Aναμνήσεις ενος νεκρού
Στης κρυας της γης κι αν είμαι τώρα την αγκάλη,
στης λήθης ,τάχα ,βουτηγμένος τη γαλήνη κλαίω, χαρά , το πόνο αν έχεις ν ΄απαλύνει, στης μοναξιάς σαν γέρνεις πια, το προσκεφάλι. Κλαίνε τα άψυχα τα μάτια, μαυρο δάκρυ, και το κορμι που΄γινε ένα με το χώμα κάτω απ΄το μάρμαρο, αναρριγά ακόμα όπως ριγουν τα νεφη, στ΄ουρανού την άκρη. Και το νεκρό σηκώνω , χέρι, απ΄το σώμα, που πια ζωή δεν έμεινε να το κουνήσει τα μαραμένα άνθη, απο πάνω να ποτίσει, πάνω στο μάρμαρο να στέκουνε ακόμα. Να ευφρανθείς σαν θα τα δεις και τα μυρίσεις, και η νεκρη καρδιά μου ,κάτω, να σκυρτάει αυτη που ακόμα και νεκρή σε αγαπάει, σαν μας εδίκασε στο χώρισμα, η φύσις. Και θα μυροβολούν τα άνθη, αιώνια ,Αγαπημένη, πάντα ,σαν λυγερόκορμη, το μνήμα θα σιμώνεις και την ψυχή μου την φτωχή, στα μάτια θα σηκώνεις εκείνη που εξεχάστηκε στο χώμα, πεταμένη. θανάσης κρουστάλης
Δημοσίευση στο stixoi.info: 31-08-2011
|
