ΛόΓια μπΡούΤζινα και
ΚακOφωNίες
του Χρυσόστομου Κυριαζόγλου
Νωπογραφία Β΄.
Πίνουμε
ήρεμα το τσαγάκι μας
και
σχηματίζουμε ρόδινες λέξεις
που
περνάνε άτονα από το χώλ μας
και
εξαφανίζονται πριν νυχτώσει.
Λέξεις
χωρίς οξυγόνο και με μια μελωδία
που
ρυπαίνει την γαλάζια θάλασσα.
Η
καλύβα μας διαλύεται μέσα στην άσφαλτο,
έτσι
όπως είναι, μονοκόμματη και σταθερή,
γιατί
δήθεν η αντίστασή μας δεν ήταν τίποτε άλλο
από
πρόσχημα.
