Ο ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ: PATTI SMITH GREATEST SONGS

Ο ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ: PATTI SMITH GREATEST SONGS

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: PATTI SMITH

ΙΟΥΝΙΟΣ 2018

«You say you want me - I want another – You say you dream of me - Well, dream for your brother – Can’t you see that time is the key, that will unlock the destiny, for we three…? » Patti Smith, “We three”, 1978.

https://www.youtube.com/watch?v=b8rMWYDSaJU

ΝΕΥΡΑ! ΠΟΛΛΑ ΝΕΥΡΑ! Φρενήρης κατάσταση, ρουτίνα. Μήπως όλα μου φταίνε; Μήπως κάποιοι το «παραξήλωσαν»; Μήπως κάποιοι δεν καταλαβαίνουν λέξη; Μήπως δα να φταίω και εγώ; Μήπως δεν τους εκδηλώνομαι σωστά; Μήπως έπαψα να τους κερδίζω με τα λόγια και τα επιχειρήματα μου; Μήπως τελικά να φταίει και ο καιρός; Μήπως και αυτός ο μπαγάσας να άλλαζε διάθεση και να αποφάσιζε τι θέλει από μένα και τον ουρανό; Μήπως τελικά να φταίει το ζώδιο μου; ΧΑ! Ονειροπόλος, λένε! Ζει μες τα σύννεφα, λένε! Μία στην Γη, και μια στον ουρανό, λένε! Μία ευτυχής, και την άλλη δυστυχής, πάντα λένε! Ε, λοιπόν άσε τους να λένε! Ε, λοιπόν, τι ζόρι ρε τραβάνε; αναρωτιέμαι! Μήπως τους έφαγα κανά δικό τους όνειρο; Μήπως έκλεψα από καμιά δικιά τους ευτυχία; Η μήπως τους τρομάζει η δική μου αηθαλής αεροβασία; Τους φέρνει λίγο, έτσι λίγο αντιμέτωπους, με ένα ελεύθερο και άναρχο πνεύμα; Με ένα μυαλό γεμάτο χρώμα; Μηπως δα να το ζηλεύουν;

Και έτσι ξαναλέω γλυκερά, στο απύθμενο αυτί μέσα μου, γιατί μωρό μου να μην ονειρεύεσαι; Σάμπως ο κόσμος τους είναι καλύτερος; Σάμπως η αληθινή σκλαβιά τους, είναι γλυκύτερη από την ουτοπική ελευθερία μου; Σάμπως οι έρωτες τους έχουν ανταπόκριση; Η μήπως δα ταίστηκαν όλα τα παιδάκια που πεινάνε εκεί έξω, στην ζοφερή πραγματικότητα τους; H μήπως τα παιδιά της εξουσίας, έκαναν κάτι για τα παιδιά της δυστυχίας, στην στυγερή και στείρα καθημερινότητα τους; Στην πνιγερή, αέναη ρεαλιστικότητα τους. Εγώ, λοιπόν, αποφασίζω να απέχω γνωρίζοντας ότι ένα μυαλό γεμάτο φόβους, δεν έχει χώρο για όνειρα. Και ένα μυαλό γεμάτο αμφιβολίες, δεν έχει χώρο για αλήθειες. Αν είναι αυτός ο κόσμος που ανήκω, προτιμώ να μην ανήκω. Προτιμώ να «κόβω δρόμο», και έναν άλλο να ανταμώνω! Ένα άλλον, να διδάσκω στο παιδί μου. Ένα κόσμο ελευθερίας και φθινοπωρινής βροχής. Γεμάτο χρώματα και εικόνες από Άνοιξη. Γεμάτο παιδικό παραμύθι, χαμόγελο και έρωτα. Γεμάτο ηρωική αλήθεια και αίσθηση. Γεμάτο φεγγάρι, φιλί λυτρωτικό και ενσυναίσθηση. Και αυριο-μεθάυριο ας το λένε ονειροπόλο, ας το λένε ρομαντικό. Αυτό θα ξέρει, ότι πάντα, θα ανήκει στην δική του αλήθεια. Ότι πάντα θα ανήκει, στην δική του θάλασσα.

Καλοκαίρι 2018. Ας παίξουμε λοιπόν με τις λέξεις που έγραψα ως τώρα. Ας διαλέξουμε τυχαία ορισμένες από αυτές. Να, πέντε – έξι, διαλέξτε. Κάντε το δικό σας κολάζ. Παίξτε λίγο! Μην ντρέπεστε για τα χρόνια που έχει καταγράψει το γήινο ρολόι σας! Εγώ, λοιπόν, θα διάλεγα την θάλασσα, την ποίηση, τον έρωτα, την αναρχία, την ουτοπία και την ενσυναίσθηση. Πως άραγε όλα αυτά συνδέονται μεταξύ τους; Ε, μόνο με ένα τρόπο, όλα μαζί. Στα τραγούδια φυσικά, της αγαπημένης μου, PATTI SMITH.

Το 1978, ύστερα από τρείς εκκωφαντικούς δίσκους που έσταζαν μέλι, οργή και ηλεκτρισμένη ποίηση, αυτό το ευγενές και ερωτεύσιμο πλάσμα, ονομάστηκε σε μια νύχτα, ο «θυληκός Bob Dylan». Η παρομοίωση δεν μπορεί να ήταν τυχαία. Κάθε άλλο. Είχε από καιρό μαγέψει τις καρδιές των χιλιάδων θαυμαστών της από το ρακένδυτο πείσμα της, τον αναρχικό στίχο της, την περιθωριοποίηση των στοχασμών της, και φυσικά την γεμάτη αισθησιασμό ερμηνεία που απέδιδε στα τραγούδια της. Την Patti Smith, είτε την λατρεύεις, είτε την απεχθάνεσαι. Δεν υπάρχει μέση κατάσταση. Εγώ προσωπικά, πέρασα ημέρες νιώθοντας ερωτευμένος μαζί της. Με τα γεμάτα σκοτεινή εκφραστικότητα μάτια της. Με τους πικρόχολους και συνάμα γλυκοπύρηνους στίχους της.

Παίρνω τις λέξεις που διάλεξα και τις στοιχίζω την μία μετά την άλλη. Μετα τις ταιριάζω με τα τραγούδια της. Ξεκινώ με την θάλασσα. Εκεί μέσα βρίσκω το «SUMMER CANNIBALS», μιας και είναι καλοκαίρι. Θέε μου, πόσοι «κανίβαλοι» τριγύρω. Πόσοι τρώνε καθημερινά τις σάρκες των ονείρων μας. Τις σάρκες του χρόνου και των αγαπήμενων μας στιγμών; Πόσοι ακόμα θα έρθουν φέτος να σπιλώσουν με τις γόπες και τα σκουπίδια τους, τις παραλίες μας; Ας έρθουν ωστόσο! Η μηχανή τους χρειάζεται. Το ίδιο και η μοναδική βιομηχανία της χώρας. Ας πάρουν λίγο «μάτι» από φρέσκο αέρα, φως και αλάτι. Ας το θυμούνται μια ζωή. Ας επιστρέψουν στα κουστούμια, στις Ευρώπες και τα GDPR τους. Σε αυτούς ταιριάζει και το «GLITTER IN THEIR EYES». Ας καμώνονται περήφανα, για τον ευρωσκεπτικισμό τους, ωστόσο. Ας συνεχίσουν όλοι να πουλάνε λόγια, υποσχέσεις λαγνείας και αέρα. Εμείς δεν θα «μασάμε», θα ξέρουμε! Η θάλασσα θα πάρει ότι δεν πήραν φέτος οι φόροι. Και ό,τι γενναία δεν παλέψαμε.

Τι να πει κανείς τώρα για την ποίηση; Την μόνη για μένα αληθινή ερωμένη, την μόνη στο χρόνο, εξασφαλισμένη εγγύηση. Η Patti Smith, είναι η ίδια η ποίηση! Όχι μόνο κάποια απ’τα τα τραγούδια της. Είναι ωστόσο τόσο μοναδικό, να εξισώνεται κάποιος με την ποίηση. Υπάρχουν αρκετοί ανάμεσα μας. Δεν το γνωρίζουν όμως, πιστέψτε με. Δεν τους ενδιαφέρει και τόσο. Τα δικά μου μάτια ωστόσο, το βλέπουν σε αυτούς γιατί προτιμούν να κοιτούν βαθιά, και πίσω από τα μάτια ή τις λέξεις. Σε αυτούς και αφιερώνω το «DANCING BAREFOOT». Και αν το ακούσουν, ας βγουν και λίγο έξω από το γήινο σώμα τους. Ας βγουν στους δρόμους. Ας χορέψουν λίγο ξυπόλυτοι. Μόνο κακό δεν θα τους κάνει.

Το «PEOPLE HAVE THE POWER» είναι κομμένο + ραμμένο για την ουτοπία. Μόνο και μόνο από το αρχικό στιχάκι, «I was dreaming, in my dreaming…» τα λέει όλα. Μόνο που υπάρχει μια διαφορά, ναι. Η Patti Smith το πιστεύει. Δεν είναι πια όνειρο. «Οι άνθρωποι έχουν την δύναμη να συνχωρούν τα έργα των ανόητων, να ονειρεύονται, να κυβερνούν… είναι πια διαταγή…» Ας κολλήσουμε εδώ την αρχική μου εισαγωγή. Όλα είναι δυνατά, όταν τα επιθυμείς. Και ένα όνειρο παύει να είναι όνειρο όταν το ζεις με κάποιον άλλον. Τότε, από καιρό, έχει γίνει πραγματικότητα.

Έρωτας και ενσυναίσθηση μαζί. Η Patti Smith έγραφε αρκετά εκκεντρικά, είναι αλήθεια. Στο «WE THREE», για παράδειγμα. Μπορούσε να δεσμεύσει μια συγκεκριμένη στιγμή στην εξιστόριση της, με τρόπο έντεχνο και ιδιαίτερο. Οι ήρωες της, ήταν αντικοινωνικοί, αντιήρωες και περιθωριακοί. Γνωρίζω λίγους καλλιτέχνες που μπορούσαν να το κάνουν αυτό. Ένας είναι ο Dylan, ένας άλλος φυσικά ο Springsteen. Σε αυτόν ανήκει μουσικά, ίσως το πιο γνωστό τραγούδι της, μιας και όπως το έχει η ιστορία, εκείνο τον καιρό στην Νέα Υόρκη, οι δυο τους ήταν ζευγάρι. Το «BECAUSE THE NIGHT» λοιπόν μένει στην ιστορία για να μας θυμίζει τι άλλο θα πρέπει να κάνουμε τις νύχτες, εκτός από το αναγκαίο και προφανές. Στιχουργικά ή αλληγορικά, το καλύτερο όμως τραγούδι της είναι το «DISTANT FINGERS». Είναι για εμένα, τουλάχιστον. Κάποιος περιμένει κάποιον να έρθει. Να εμφανιστεί, να περάσει, να προσγειωθεί. Από τους δρόμους, τις γειτονιές. Τους ουρανούς, όπως και στο εν λόγω τραγούδι. Δεν θα μπορούσε στα αλήθεια, να περιγραφτεί πιο αριστουργηματικά, η αναμονή. Το καρδιοχτύπι μιας γυναίκας, όταν περιμένει τον αγαπημένο της. «Όλα τα γήινα μου όνειρα έχουν διαλύσει ολοσχερώς, είμαι τόσο κουρασμένη, τα παρατάω… Πάρε με για πάντα, δεν με νοιάζει, πολύ βαθιά στο πλοίο σου… Προσγειώσου…» … μας φωνάζει και η ιδρωμένη φωνή της σκιάζει την ταλαίπωρη ψυχή μου. Ακούω μαζί της το βουητό από τις τουρμπίνες, εισπνέω την έντονη μυρωδιά της κυροζίνης και μέσα σε ένα λεπτό προσγειώνομαι στα λόγια και το έδαφος της… «Προσγειώσου…», συνεχίζει… Προσγειώθηκα λοιπόν, ζαλισμένος. Ξερός. Όπως και αυτός ο Ιούνιος.

Αναρχία και νέυρα! Τι να κάνουμε, είπαμε, έχουν να κάνουν με τις καταστάσεις και τον καιρό! Τους καιρούς που με αφέλεια διανύουμε. Επομένως, θα κλείσουμε την αναδρομή σε αυτή την υπέροχη καλλιτέχνιδα, με την πεμπτουσία της τέχνης της, το PUNK δηλαδή. Λίγο παραπάνω ηλεκτρισμός και οργή δεν έβλαψε και κανένα. Ας ανάψουν λοιπόν τα αίματα! Ας νιώσουμε λίγο ζωντανοί! Με λίγα licks από «TILL VICTORY», «GLORIA», «PISSING IN A RIVER» και «ROCK and ROLL NIGGER»! Βάλτε το δίσκο στο pick up, το stick στο cd-player σας. Αναιβάστε στο volume στο «τέρμα»! Έρχεται καλοκαίρι, ή έστω κάποια παραλλαγή του. Τώρα, είναι μια καλή ώρα για ατασθαλίες, για ωραίες στιγμές! Για παράνομες βόλτες και ιστορικές κοπάνες! Για την μάχη μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας! Να θυμάστε! Δεν θα φτάσουν οι δικαιολογίες σας εάν δεν το πετύχετε, είναι σίγουρο. Ωστόσο, θα έχετε ένα ολόκληρο χειμώνα να μετανιώσετε αυτά που κάνατε, ή ακόμα χειρότερα, αυτά που δεν κάνατε!