ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ:
ΕΠΙΛΟΓΕΣ
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: M.JACKSON ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2018
“We pray for our mothers, pray for our fathers –
wishing our families well – We sing songs for the wishing, of those who are
kissing, but not for the missing… So this one’s for all the lost children…
wishing them well… and wishing them HOME…” (The LOST
CHILDREN, M. Jackson, 2002)
 |
| ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΓΑΛΑΝΗΣ |
ΧΡΕΟΚΟΠΗΣΑΜΕ,
ΠΝΙΓΗΚΑΜΕ και κυρίως ΚΑΗΚΑΜΕ. Όχι απλά καήκαμε, ΛΙΩΣΑΜΕ! Από την πύρινη λαίλαπα
της κρατικής αδιαφορίας, της πολιτικής αλλά και ατομικής ανυπαρξίας. Μέσα και
έξω από την ψυχή μας. Χάσαμε τα πάντα. Χάνουμε τα πάντα. Κάθε μέρα. Μα το
κυριότερο, χάνουμε αυτό που αξίζει περισσότερο. Αυτό, το μόνο, που δεν ξαναγίνεται.
Την ανθρώπινη ζωή. Τον συνάνθρωπο, τον αδερφό, τον πατέρα, το παιδί μας. Τι
φρίκη Θεέ μου! Τι φρίκη είναι, και η επόμενη μου σκέψη, πως το επιτρέπεις Εσύ
αυτό; Πως και γιατί το είχες όλο αυτό στο σχέδιο Σου; Δεν γνωρίζω, και είναι
σαφές, ο περιορισμένος σε χώρο εγκέφαλος μου, δεν θα μου δώσει κάποια σχετική ή
πειστική απάντηση. Μοναχά σιωπή θα προσφέρει. Όπως για όλα μέσα μου,
πραγματεύομαι ότι «κάποιος λόγος θα υπάρχει». Μένω σε αυτή την ρήση, διότι ο
κλονισμός, είναι όπως ξέρεις, ο πιο πιστός μου σύντροφος.
Πολλοί
λένε ότι δεν είναι καιρός για ευθύνες. Συγνώμη, διαφωνώ. Είμαι αρκετά
αηδιασμένος με όσα έχουν συμβεί μέσα σε ένα και μόνο μήνα. Από το φασιστικό
«πανηγυράκι» στις Πρέσπες μέχρι το Αριστοφανικό θεατρικό αριστούργημα της
διοικητικής ομάδας του πρωθυπουργού, το βράδυ της φονικής φωτιάς. Δεν ξέρω αν
αντέχω άλλο, αλλά κάθε φορά που το λέω αυτό, ένα καινούργιο αίσχος καταφτάνει
σε κύματα και ρυθμούς πλημμύρας, κάνοντας με να πιστεύω ότι το πηγάδι της
αντοχής μου δεν έχει πια πυθμένα. Μόνο άβυσσο και σκοτάδι. Που είναι άραγε οι
παραιτήσεις; Τα τρίγματα στις καρέκλες της εξουσίας; Που είναι οι δηλώσεις της
«συγνώμης»; Για τον Θεό, ούτε ένας να βγει να πει αντρίκια, «φταίξαμε, δεν
δράσαμε έγκαιρα, αφήσαμε τις καταστάσεις (μαζί με τα αυθαίρετα) να μας
προλάβουν; Δεν φροντίσαμε ποτέ για αποτελεσματικές υποδομές; Δεν τα κάναμε πια
όλα άγια και τέλεια;». Για τον Θεό, πέθαναν τόσα αθώα παιδάκια… Ποιον αγώνα
τσαμπουνεύεται τώρα ο «κύριος» πρωθυπουργός; Να μαζέψει στάχτες, αποκαΐδια και
απανθρακωμένα σανίδια; Να περιφέρεται σαν σφουγγαρίστρα, μέσα στα συντρίμμια;
Δεν
θα πω τίποτα άλλο για την αέναη κατάντια μας. Ούτε θα αφιερώσω αυτόν τον όμορφο
μήνα, σε κάποιο δίσκο, για τον δίσκο του μήνα. Δεν θα πάρω ωστόσο και την «οδό
της σιωπής». Θα πω δυο λογάκια μονάχα για ΟΛΑ τα ΥΠΕΡΟΧΑ και ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΑ μηνύματα των ημερών (υπήρχαν και αυτά, ευτυχώς) που θυμίζουν τόσο κοντά, το
πραγματικό «τέλος των ημερών» μας. Κάνοντας αυτό, θα μοιραστώ μαζί σας 2-3 τραγούδια. Από έναν καλλιτέχνη, που είχε
πάντοτε μάτια στραμμένα και ευαίσθητα προς την αδικία και τον πόνο, ιδιαίτερα
όταν αυτά ήταν πάνω σε ταλαιπωρημένα, βασανισμένα, ακόμα και αδικοχαμένα
παιδιά.
Αυτές
τις μέρες, είδα και δάκρυσα βαθιά μου, άκουσα και θαύμασα μια αρμάδα απλών
ανθρώπων, γιατρών, φιλανθρωπικών οργανώσεων, απόστρατων στρατιωτικών και κυρίως
εκατοντάδων εθελοντών να τρέχουν
ακατάπαυστα, μέρα και νύχτα, μέσα στα χαλάσματα των σπιτιών και των καμμένων
αυλών, ψάχνοντας, κουβαλώντας, βοηθώντας, στηρίζοντας. Όλα αυτά με σπουδαία
αυταπάρνηση, γενναιότητα, αξιοπρέπεια. Τα κέντρα συγκέντρωσης τροφίμων,
ενδυμάτων και λοιπών αγαθών γέμισαν από την αγάπη και την ευαισθησία του
κόσμου. Σε τέτοιο σημείο που ανακοίνωναν ότι δεν χρειάζονται άλλα αγαθά. Είδα
φίλους και γνωστούς μου να τρέχουν πρώτοι. Να μοιράζονται, να ‘ποστάρουν’ το
έργο τους. Να παρακινούν με τις πράξεις τους. Είδα ένα ολόκληρο διαδίκτυο (ναι,
έστω και έτσι) να εκρηγνύεται από την αγανάκτηση του. Είδα την ελπίδα μιας
γενιάς, να σηκώνεται από τις στάχτες της προηγούμενης. Να ξεπερνά τον εαυτό
της, να ξεπερνά και να χλευάζει κομματικές η πολιτικές διαμάχες. Να δίνει το
παράδειγμα και να δείχνει τον δρόμο, «μπροστά». Ας γιατρέψουμε τον κόσμο.
Μπορεί, αυτός ο δραματικός πλανήτης, να γίνει πράγματι κάτι καλύτερο. Μπορούν οι
πληγές να επουλωθούν. Μπορεί η περήφανη χώρα μας, να φτιάξει μια νέα, αξιόλογη
ιστορία. Έστω και αργά. Όσο ο εγωκεντρισμός πλαισιώνεται, τόσο ο ουμανισμός εκρηγνύεται, είναι αλήθεια! Ποτέ δεν είναι αργά. Στέκομαι λοιπόν ευγνώμων,
γυμνός από επιχειρήματα, αλλά και συνάμα περήφανος.
“There are ways
to get there, if
you care enough for
the living. Make
a little space, make a better place. HEAL the WORLD,
make it a better place, for you and for me, and the entire human race…” (Heal the
World, 1991)
Δεν
χρειάζεται το «όλοι μαζί μπορούμε». Μπορεί και ένας, και δύο. Και δέκα, και εκατό.
Πρώτα όμως παιδιά, πρώτα τα νιάτα. Τα είδαμε τα «περήφανα γηρατειά» μας…
Κουραστήκαμε να τα ακούμε δακρύβρεχτα να λένε «ότι αυτά δούλεψαν μια ζωή για να
παίρνουν 2.000 ευρώ σύνταξη, που τώρα τους έκοψαν οι πράξεις τους», ειδικά σε
μια γενιά που θα πάρει 600 ευρώ σε 35+ χρόνια από τώρα. Αν τα πάρει. Αυτά, ως
το πλείστον, μας οδήγησαν έως εδώ. Ο πολιτισμός, η νοοτροπία που μας παραδόθηκε
σαν διδαχή ala
mode, ήταν ακριβώς αυτή.
Ποια; Μα φυσικά, η «Ζήσε εσύ, και άσε τους άλλους να πεθάνουν». Η νοοτροπία της
«Κατσίκας του γείτονα», αυτή καίγεται, όχι η δικιά μας. Τα εύκολα λόγια του
«δεν βαριέσαι», τα «όσα φάμε, όσα πιούμε και όσα αρπάξει ο καλλίγραμμος απαυτός
μας», η ευρωλαγνεία, η αποκοπή από τις παραδόσεις, η αποστροφή από την εκκλησιά
(έχει τεράστιο μερίδιο και αυτή, μην παρεξηγηθώ) και πολλά ακόμα αξιοθαύμαστα. Τα
παιδιά λοιπόν μπροστά. Αυτά είναι το μέλλον. Εμείς, σαν νέοι γονείς βαστάμε μια
τεράστια ευθύνη. Να γυρίσουμε το ρολόι πίσω. Να τα μάθουμε καλύτερα. Να δώσουμε
κατευθύνσεις προς την Αριστοτέλεια Αρετή. Προς την ατόφια ηθική! Οι γονείς μας,
καλό θα ήταν, να κουνήσουν για λίγο το ξεροκέφαλο τους, και να μας ζητήσουν μια
ειλικρινή συγνώμη. Μια παραδοχή δεν έβλαψε κανένα. Ένας τρόπος να αλλάξεις τον
κόσμο, λέει ο Jackson,
είναι με το να αλλάξεις τον «άνθρωπο που βλέπεις πρώτα στον καθρέφτη». Ε, ας
τον δούμε λοιπόν λίγο σαν «τρίτοι». Ας του ζητήσουμε, τι πραγματικά θέλουμε από
αυτόν. Να του ζητήσουμε ειρήνη, ανθρωπιά, φιλότιμο. Να του ζητήσουμε να σέβεται
τους νόμους. Να του θυμίσουμε τι σημαίνει δικαιοσύνη, αξιοκρατία, ισότητα,
δημιουργία και πραγματική ελευθερία. Να του θυμίζουμε να πέφτει με αυτά στο
κρεβάτι. Και με αυτά, πιο δυνατός να ξυπνάει.
“I’m starting with the man in the mirror, I’m asking him to change his
ways. And no message could have been any clearer – If you want to make the
world a better place, take a look at yourself, and then make a change…” (Man in
the Mirror, 1987)
Δεν
χρειάζεται να κάνω εγώ από αυτό το βήμα, ειδική μνεία, για τον στρατό, μα και
κυρίως, τους πυροσβέστες μας. Ολάκερος ο λογικός κόσμος μπορεί να καταλάβει με
τι θυσία και αγάπη εκτελούν το καθήκον και υπηρετούν το λειτούργημα τους. Αναφορές
δεν έχω ακούσει τόσες πολλές ωστόσο, (διάβασα αρκετές βέβαια από έρευνα μου)
για το πόσους ανθρώπους έσωσαν από τον πύρινο εφιάλτη. Τα κανάλια και τα λοιπά
ΜΜΕ άλλωστε, ως συνήθως, επικεντρώθηκαν στον χαμό. Οκ, λογικό έως ένα σημείο.
Από την άλλη, ήδη έχουν βγει δεκάδες ιστορίες, για το πόσοι άνθρωποι σώθηκαν
στο πάρα πέντε, επειδή αυτοί οι τίμιοι και καυκαλισμένοι ήρωες, ήταν εκεί
κοντά. Σαν άγγελοι της τελευταίας στιγμής. Είναι στενάχωρο, να τους θυμόμαστε
κάθε καλοκαίρι. Και ας αναλογιστούμε εκ νέου, πόσοι από αυτούς είναι έτοιμοι να
χορέψουν μέσα στην φωτιά, όσο εμείς οι ίδιοι, απολαμβάνουμε μια δροσερή βουτιά
στην παραλία, αυτόν τον Αύγουστο.
Μιλώντας
για βουτιές και Αύγουστο, δεν θα μπορούσα να παραλείψω ότι οι διακοπές είναι
κοντά σε όλους μας. Και φέτος αισθάνομαι, ότι είναι για όλους μας περισσότερο
αναγκαίες από ποτέ άλλωστε. ΟΚ, το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Η ζωή οφείλει να
συνεχιστεί. Η νοοτροπία και ο άνθρωπος μέσα μας οφείλει να αλλάξει. Προτείνω
λοιπόν, ο κάθε ένας από εμάς, να κάνει ένα πολύ καλό και μεγάλο μακροβούτι.
Εκεί κάτω, μεταξύ θάλασσας, πυθμένος και γαλήνης, να αναλογιστεί τον χώρο του
σε αυτή την Γη. Την ευθύνη που έχει η ύπαρξη του ως προς το σύνολο, και το τι
συνέπειες επιφέρουν οι πράξεις του. Κάτω εκεί, στην ηρεμία του γαλάζιου
γίγαντα, ας σκεφτεί ένα τρόπο να αλλάξει τον εαυτό του. Να μάθει, όπως είπα,
καλύτερα το παιδί του. Δεν θέλει και πολύ για να κάνει την ΤΕΡΑΣΤΙΑ αλλαγή. Ας ξεκινήσει
με το να μαζέψει τα σκουπίδια που κάποιος άλλος παράτησε στην χρυσαφένια
παραλία δίπλα του. Ας μαζέψει τις γόπες από τα τσιγάρα του (καλύτερο από το να
της θάβει στην άμμο, για να της βρει ένα αθώο μωράκι, που θα παίξει με αυτή,
στιγμές αργότερα). Ας πάψει να πετάει τα τσιγάρα του από το παράθυρο στους
δρόμους που είναι γεμάτοι ξερά σπαρτά (που ναι, κάποιος θα όφειλε να είχε
αποψιλώσει). Ας πει και ένα παραπάνω «ευχαριστώ», μια «καλημέρα», και ένα
«συγνώμη» περισσότερο. Κάπως έτσι, η κουβέντα στον καθρέπτη θα ξεκινήσει, και
κάπως έτσι γρήγορα θα φέρει και κάποιο διαφορετικό, από αυτό που χρόνια τώρα
όλοι βιώνουμε, αποτέλεσμα.
ΚΑΛΟ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ. ΚΑΛΟ
ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΦΗΣΑΝ. ΑΣ ΚΟΙΤΑΞΟΥΜΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ
ΣΤΟΝ ΚΑΘΡEΦΤΗ ΜΑΣ.
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΓΑΛΑΝΗΣ – ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ
2018
