Περί
ασμάτων και μελωδικών ακουσμάτων
Κείμενο του Κώσττα Μπιλίρη
Πολλή ελληνοπρέπεια θα καταναλωθεί αυτές τις
μέρες. Πολύ κρασί, πολύ κοψίδι, πολλές ευχές. Κι απ’ της καρδιάς τη σάλπιγκα,
θα ηχοβολήσει το «Χριστός Ανέστη».
Το Πάσχα πέφτει άνοιξη. Και συμπίπτει με το
άνθισμα της φύσης. Και συνδυάζεται με ξέδωμα, χορό και τραγούδι.
Υποχρέωσή μας να προχωρήσουμε και μεις σε μια
τραγουδοσυζήτηση και μουσικομουρμούρα. Για να βρεθούμε μέσα στο κλίμα και μεσα στη
γενικότερη ατμόσφαιρα της Λαμπρής.
Ευκαιρία δηλαδή να πέσει και κάμποσος λόγος για
μουσική. Θα πέσει μαζί και γκρίνια.
Πολλά τα είδη της μουσικής, πολλές οι
αναζητήσεις για έκφραση. Πολλά και εκθαμβωτικά τα χρώματα των ήχων.
Αγώνας ύπαρξης τα παραδοσιακά, λεγόμενα και
δημοτικά. Τα επαινούν όλοι. Και όσοι μιλούν γι’ αυτά, επιχειρηματολογούν πως
είναι τα καλύτερα. Τα πιο εμπλουτισμένα, τα πιο ελληνικά, που εξυπηρετούν και
τους λεγόμενους εθνικούς χορούς. Θα έλεγα και τους εμπνέουν.
Τα λένε και αθάνατα. Τα θεωρούν και αχτύπητα.
Τα αποκαλούν και πατριωτικά. Τα ονομάζουν όπως προείπαμε κια παραδοσιακά.
Δηλαδή φυτεμένα στο παρελθόν της φυλής μας. Παίρνουν και όρκο, πως υπηρετούν τη
λεβεντιά και τη γνήσια διασκέδασή μας.
Και κόπτονται για την παράδοση. Και καταθέτουν
υπέρ της παράδοσης. Και συνιστούν σεβασμό στην παράδοση. Δεν ξέρω όμως πόσους
παραδοσιακούς δίσκους έχουν σπίτι τους.
Πολλοί φιλολογούντες και φιλότεχνοι, κόπτονται
για τη γνησιότητά τους και αναγκαία σωτηρία τους. Μη σου πω ότι τα θεωρούν και
κτήμα τους. Ένα κτήμα που δεν μπαίνει ποτέ κανείς στον κόπο να περιφράξει, να
σκαλίσει και να ποτίσει.
Γι’ αυτό εδώ και δεκαετίες είναι ξέφρεγο
αμπέλι. Το πατούν, το ποδοπατούν, το καταπατούν και κλέβουν το σταφύλια του.
Όμως αυτό εκεί. Δίνει, ξαναδίνει, τρέφει και
συντηρεί τις ντράνες του. Οι ρίζες του αποδεικνύονται βαθειές και απλωμένες.
Περικλείει τη δύναμη της ανανέωσης. Της αναβίωσης. Επειδή είναι παραδοσιακό.
Και παραδοσιακό είναι αυτό που εκφράζει τη ζωή
μας και την εθνική μας πορεία. Που γεμίζει τ’ αφτιά μας συγκίνηση. Που φτάνει
στα χείλη μας από τα ηχεία της ψυχής μας. Που λειτουργεί στις κοινωνικές μας
σχέσεις, τις εκδηλώσεις, τις διασκεδαστικές μας απολαύσεις. Τις επικοινωνιακές
μας αναζητήσεις και αναγκαιότητες.
Είναι και κείνοι που έχουν εκατοντάδες δίσκους
και δισκέτες και δεν τους ακούν ποτέ. Όπως άλλοι έχουν αγοράσει σωρούς βιβλίων
και δεν τα άνοιξαν ποτέ.
Με την ευκαιρία θα υπενθυμίσω μια δυσάρεστη
εξέλιξη. Στις δεκαετίες του Εβδομήντα και Ογδόντα λειτουργούσαν στην Πρωτεύουσα
περισσότερα από είκοσι κέντρα διασκέδασης με παραδοσιακές ορχήστρες και
«δημοτικό» ρεπερτόριο.
Στην εποχή μας, ανοίγουν μόνο δυο-τρία. Και
μάλιστα εμπλουτίζουν τα προγράμματά τους με λαϊκό λεγόμενο στοιχείο.
Ας εκμεταλλευθούμε λοιπόν τούτες τις
λαμπριάτικες μέρες. Ας οπλίσουμε τα κέφια, ας ξαναβρούμε τις ιστορικές μας
δυνατότητες και ας μεθύσουμε από το κρασί της εθνικής μας κληρονομιάς.
Ανάσταση και τσάμικο πάνε μαζί. Το «Χριστός
Ανέστη» θέλει και καλαματιανό. Το «Αληθώς ο Κύριος» επαληθεύεται από τις τάσεις
της ψυχής μας.
Το γλέντι πάνω απ’ όλα θέλει και χορό ελληνικό.
Ευκαιρία λοιπόν να ξεσκουριάσουν και οι κλειδώσεις μας.
Χρόνια πολλά.
