ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ: ΕΝΝΕΑ ΠΛΗΡΩΜΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ: ΕΝΝΕΑ ΠΛΗΡΩΜΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: ΤΡΥΠΕΣ

ΧΡΟΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1993

«Τι έγινε εκείνο το τραίνο που έβλεπε, τα άλλα τραίνα να περνούν…;» Το ΤΡΑΙΝΟ, Τρύπες, 1993

 https://www.youtube.com/watch?v=oi-_JrY1PTs

ΜΑΡΤΙΟΣ 2018. Δεύτερη επέτειος μιας πολύ όμορφης σχέσης με το ηλεκτρονικό περιοδικό «ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ», και για μια όμορφη φιλία που αναπτύσσεται αργά αλλά σταθερά με τον Δημήτρη Ζάχο. Τον Κύριο Δημήτρη Ζάχο, με «Κ» Κεφαλαίο. Ένας άνθρωπος που τόσο πιστά και ένθερμα υπηρετεί, δημιουργεί, προωθεί και εναγκαλίζει όλες τις μορφές της τέχνης και του πολιτισμού. Ένας άνθρωπος που δεν αποβλέπει στο προσωπικό συμφέρον ή την δική του μοναχά καλλιτεχνική ικανοποίηση. Που αφήνει και ενθαρρύνει τις νέες γενεές να εκφραστούν και να παρουσιάσουν τα δικά τους φιλόσοφα λόγια, τα δικά τους γράμματα και σκέψεις, τις δικές τους ανησυχίες στο ευρύ κοινό. Εκεί που ακριβώς ανήκουν, δηλαδή. Ο πρόλογος αυτός λοιπόν, όπως και αυτή η «δεύτερη επέτειος» των δύο κοινών μας χρόνων στον «διαδικτυακό ‘ευλύγιστο’ αέρα», δεν θα μπορούσε πραγματικά, να μην του αφιερωθεί.

 

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΓΑΛΑΝΗΣ

Εδώ και μέρες ακούω ΤΡΥΠΕΣ στο cd-player του αυτοκινήτου μου. Με «έφαγαν» και αυτόν τον  μήνα οι πολύμιλες διαδρομές. Τα χιλιόμετρα στην αγαλβάνιστη άσφαλτο. Τα φανάρια που εκρύγνονται σαν διαστημικά πυροτεχνήματα μέσα στην μποτιλιαρισμένη λεωφόρο! Από κατάστημα σε κατάστημα. Από γειτονιά σε γειτονιά. Από πρόβλημα σε πρόβλημα, καρδιοχτύπι σε καρδιοχτύπι, και από λύση σε αδιέξοδο. Ένταση, ένσταση και κυρίως έκσταση! Όπως είναι γνωστό, σε όποιον κατέχει μυαλό γεμάτο χρώμα (στην ειδική αυτή περίπτωση, «γεμάτο χρυσάφι») τότε, όλα μέσα του γυρίζουν. Από τα υπαρξιακά, μέχρι και τα αυτονόητα. Κυρίως όμως, τρέχουν γυμνές στα στενά, όπως συνηθίζεται οι αλήθειες, και νοσταλγικά επιμένουν οι αναμνήσεις. Σώμα στο σώμα, σκέψη στην σκέψη. «Χορεύουν μέσα μου», στρατηγικά και αληθινά, «όλες οι απαντήσεις».

Η ζωή μας άλλωστε είναι γεμάτη ΤΡΥΠΕΣ, σκέφτομαι. Τρύπες στους δρόμους και τα κράσπεδα. Τρύπες στην Γη, στα φύλλα των δέντρων και την αβούρκωτη φύση. Τρύπες στον προυπολογισμό και τα νοικοκυριά. Τρύπες στα ελλείματα και κυρίως στα πλεονάσματα. Τρύπες στην ηθική και την γαμψόνυχη αξιοκρατεία. Τρύπες στις σχέσεις και τα διαρκώς αλλοιωμένα συναισθήματα των ανθρώπων. Τρύπες στις καρδιές, τις άψυχες λέξεις και στις ρακένδυτες αιτίες. Τρύπες στις κουβέντες, τρύπες στην αλήθεια, τρύπες στις γαλήνιες ημέρες και στιγμές μας. Τρύπες πιο ψηλά, στον ουρανό της συνήθειας, και την ράθυμη θάλασσα. Μήπως ήρθε η ώρα λοιπόν να αρχίσουμε να τις βουλώνουμε, και όχι απλά να «το βουλώνουμε»; Λέω μήπως… Εσύ τι λές;

Δεν είναι τυχαίο επίσης, να «με νανουρίζει μια στριμένη μελωδία» αυτές τις ημέρες; Όχι, καθόλου. Πιστεύω και εκφράζομαι μέσω αυτής. Οι ΤΡΥΠΕΣ υπήρξαν πάντα συνοδοιπόροι της ζωής μου. Σκαρφάλωναν συχνά στις οροσειρές του μυαλού, όπου και ήταν γυμνές, κάποιες μαύρες μου ανέλπιδες ημέρες. Έπαιζαν γαργαλιστικά με την συνείδηση μου, και ενίσχυαν μελοδραματικά την ποίηση μου.

 Ο Γιάννης Αγγελάκας, ένας πυρομανής συνειδησιακός ποιητής, με την μπάσα νωχελική φωνούλα του. Και ύστερα, οι Καρράς, Τόλιος, Ζαμπέτας, Παπαδόπουλος. Μια γλυκοπύρινη rock n roll συμφωνία τέχνης και μεμψίμοιρης κωμωδίας. Κάθε τους τραγούδι ένας ψαλμός στην βαβούρα της καθημερινότητας. Κάθε τους στίχος μια γλυκιά ευχή, μέσα στον θόρυβο της ζωής.  Ξέρεις, οι ΤΡΥΠΕΣ ήταν και είναι για μένα, ό,τι καλύτερο είχε το Rock n Roll να προσφέρει σε αυτόν τον Πύργο της Φρίκης, που ονομάζουμε τόπο μας. Ήταν όλοι τους λαικά παιδιά. Από την καλλιτεχνομάνα, Θεσσαλονίκη, φυσικά. Δεν μάσησαν τα λόγια τους. Όχι, τα είπαν όλα. Τα εξέθεσαν στον κόσμο. Δεν πήραν τον εαυτό τους σοβαρά. Δεν τους ένοιαζε. Δεν έβγαλαν λεφτά από αυτό το show-μαιμού! Αυθεντικοί παλιάτσοι σε μια παραδοσιακή Ιταλική ‘Commedia dell Arte’. Φτηνοί, προσιτοί, αληθινοί, σκληροπυρηνικοί. Με μάσκα, ή χωρίς. Τότε, και ακόμα περισσότερο σήμερα.

Τότε, που ήμουν και εγώ νέος και ωραίος. Τώρα, που είμαι νεότερος και ωραιότερος. Στο σήμερα. Όπου όσο το σώμα μου δείχνει να μεγαλώνει, τόσο η ψυχή μου επιθυμεί να μικραίνει, και πλέον ώριμα να παιχνιδίζει. Σαν ένας «Benjamin Button» σε ανάποδη εξέλιξη ωστόσο. Βλέπω μαζί τους, μέσα από την «ΑΜΝΗΣΙΑ», ότι ήρθε ο καιρός σώμα και ψυχή, να συναντηθούν. Στα 35 μου, έχουν και τα δυο, την ίδια ηλικία. Του χρόνου που το σώμα θα είναι όμως 36, η ψυχή θα έχει πέσει στα 34. Και έτσι, θα προχωράμε μέχρι να βρούμε μαζί την «χώρα της απόγνωσης». Και ύστερα, ως μας πρέπει, να πάθουμε μαζί αμνησία!

Κάποιοι, αυτές τις μέρες φωνάζουν! Κάποιοι νομίζουν πως ακούγονται! Κάποιοι άλλοι δεν λένε να καταλάβουν ότι γίνονται αστείοι. Και πολλοί ακόμα, μονάχοι και απαρηγόρητοι ονειρεύονται. (Ίσως ότι κάποια πρωινή αυγή θα παντρεύονται..!) H ΑΕΚΑΡΑ από την άλλη, ετοιμάζεται μετά από 200 χρόνια να πάρει πρωτάθλημα! Εγώ ωστόσο, στέκομαι όπως πάντα, πάνω σε μια νιφάδα χιονιού και αναρωτιέμαι. Πόσους λυγμούς έχετε μέσα σας αγαπητοί μου αναγνώστες, και πόσοι αρνούνται να ξεσπάσουν; Πόσες συμφωνημένες σιωπές; Και πόσες στιγμές σας, περιμένουν πληρωμή, «ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΔΕΙΑ ΚΑΡΔΙΑ» και φυσικά, απο ένα άδειο κορμί; Ο Μάρτης αυτός θα σας δείξει τις ορέξεις του. Νιώθω μια αισιοδοξία στα αστέρια του ουρανού, ναι. Θα σας απλώσει το χέρι, σαν να παρατάσσει μια ακόμα ευγενής ευκαιρία, να βρείτε την απάντηση στο προσωπικό σας αίνιγμα. Και αν λάβετε επιτέλους έγκριση από την ρημάδα την δειλία σας, τότε ίσως και να δώσετε πληρωμή. Να γεμίσετε με δώρα την καρδιά σας. Να αδειάσετε το κορμί. Να ξεσπάσετε σε λυγμούς. Το χρειάζεστε, ίσως και χωρίς κατάβαθα, να το παραδέχεστε. 

Επιστρέφω στον Μάρτη, και την δεύτερη παράγραφο. Κλείνω την πόρτα. Βάζω μπροστά τον κινητήρα. Με το πρώτο «ΒΡΟΟΟΥΜ», αλλάζω τραγούδι. Παίρνω σήμερα τις σκέψεις μου στο πίσω κάθισμα του αυτοκίνητου. Εκεί και αν έχει παίξει rock n roll! Η μέρα τελείωσε και η λεωφόρος που διανύω είναι μοναχική. Παρασκευή βράδυ. Φρενήρης εβδομάδα. Κρατώ την αγάπη μέσα μου. «Την ακούω», ενίοτε. Συνδέομαι μαζί της με ένα μοναδικό τρόπο, σε ένα λημέρι που οι κοινές μας σκέψεις σμίγουν και ερωτεύονται! Σε ένα μέρος όπου υπάρχει ολοκληρωτική ασφάλεια και προστασία. Σε οροπέδια γαλήνης και ενσυναίσθησης, σε μια άλλη πραγματικά συχνότητα. Ανεβάζω το volume στη τελευταία γραμμή, ώσπου τα πρίμα «σιγοβράζουν» τα ηχεία! Τα μανιασμένα drums μου επιτίθονται, και μια νότα γεμάτη ηλεκτρισμό και δίεση ταξιδεύει στον ορίζοντα, ανεβοκατεβαίνοντας στην ραχοκοκκαλιά μου. Πόσο λατρεύω αυτό το intro!! Πόσο πολύ μέσα μου νιώθω, αυτά τα αλλεπάληλα χαστούκια από στίχους!! «Αν δεν χωράς μέσα σε μια άδεια πατρίδα, αν δεν σου φτάνει μια ελπίδα τυφλή, αν δεν χωράς μέσα σε μια όνειροπαγίδα, αν δεν χωράς μέσα σε μια αγκαλιά φυλακή…» Τι ΚΡΙΜΑ ρε παιδί μου! «ΔΕΝ ΧΩΡΑΣ ΠΟΥΘΕΝΑ». Ούτε και στο αυτοκίνητο σου ακόμα…

Τι τα θέλεις λοιπόν τα αυτοκίνητα; Σκέφτομαι. Χρειάζομαι ένα τραίνο! Να μπω μέσα, να μην βγώ πουθενά. Να καταλήξω κάπου. Όπου. Να θυμηθώ ξανά, μέσα μου να βρεθώ, και από εκεί να δραπετεύσω. Ύστερα να συναντηθώ με την πόλη που τόσο αγάπησα μέσα στα χρόνια. Τις γειτονιές της, τις χιλιάδες μελιστάλακτες ιστορίες της. Τα λάθη και οι αγωνίες. Ο έρωτας βρίσκεται παντού γυμνός στις πλατείες, τις σκιές και όλες τις γεμάτες graffiti, γωνίες. Ακόμα! Απλώνεται σαν καθαρό λευκό σεντόνι απάνω απ’τα παράθυρα.  Και τότε ορμάει μπροστά, είτε το θέλεις είτε όχι. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτό. Σιγοτραγουδώ με ελπίδα, εκείνους τους στίχους που τραγουδούσα με τον ίδιο στόμφο από μικρό παιδί.

«Όταν θα ερθείς, να με ξεθάψεις απ’τις στάχτες, και βγάλεις από πάνω μου όλη την σκουριά.. και ξαναβάλεις τις ρόδες μου σε ράγες, και εγώ αρχίζω να κυλάω, να κυλάω, να κυλάω ξανά… τότε οι λύπες θα με ψάχνουν, και άνεργες θα θρηνούν… θα πέφτουν μανιασμένες οι βροχές και θα ρωτούν… τι έγινε εκείνο ΤΟ ΤΡΑΙΝΟ που έβλεπε, τα άλλα τραίνα να περνούν…;»

Τι τα θέλεις λοιπόν τα τραίνα, κακομοίρη; Αχά, το βρήκα! Χρειάζομαι την κιθάρα μου, την οποία θα πιάσω και θα ξεσπάσω απάνω στα ακόρντα της. Η υπόθεση μας γενικώς χρειάζεται χορό! Σωστά; «Das Leben ist ein Tanz» λέει το ρητό, μωρό μου ευερέθιστο! Και έτσι, από το «σημείο 0», θα κάνουμε ξανά, τα άλλα τραίνα να περνούν. Θα ξεκινήσει ξανά ένα μοναδικό ταξίδι, πρώτο η τελευταίο, δεν μπορεί να έχει σημασία. Και ποιητικά θα είμαι έτοιμος, και γενναία θα καταλάβεις ότι θα είσαι έτοιμη. Θα πέσουν τα τοίχη που ορθώνει η πόλη, θα χωρέσουμε «τσίμα-τσίμα» σε ένα στίχο, θα φτιάξουμε ένα Μάρτη πιο ζεστό, και ένα κόσμο υποφερτό! Θα πέσουν οι μάσκες. Θα στο ζητήσω, και ομοίως θα πράξω. Φτάνει να έρθεις. Φτάνει να με δεις. Βαθιά, μέσα στην τρύπα της ψυχής μου. Της κάθε ψυχής. Φτάνει να καταλάβεις. Φτάνει να μου φανερώσεις «ΤΗΝ ΜΑΣΚΑ ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΙΣ». Τι τραγουδάρα, Θεε μου!

Μια ακόμα διαδρομή μας μένει σε αυτόν τον δίσκο. Πολλές ακόμα για το μέλλον. Ο Μάρτης είναι ένας καλός μήνας. Αρχίζουν να ανθίζουν τα δέντρα και η φύση βρίσκεται σε μια υγιής ονείρωξη. Από την μία έχεις απρόσμενες καταιγίδες, από την άλλη απρόσμενες λιακάδες. Μια ψυχωτική διαμάχη κρύου κσι ζέστης! Ποιος θα κερδίσει; Πολύ πιθανό τα PANADOL! Αυτός ο συνδιασμός των αρωμάτων της Γης ωστόσο, με παγιδεύει αμαχητί σε αναπάντεχες μικρές ευτυχισμένες στιγμές. Ισσοροπώ μεταξύ τύχης και ατυχίας. Μεταξύ ευρύτερης ευτυχίας και δυστυχίας. Μεταξύ ευγνωμοσύνης και αχαριστίας. Χαμογελάω με όλα αυτά τα τερτίπια. Μου είναι τόσο νόστιμα, στα αλήθεια. Ο Μάρτης συνδιάζεται επίσης με την τέχνη όπου και νιώθω μόνιμα ερωτευμένος. Που το πας αυτό;

Ένα τελευταίο «ΠΛΗΡΩΜΕΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ», ακόμα για αυτόν. Σκέφτομαι ότι οι στίχοι του με εκφράζουν ξανά στον υπερθετικό βαθμό. «Όμως πληρώνομαι για αυτό, πληρώνομαι… με ανώδινες μικρές διαδρομές, πάνω-κάτω σε μια λαίμαργη χώρα, μέσα-έξω σε μια αχόρταγη χώρα. Πληγώνομαι από αυτή, πληγώνομαι… Μα ξαγρυπνάω, γυρεύοντας, τα άχρηστα της δώρα…» Είναι αλήθεια. Η αλήθεια μου, η αλήθεια σας. Είναι κοινή, το ξέρω. Είναι ωστόσο και αρκετά δισυπόστατη. Δεν μπορείς να την αποδεχτείς, δεν μπορείς να κάνεις και αλλιώς. Συνεχίζεις τις ανώδινες διαδρομές μέσα στον μήνα και τις ώρες. Κρατιέσαι από όπου μπορείς. Από κάποιον που σε διασκεδάζει με τα αστεία του. Από κάποια που σε παρηγορεί με τα λόγια της. Καταπίνεις φωτιές για τα παιδιά σου, πληρώνεις διαστροφές και καταθλίψεις! Και όπως ο Μάρτης που ξέχασε ποιητικά ο χάρτης, βάζεις «κουκίδα» της ύπαρξης σου πάνω σε αυτόν, και λες στον εαυτό σου πως πέρασες και άγγιξες! Μακάρι να είναι έτσι. Εύχομαι όλοι να αγγίξουν την ζωή. Να συνεχίσουν τις αναπάντεχες διαδρομές.  Με τραίνο, πλοίο, μηχανάκι, αεροπλάνο και αυτοκίνητο! Να συνεχίσουν να χαμογελούν, να αγκαλιάζουν και να ψυχαγωγούν. Να γουστάρουν την ανωμαλία του καιρού, και την τρέλα των ανθρώπων. Υπάρχει λόγος και αξία σε αυτό. Να ρωτούν, και ειδικά, όσα φοβούνται να ρωτήσουν, ίσως κάποια στιγμή, να χορέψουν σε όλους, γυμνές μέσα τους, όλες οι απαντήσεις.

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ! ΑΓΓΙΞΤΕ ΒΡΕ ΛΙΓΟ ΤΗΝ ΖΩΗ, ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ..

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΓΑΛΑΝΗΣ – ΜΑΡΤΙΟΣ 2018