ΤΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ: Ο Μπαμπάς ο Ελληνάρας

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Μέρα της γυναίκας είχαμε προχτές και το περιοδικό μας προσπάθησε να ανταποκριθεί στο νόημα της ημέρας.
Φαίνεται τα καταφέραμε γιατί πολλές κυρίες μας ζήτησαν να δημοσιεύομε όσο γίνεται περισσότερα κείμενα για την γυναίκα.
Υποχρεωθήκαμε να κάνουμε μια ακόμη αναφορά και υποσχόμαστε πως δεν θα είναι η τελευταία φορά. Ζητήσαμε απ' τον συνεργάτη μας Κώστα Μπιλίρη να μας δώσει και ένα δεύτερο σχετικό κείμενο. Ανταποκρίθηκε και μας πρόσφερε ένα γραπτό του θεατρικής δομής, Βλέπουμε στο κείμενό του μια αγανακτισμένη κυρία να καταγγέλλει. Απολαύστε το...

Ο Μπαμπάς ο Ελληνάρας

Μονόλογος για γυναίκα, του Κώστα Μπιλίρη

Το άλλο δε σας το είπα. Ο Μπαμπάκας μου ήθελε οπωσδήποτε αγόρι. Μόλις γεννήθηκε η πρώτη μου αδελφή, έγινε Τούρκος. Βρίζει τη μάνα μου και την αποκαλεί «κοριτσομάνα»

Όταν γεννήθηκα εγώ «πάλι κορίτσι έκανες; Φάτο».

Είχε μάθει και το αρχαίο ρητό. «Στύλοι γαρ οίκουν, παίδις εισίν άρσινις». Οι στύλοι των σπιτιών είναι τ΄αρσενικά παιδιά κυρά Ντίνα. Χάθηκε ου κόσμους, να φτιάξεις κι συ ένα παιδί με λίγο σκουλήκι στα σκέλια του; Σε ποιόν θ΄αφήσω το οικογενειακό μου όνομα; Ποιος θα συνεχίσει το όνομα της οικογένειας; Ο προπάππος μου βάρεσε κι έβγαλε τον παππούλη μου. Ο παππούλης μου βάρεσε κι έβγαλε τον πατέρα μου. Ο πατέρας μου βάρεσε κι έβγαλε εμένα. Εγώ βάρεσα και τι έβγαλα; Δυο σφυρίχτρες».

Μεγάλος ο καημός σε ποιόν θ΄αφήσει τ΄όνομά του. Και χαρά στ΄όνομα. Ξέρετε πώς λέγομαι;

Φιλιώ Χατζηπατσιαούρα. Κάθε φορά που οι δάσκαλοι έλεγαν το επώνυμό μου, ένα ομαδικό χάχανο ξεχύνονταν στην τάξη.

Άντε να λέγεσαι όπως λεγόμουν και να θέλεις να κάνεις καριέρα. Ένας λόγος που σκεφτόμουν το γάμο από τα 16 μου ήταν για ν΄αλλάξω επώνυμο. Να μπορώ να συστήνομαι. Δε φαντάζεσθε πόσο άσχημα ένιωθα.

Και να βγαίνει η γιαγιά μου στην κορφή στο όχτο, άμα τσακώνονταν με καμιά γειτόνισσα και να φωνάζει.

-Εμείς είμαστε Χατζηπατσιαουραίοι με τ΄όνομα. Το Χατζηπατσιαουρέικο, τώχει ψηλά το κεφάλι.

Το δικό της επώνυμο, ήταν «Μυροφόρου». Ούτε μια φορά δεν το είχε αναφέρει.

Φαλλοκρατία στο κατακόρυφο. Οι ρόλοι μοιράστηκαν, όπως βόλευε τους αρσενικούς.

Ο άνδρας εχρίσθη νοικοκύρης, η γυναίκα νοικοκυρά.

Ο νοικοκύρης έγινε η κολόνα του σπιτιού. Η νοικοκυρά, η σκάφη του πλυσταριού και η κατσαρόλα της κουζίνας. Κυκλοφόρησε και το δόγμα. «Τ΄αμπέλι θέλει αμπελουργό, το σπίτι νοικοκύρη».

Άσε που συνεχίζει να μοστράρεται ανά τους αιώνες , το γνωστό απόφθεγμα «όσα ξέρει ο νοικοκύρης, δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος».

Για πέστε μου, έτσι μεταξύ μας. Τι ξέρει αυτός ο νοικοκύρης , που δεν το ξέρει η νοικοκυρά;

Αυτός ο νοικοκύρης που ξέρει τόσα πολλά, όσα ο κόσμος όλος, ξέρει πώς βγαίνει ένας λεκές από το ρούχο; Ξέρει πώς μπαίνει το εσώρουχο στην πλύση; Ξέρει μήπως που κρύβουμε το ξεσκονόπανο; Θα μου πείτε , τι να το κάνει; Μήπως τόπιασε ποτέ στα χέρια του; Ξέρει πως γίνεται μια μακαρονάδα; Ξέρει με ποιο κουμπί δουλεύει ο φούρνος και με ποιο η κουζίνα; Ξέρει τι εξώφυλλα έχουν τα σχολικά βιβλία των παιδιών του;

Αυτός ο νοικοκύρης, ο νεοέλληνας νοικοκύρης, ξέρει να ξεχωρίζει τη ζάχαρη από το αλάτι, χωρίς να τα βάλει στη γλώσσα του; Ή το αλεύρι από τη σκόνη του πλυντηρίου; Μια φορά ο δικός μου πήγε να βάλει ζάχαρη στο γάλα, του παιδιού κι έβαλε απορρυπαντικό. Τέσσερες μέρες το παιδί κατουρούσε σαπουνάδα.

Βρε απρόσεχτε, βρε άσχετε! Στο γάλα βάζουμε υλικά που τα συνταγογραφούν οι παιδίατροι, όχι σκόνες που τις συνιστούν 29 κατασκευαστές πλυντηρίων. Ε λοιπόν τι στην ευχή ξέρει αυτός ο νοικοκύρης και δεν το ξέρει η νοικοκυρά;

Πλήρης η κυριαρχία του ανδρικού σκώληκος. Ο άνδρας να είναι η κεφαλή της γυναικός,. Βρε αν ο άνδρας ήταν η κεφαλή της γυναικός, η γυναίκα δε θα είχε καθόλου μυαλό στο κεφάλι της.

Τι τα θες, τι τα γυρεύεις; Η οικογένεια είναι ανέκαθεν ανδροκρατούμενη. «Στύλοι γαρ οίκουν, παίδις εισί άρσινις». Το σκουλήκι που λέγαμε πριν. Μήπως δεν το διαλαλεί με πολλά ηχεία η πραγματικότητα; Μήπως δεν το αποδεικνύουν και οι γνωστές εμπορικές επιγραφές; «Είδη υγιεινής-Καπιτσόγλου και υιός». Καπιτσόγλου και κόρη , είδατε πουθενά; Θα ήταν ανθυγιεινό.

Ένα σωρό ταμπέλες οικογενειακών συμφερόντων επενδύονται με όψη αρρενωπή. «‘Αδελφοί Τουλουμπάνη» για παράδειγμα. Δε μου λέτε . Ταμπέλα με αδελφές Τουλουμπάνη, πήρε πουθενά το μάτι σας;

Το Οικογενειακό Δίκαιο, εξακολουθεί να υποθάλπει το ανδρικόν άδικον, εις βάρος του γυναικείου αδικημένου. Ακόμη και η αγανάκτηση, ή οποιαδήποτε αδιαφορία μέσα από αρσενική επίκληση εκφράζεται. «Ωχ αδερφέ» σου λέει ο άλλος. Ουδέποτε είπαμε «Ωχ αδελφή». άμα πούμε ωχ αδελφή πάμε αλλού...

Τι λέει όποιος διαφωνεί, ή όποιος ενοχλείται; «Μωρ΄αδερφέ μου τι είσαι συ». Ουδείς λεει «τι είσαι συ μωρ΄αδερφή μου».

Κλείνω, γιατί όπου νάναι, θα μου πείτε. «Ωχ αδερφέ, τι μας νοιάζει εμάς»;