαρακτηρίζει τους δυό στους πέντε κατοίκους του πλανήτη μας.
Ανεξάρτητα όμως από τον αριθμό των ντροπαλών, η
κατάσταση που αντιπροσωπεύεται από τις λέξεις Ατολμία-Δειλία-Ντροπαλότητα έχει
πολλές διαβαθμίσεις. Όπως και πολλές επιπτώσεις στα άτομα.
Ο δειλός και ντροπαλός άνθρωπος αποσύρεται
κάποια στιγμή σε ένα περιθώριο και απομονώνεται.
Δεν καταφέρνει να κάνει φίλους, δεν καταφέρνει
να αξιοποιήσει τον εαυτό του και τα προσόντα του.
Αποφεύγει ακόμη
να διεκδικήσει και τα πιο αναφαίρετα δικαιώματά του. Και δεν χρειάζεται φιλοσοφία για να
καταλάβουμε ποιο είναι το παρακάτω σκαλοπάτι. Ο απομονωμένος άνθρωπος,
βυθίζεται στη μελαγχολία, το στρες, τη φοβία και την κατάθλιψη. Και όλα τούτα
τον οδηγούν σε μια νεύρωση, με δυσάρεστα και πολύ θλιβερά πότε-πότε
αποτελέσματα.
Αλλά και στα έσχατα όρια να μη φτάσουμε, θα
είμαστε πάντα χαμένοι, αν δεν νικήσουμε, ή δεν ξεπεράσουμε τη δειλία μας.
Σκεφθείτε αλήθεια πόσες φορές δεν κινδυνεύσαμε
να κατηγορηθούμε σαν ένοχοι, επειδή υποχρεωθήκαμε λόγω δειλίας σε φυγή, ή
βουβαμάρα.
Σκεφθείτε πόσες φορές δεν δώσαμε μια άλλη
εντύπωση του εαυτού μας, αποφεύγοντας να σταθούμε απέναντι σε κάποιους με το
κεφάλι ψηλά.
Σκεφθείτε πόσες φορές δεν αφήσαμε να γελάσουν
μερικοί σε βάρος μας, επειδή ένας γλωσσοδέτης μάς εμπόδισε να υπερασπιστούμε
τον εαυτό μας και το δίκιο μας.
Σκεφθείτε σε πόσες αναμετρήσεις δεν ήρθαμε
δεύτεροι, επειδή κατάπιαμε τη γλώσσα μας, ενώ είχαμε τόσα και τόσα
επιχειρήματα. Τόσες και τόσες απόψεις να διατυπώσουμε.
Και θα αναρωτηθούν τώρα μερικοί φίλοι που
ενδέχεται να έχουν ένα κάποιο τέτοιο πρόβλημα.
Υπάρχει λύση ή θα μείνουμε στο περιθώριο; Υπάρει κάποιο μονοπάτι, ή θα
μας φάει το αδιέξοδο; Μήπως κάθε φορά που νιώθουμε τη δειλία να κατακλύζει το
είναι μας, θα πρέπει να κατεβάζουμε καμπόσα ποτηράκια στο στομάχι μας; Α πα-πά. Όσοι κατέφυγαν στο ποτό να
καταπολεμήσουν τη δειλία τους, αντί στο τέλος να γίνουν θαρραλέοι,κατάντησαν
μπεκρήδες.
Και δε μιλάμε για ηρεμηστικά και χαπάκια. Τα
απορρίπτουμε κατηγορηματικά και μετά βδελυγμίας. Καθόσον αντί για σανίδα σωτηρίας, γίνονται βάρκα που
βουλιάζει.
Επιτρέψτε μου λοιπόν να σας δώσω εγώ μερικές
συμβουλές:
Φίλοι μου, σκεφθείτε πόσες δυνατότητες έκφρασης παραμένουν θαμμένες
μέσα σας, επειδή τυχόν ντρέπεστε να τις εκδηλώσετε. Σκεφθείτε πως στο σύγχρονο
κόσμο, η δυνατότητα επικοινωνίας, είναι μια εγγύηση επιτυχίας. Εμ βέβαια. Αν
δεν πούμε, αν δεν διαφωνήσουμε, αν δεν διεκδικήσουμε, αν δεν ζητήσουμε, αν δεν φωνάξουμε,
πώς θα ξέρουν για μας τι είμαστε και τι θέλουμε;
Σκεφθείτε πως πολύ συχνά, φτάνει να έχει κανείς
μια σιγουριά στο ύφος του και μια πεποίθηση στα λόγια του για να θεωρηθεί
άξιος. Νομίζετε πως όλοι αυτοί που κάνουν τον καμπόσο, είναι υποχρεωτικά πιο
σπουδαίοι από τους άλλους;
Σκεφθείτε πως η ζωή είναι πολύ ενδιαφέρουσα και
έχει πολλά πράγματα να μας προσφέρει. Είναι όμως και πολύ σύντομη η ρημάδα.
Γι΄αυτό δεν επιτρέπεται να τη ζούμε κοιτάζοντας από δειλία τα παπούτσια των
άλλων, ή κάποιον τοίχο.
Φίλοι ντροπαλοί ψηλά το κεφάλι!!!
