Με αφορμή τη μαρτυρία
του αδίστακτου Τούρκου δολοφόνου
Τέσσερις αιώνες και τρία χρόνια μετά
την οθωμανική εισβολή, η σύγχρονη ιστορία της Κύπρου βρέθηκε μπροστά σε μία νέα
εξίσου βάρβαρη εισβολή… Η απόβαση των τουρκικών στρατευμάτων που ολοκληρώθηκε
σε δύο φάσεις, είχε ως αποτέλεσμα την παράνομη κατάληψη σχεδόν του 37 % των εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας, την
προσφυγοποίησα περίπου 200.000 ανθρώπων στην ίδια τους την πατρίδα, περίπου
4.000 νεκρούς και 1.619 αγνοούμενους. Στο κατεχόμενο τμήμα της Κυπριακής
Δημοκρατίας, το 1974 βρισκόταν το 65% της καλλιεργήσιμης έκτασης, το 70% του
ορυκτού πλούτου, το 70% της βιομηχανίας και το 80% των τουριστικών
εγκαταστάσεων.
Ωστόσο, τo 1974 η Τουρκία δεν
κατέκτησε μόνο (και κατακρατά ακόμη) με τη βία των όπλων τη γη των πατέρων μας.
Το μαύρο καλοκαίρι του ’74, εξ αιτίας της πρωτοφανούς τουρκικής θηριωδίας καταγράφονται
τραγικές ανθρώπινες ιστορίες και δράματα, που με την πάροδο του χρόνου σιγά-σιγά
επιβεβαιώνονται και από τους ίδιους τους θλιβερούς πρωταγωνιστές τους. Ας δούμε
μαζί μερικές από αυτές.
«Δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που
μπήκαν στο σπίτι μας και με σκότωσαν, γιατί και ο βιασμός θάνατος είναι. Σωριασμένη
στο πάτωμα έκλαιγα. Ήμουν σίγουρη ότι κανείς ποτέ δεν θα μπορούσε να βγάλει τη
βρωμιά από το σώμα μου και τον πόνο από τη ψυχή μου. Τραβούσα το δέρμα μου με
όλη μου τη δύναμη, θέλοντας να το βγάλω και να φύγω από πάνω μου τη βρωμιά,
αλλά το μόνο που κατάφερνα, ήταν να γεμίζω το σώμα μου με μώλωπες και να πονάω
ακόμα περισσότερο» (Μαρία από χωριό της επαρχίας Αμμοχώστου, 2016 ant1iwo).
«Μας βάλανε σε αίθουσα του
σχολείου στη Βώνη, μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια. Εκεί έμπαιναν όποτε ήθελαν,
διάλεγαν και μας πήγαιναν για να ικανοποιήσουν τις σεξουαλικές τους επιθυμίες.
Δεν έβγαινα να πάρω συσσίτιο. Φορούσα συνέχεια τα ρούχα της γιαγιάς για να
φαίνομαι γριά αλλά έβλεπαν το πρόσωπο. Έβγαινα έξω μόνο όταν πήγαινα τουαλέτα.
Ήμουν συνέχεια τυλιγμένη με ένα πάπλωμα και καθόντουσαν όλα τα πιτσιρίκια από
πάνω μου για να μην με τραβάνε συνέχεια και να με βιάζουν οι Τούρκοι. Αυτό
κράτησε τρεις μήνες…» [(ΚΥΠΕ) μαρτυρίες από δύο γυναίκες που
βιάστηκαν επανειλημμένα τότε, την Άννα από χωριό της επαρχίας Κερύνειας και την
Μαρία από χωριό της επαρχίας Αμμοχώστου].
«Εντοπίστηκαν σε ομαδικό τάφο τα οστά
ενός βρέφους, μόλις μερικών μηνών (ο μικρότερος σε ηλικία αγνοούμενος, γεννήθηκε
το 1974), που οι Τούρκοι όπως αποδείχθηκε από μαρτυρίες, το πήραν από την
αγκαλιά της μάνας του και το δολοφόνησαν. Στον τάφο βρέθηκαν επίσης τα οστά της
μάνας του βρέφους, της 11χρονης αδελφής της, της γιαγιάς της, καθώς και τα οστά
του πατέρα του βρέφους Ανδρέα Κυριάκου του Κυριάκου» (από εφημερίδες της Κύπρου).
Τα γράφω όλα αυτά σήμερα με
αφορμή τη μαρτυρία του αδίστακτου τούρκου δολοφόνου «βετεράνου αξιωματικού» της
ΤΜΤ Turgut Yenagrali, που ομολόγησε (ακριβέστερα καυχήθηκε) με περηφάνια από
τηλεοράσεως τις εν ψυχρώ μαζικές δολοφονίες Ελλήνων Κυπρίων αιχμαλώτων τις
οποίες διέπραξε, το 1974. Ο εν λόγω δολοφόνος, όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε για τα
αποτρόπαια εγκλήματα του, αλλά επιβραβεύτηκε κιόλας από το τουρκικό κράτος, από
το ψευδοκράτος και από τους κουβαλητούς εποίκους σφετεριστές της γης μας.
Τέτοιες ομολογίες κατά το
παρελθόν είχαμε πολλές. Διαβάζουμε στην σελίδα 145 του βιβλίου της Σοφίας
Ιορδανίδου, «Νταλγκά - νταλγκά, κύματα - κύματα, η μαρτυρία ενός Τούρκου
αξιωματικού για τη δεύτερη εισβολή στην Κύπρο»: «Ομαδικές εκτελέσεις αιχμαλώτων
έγιναν από τον τουρκικό στρατό. Τις περισσότερες δολοφονίες τις διέπραξαν οι
Τουρκοκύπριοι, οι γνωστοί μουκαβέτ μουτζαχίντ… Ανήκαν στην παραστρατιωτική δύναμη
που λειτουργούσε μέσα στην Τ/κ κοινότητα, τη γνωστή ΤΜΤ» (μαρτυρία του
πανεπιστημιακού Γιαλτσίν Κιουτσούκ που είχε υπηρετήσει το 1974 ως έφεδρος
υπολοχαγός στον Αττίλα 2, σελ. 145).
Στο βιβλίο του Κούρδου
δημοσιογράφου στη Νορβηγία, Ρόνι Αλάσορ, με τίτλο «Διαταγή Εκτελέστε τους
Αιχμαλώτους», καταγράφονται επίσης λεπτομερώς επώνυμες μαρτυρίες οκτώ αυτοπτών
μαρτύρων, βετεράνων στρατιωτών των μονάδων του Αττίλα κατά την τουρκική εισβολή
στην Κύπρο (οι περισσότεροι Κούρδοι δυστυχώς), για τα διαπραχθέντα εγκλήματα πολέμου,
όπως του Χάτζι Κιοφέν, λοχία στο 61 Σύνταγμα Πεζικού της 28 Μεραρχίας του
Αττίλα που κατέθεσε ότι: «Οι παραστρατιωτικές ομάδες των Τ/κ, οι λεγόμενοι
μουτζαχίντ, ήταν αιμοβόροι και απάνθρωποι, σάπιοι πέρα για πέρα…
Πλιατσικολόγοι, με φονικά
ένστικτα, ήταν ξεκάθαρο ότι είχαν λογαριάσει από πριν πως θα βασάνιζαν τους
Ελληνοκύπριους… Οι μουτζαχίντ, κυρίως, αλλά και μερικοί αξιωματικοί,
δολοφονούσαν σε όλη τη διαδρομή… Στη Λάπηθο, σε μια χαράδρα είχαν πετάξει
περίπου εκατόν πτώματα Ελλήνων» (Λάζαρος Μαύρος, εφημερίδα «Σημερινή», 27 Μαΐου
2018).
Γιατί όμως όλοι αυτοί οι απαίσιοι
στυγνοί δολοφόνοι αισθάνονται υπερήφανοι για τις αποτρόπαιες πράξεις τους; Η
απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι κατά την άποψη μου πάρα πολύ απλή. Διότι όλοι
αυτοί οι απαίσιοι στυγνοί δολοφόνοι και βιαστές, σε όλες τις περιπτώσεις,
ενήργησαν με εντολές του φασιστικού και από ιδρύσεως του πειρατικού τουρκικού κράτους.
Ιδού και οι αποδείξεις. Διαβάζουμε στις εφημερίδες: «Αίσθηση προκάλεσε η
εμφάνιση του
λεγόμενου πρώην Υπουργού Γεωργίας του ψευδοκράτους Κενάν Ακίν, του δολοφόνου του
ηρωομάρτυρα Σολωμού Σολωμού, στα πανηγύρια για τα εγκαίνια του έργου μεταφοράς νερού από την Μερσίνα
στην Κύπρο τον Οκτώβριο του 2015. Καμάρωνε πάνω στην εξέδρα των επισήμων και
δίπλα από τον Τούρκο Πρόεδρο, τον Πρωθυπουργό Αχμέτ Νταβούτογλου, τον
Τουρκοκύπριο ηγέτη Μουσταφά Ακκιντζί και τα μέλη του Συνδέσμου Βετεράνων
Πολεμιστών, που πρωτοστάτησαν στην τουρκανταρσία και στην τουρκική εισβολή του
1974 και αντάλλαξε ασπασμό με τον
Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν…». Ο Κενάν Ακίν καταζητείται από το 1996, με διεθνές
ένταλμα σύλληψης, και έχει επικηρυχθεί για τη δολοφονική δράση του στο
οδόφραγμα της Δερύνειας. Περαιτέρω εξηγήσεις νομίζω δεν χρειάζονται….
Ωστόσο εκεί που χρειάζεται να
δοθούν εξηγήσεις, άμεσες και πειστικές, είναι
στο τι πράξαμε όλοι εμείς (πρωτίστως οι κυβερνήσεις Αθηνών - Λευκωσίας, αλλά
και οι απλοί πολίτες που σίγουρα δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών) για να αποδοθεί
δικαιοσύνη και να τιμωρηθούν οι ένοχοι… Δέστε πως συμπεριφερθήκαμε σε εκείνους
που ξόδεψαν την ζωή τους στα οδοφράγματα, αφιερωμένοι ψυχή τε και σώματι στον
αγώνα κατά της κατοχής (Ελένη Φωκά, Χαρίτα Μάντολες και άλλοι πολλοί) και τότε
θα πάρετε την απάντηση! Το Κυπριακό κράτος διαχρονικά τιμωρεί όσους μιλούν για αληθινή
επανένωση και απελευθέρωση…
Υστερόγραφο: Και επειδή κάποιοι
θα αναμασήσουν την ίδια παράλογη λογική τους επαναλαμβάνονταςτο γνωστό «εκάμαμε
τσιαί εμείς κάμποσα», σπεύδω να απαντήσω λέγοντας τους πως καμία δολοφονική
πράξη κατά αθώων Τ/κ δεν διεπράχθητε με εντολή του Κράτους μας. Οι λιγοστές,
καταδικαστέες σε κάθε περίπτωση, δολοφονίες αθώων Τ/κ διαπράχθηκαν από
ψευτοπαλληκαράδες Ε/κ. Θυμίζω ότι η Κυπριακή Δημοκρατία καταδίκασε σε θάνατο τον
Ιωάννη Βουνιώτη που οδηγήθηκε ενώπιων του δικαστηρίου και βρέθηκε ένοχος για
τον φόνο πέντε Τουρκάλλων. Η ποινή μετατράπηκε σε ισόβια. Ο Ιωάννης Βουνιώτης παρέμεινε
στις φυλακές για πολλά χρόνια και αμέσως
μετά την αποφυλάκιση του αυτοκτόνησε ….
Δρ. Αυγουστίνος (Ντίνος) Αυγουστή
Επίκουρος καθηγητής στο Τ.Ε.Ι. Λάρισας
Από το Μονάγρι Λεμεσού
