Θαύμα και θρήνος
Κων/νου Ηλ. Μήτσιου
Παρόμοιο φαινόμενο της Ελληνικής Επανάστασης του
1821, το οποίο δίδαξε στα έθνη πώς αποκτιέται η ελευθερία, δεν εμφανίστηκε και
ούτε θα εμφανιστεί στον κόσμο. Θαύμα μοναδικό και ανεπανάληπτο και γνησίως
ελληνικό, που μετριέται μονάχα με την πλούσια ελληνική καρδιά και δεν σβήνει
όσο οι Έλληνες έχουν ψυχή και μνήμη και πίστη στο Θεό.
Ζούμε σήμερα οι Έλληνες όπου γης τη χαρά για το
θαύμα αυτό ή τη μετατρέψαμε σε θρήνο για το θύμα; Διδάσκονται σήμερα οι Έλληνες
από την ιστορία ή την παραποιούν με ελαφρότητα και ανευθυνότητα; Κρατούν οι
Έλληνες το καντήλι της εθνικής τους υπόστασης αναμμένο ή σβήνει το Γένος μας
διότι ο Θεός έπαυσε να ρίχνει το λάδι, το έλεός του; Μεταγγίζουν οι μανάδες το
ηρωικό πνεύμα στα παιδιά τους ή έπαυσαν να φτιάχνουν ήρωες; Χτυπά η καρδιά των
νεοελλήνων για την Ορθοδοξία ή υπάρχει μόνο για την κατανάλωση και την ύλη;
Γιγαντώνει σήμερα το σχολείο συνειδήσεις ή διδάσκει την απαξία και την άρνηση;
Όποιος δεν μαθαίνει από την ιστορία είναι
καταδικασμένος να την επαναλαμβάνει. Τι παθαίνει, όμως, όποιος απαρνιέται την
ιστορία; Το τραγικό αυτό ερώτημα βγαίνει αβίαστα από κάποια γεγονότα που
δηλώνουν έλλειψη εθνικής μνήμης ή μάλλον άρνηση εθνικής μνήμης. Πράγμα που
σημαίνει ότι στο γεωγραφικό χώρο που περικλείεται από τα σύνορα της Ελλάδας δεν
κατοικεί μια ενιαία εθνική ενότητα, αλλά πλήθος ατόμων με εγωιστικά κίνητρα, τα
οποία έτυχαν να μιλούν την ίδια γλώσσα. Δεν υπάρχει δηλαδή κοινωνικός ιστός.
Από αυτό φαίνεται να εξηγούνται πολλά από τα
συμπτώματα που κάθε τόσο όλοι επισημαίνουν. Την κοινωνική κρίση, την ηθική
σήψη, την παραχάραξη της ιστορίας, την αποχή από τον εορτασμό των εθνικών
επετείων, την έλλειψη σεβασμού στα εθνικά και θρησκευτικά σύμβολα, τις
συντεχνιακές αντιλήψεις, την απαξίωση της πολιτικής, της γλώσσας, των
παραδόσεων. Ποιος φταίει για την κατάσταση αυτή; Ποιες «Εστιάδες» κοιμήθηκαν
και άφησαν «την άσβηστη φωτιά να σβήσει»; Ή μήπως ο λαός αυτός βρίσκεται στο
τελευταίο στάδιο της παρακμής και πορεύεται ανυποψίαστος προς τη δουλεία;
Μέλλον χωρίς ελπίδα; Όχι, δεν έσβησε της λευτεριάς
το φεγγοβόλο αστέρι. Δεν ταιριάζουν οι θρήνοι. Το Γένος μας δεν θα σβήσει, αν η
ψυχή ξυπνήσει. «Προτού να πω: Κάτω οι Τούρκοι, είπα: Κάτω τα πάθη». Ο ήρωας της
θάλασσας το είπε, ο Ανδρέας Μιαούλης. Ως πότε, συνέλληνες, θα σερνόμαστε
αλυσοδεμένοι από τα πάθη; Ως πότε θα βιώνουμε τη σκλαβιά στην ελεύθερη πατρίδα
μας; Ελπίδας μήνυμα ας πάρουμε από το θαύμα εκείνων, των ηρώων του 1821.
kostasmitsios@yahoo.gr
