Ο ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ: CONAN THE BARBARIAN MOVIE SOUNDTRACK

Ο ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ: CONAN THE BARBARIAN MOVIE SOUNDTRACK

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2018

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ – ΣΥΝΘΕΤΗΣ: ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΟΛΕΔΟΥΡΗΣ

ΧΡΟΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1982

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΓΑΛΑΝΗΣ

«Ανάμεσα στο χρονικό διάστημα όπου οι ωκεανοί κατάπιαν την Ατλαντίδα, και τις λαμπερές πόλεις των ανερχόμενων γιών του Αρείου, υπήρξε μια εποχή που κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί. Τα λαμπερά βασίλεια απλώθηκαν σ’όλο τον κόσμο σαν γαλάζιοι μανδύες. Τότε ήρθε ο CONAN ο Κιμμέριος. Μαύρα μαλλιά, βλοσυρά μάτια, με σπαθί στο χέρι, κλέφτης και φονιάς, με μεγάλες μελανχολίες, και μεγάλες ευθυμίες, να πατήσει τους χρυσαφένιους θρόνους του κόσμου, κάτω από τα σανδάλια του» Πισόφυλλο του περιοδικού «Κόναν ο Βάρβαρος», εκδόσεις Καμπάνα, 1990.

Οι εποχές δεν αλλάζουν. Ούτε και οι συνθήκες. Ο καιρός, η Γη και το φεγγάρι. Ο ίδιος, ο απατηλός ουρανός. Δεν νομίζω να ήταν ποτέ αυτός ο κόσμος εύκολος. Δεν νομίζω να ήταν και ποτέ δίκαιος. Ήταν πάντα σκληρός και αδυσώπητος! Γεμάτος υποκριτές και εγωλάγνους. Είτε έχεις πέτρινη, είτε μαλακή καρδιά. Ας πάμε όμως λίγο, πίσω στον χρόνο. Σε μια εποχή όπου κυβερβούσαν τα Βασίλεια, τα άλογα, οι μύθοι, το ατσάλι, η απλή καθημερινή επιβίωση. Είτε αγρότης θα ήσουν, είτε αυλικός, είτε Ιππότης, είτε κληρικός. Αν δεν ήσουν από αυτά, τότε θα ήσουν φονιάς, κλέφτης και ΒΑΡΒΑΡΟΣ! Όπως και ο πρωταγωνιστής της επικής ταινείας, της οποίας το soundtrack και διάλεξα για το θέμα του δίσκου του μήνα! Σκληρός, σίγουρος για όσα επιθυμεί, και ρωμαλαίος. Δεν χαρίζεται σε κανένα. Τρέχει, όταν οι άλλοι περπατούν. Ρημάζει τους εχθρούς στο πέρασμα του! Δεν υπάρχει δεύτερη θέση για αυτόν, δεν υπάρχει ανεκπλήρωτη αγάπη, δεν υπάρχει σύνορο στο χάρτη του, και δεν υπάρχει φυλακή. Υπάρχει μόνο το ατσάλι, υπάρχει μόνο η φυγή, η ίδια και ατέρμονη αναζήτηση. Η άγρια καρδιά του, και ο αγέρας της Στέππας στα κατάμαυρα μαλλιά του.

ΚΛΕΦΤΗΣ! Μα ποιος όμως, σε αντιπαράθεση, δεν είναι στις ημέρες μας; Η ποιος δεν ήταν έστω ως τώρα; Bλέπε εφορία, ακίνητα, ενοίκια και αποδείξεις. Βλέπε την πολιτική ηγεσία, όχι μόνο της χώρας μας, αλλά ευρύτερα. Και ποιος δεν έχει κάποιο τίτλο; Το μόνο που αλλάζει είναι η αμφίεση, σε όλους, εκτός μάλλον από τους κληρικούς. Σήμερα, οι αυλικοί φοράνε κουστούμια, οι εταιρίες πληρώνουν του φόρους τους και αυτοί το παίζουν πάντα μεγαλομέτοχοι σε κάτι. Αφήστε δε και την κοινωνική τους καταξίωση! Αυτή είναι στα «φόρτε» της! Αφήνουν την γυναίκα τους, και εύκολα κοιμούνται μαζί της, σκεπτόμενοι φυσικά, την επόμενη δεξίωση, το επόμενο happening, το επόμενο γεγονός που θα προσδώσει αξία στην ακαταμάχητη γοητεία της Κολωνακιότικης εικόνας τους. ΦΟΝΙΑΣ! Στα νέα και τις ειδήσεις συνεχώς! Από την 17Ν στον Ρουβίκωνα και την Χρυση Αυγή. Στην πολιτική μας ηγεσία ξανά, και ξανά και ξανά! Στο Μάτι, στην Ζαχάρω και όπου αλλού μπορείς να θυμηθείς. Φονιάδες κυριώς, στα πιο εύφορα όνειρα μας. Στα νιάτα μας τα πράσινα.

ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΕΣ μπροστά μας. Πολλές βαρβαρότητες! Βγήκαμε λένε από τα μνημόνια της Ευρώπης και εισερχόμαστε σε αυτά της ζωής. Της καθημερινής μεσαιωνικής σκοτοδίνης και τριβής. Καήκαμε, πληρώσαμε, αμαρτήσαμε. Δεν γνωρίζω αν μετανιώσαμε, η αν στο τέλος κάπως έστω για λίγο ηθικά συλλογιστήκαμε. Το καλοκαίρι αφήνεται μάλλον πίσω στις καλένδες του χρόνου. Ακολουθεί ένα παράξενο φθινόπωρο, μαρτυρούν οι εποχές. Θα δείξει. Εγώ ακούω ότι τον χειμώνα θα έχουμε καλοκαίρι, και τα πρώτα χιόνια του Δεκέμβρη, θα ξεκινήσουν να μας επισκέπτονται από τον Μάιο. Η αγορά βρυχάται από δουλειές και ευκαιρίες, λένε! Οι αγορές μας περιμένουν! Τα πετρέλαια και οι διανομές θα ακρίβηνουν. Τα γάλατα και οι πάνες, επίσης. Μέχρι και στα θέατρα, άντε να βρεις παράσταση κάτω από 20 ευρώ! Η έστω, μία καλή θέση στο γήπεδο, κάτω από το ίδιο ποσό. Το καλοκαίρι απέδειξε για ακόμα μια φορά, αυτό που κυρίως είμαστε. Λαός της ακριβόλαγνης καλοπέρασης. Της στιγμιαίας παράνομης απόλαυσης. Τα δωμάτια ήταν «φίσκα» από την Κέρκυρα ως την Σαντορίνη. Από την Χαλκιδική έως την Μεσσηνία. Οι ταβέρνες και οι πάμπ επίσης. Οι λογαριασμοί και οι ΕΝΦΙΑ έμειναν για ακόμα μια φορά απλήρωτοι, χα χα! Ως συνήθως, οι αμαρτίες αυτές θα πληρωθούν πιο κάτω, στην ώρα τους δηλαδή, 2-3 μήνες αργότερα. Και τι έγινε. Εμείς να είμαστε καλά! Γιατί; Διότι το ΑΞΙΖΟΥΜΕ ρε! Αναφορά θα δώσουμε; Τι είμαστε; Τίποτα Βάρβαροι; Πολιτισμός ρε!

Αχ, τι γλυκιά επιστροφή στην όμορφη και τίμια εργασία! Ναι, αυτή που εναγκαλίζεται από ιδρώτα, φιλότιμο και μεράκι, ξέρετε καλά. Αγάπη για δημιουργία και ανθρωπιστική πρόοδο! Στόχοι και επιτυχία! Αναγνώριση και επαγγελματική ευημερία! Μπλα μπλα μπλα! Μα τι ουτοπικές μπούρδες! Το δόγμα των περήφανων ημερών μας, δεν είναι τίποτε σχεδόν άλλο δυστυχώς από μπόλικο και αρκετά ανάξιο των υπηρεσίων μας, ΞΥΛΟ! Φωνές, φωνές, ξερακιανές φωνές!! Χρονοδιαγράμματα αέναης απελπισίας, καθυστερήσεις, ασυνεννοησία. Κυρίως υποκρισία! Και τσούπ… οι δημόσιες υπηρεσίες μας κλείνουν και το τηλέφωνο κατάμουτρα! Ερωτήσεις ποιητικής αδείας, και ρεαλιστικής αηδίας! Γιατί έτσι, γιατί αλλιώς; Γιατί το έχασες, γιατί το βρήκες; Και αφού το βρήκες, γιατί δεν το είπες; Και αφού το είπες, γιατί ξανά το ξέχασες; Βγάλε άκρη μωρό μου! Είμαστε χαμένοι από χέρι, και πόδι, και κεφάλι και καρδιά! Όλα χτυπάνε μαζί, οι δρόμοι έπηξαν από ελπίδα, ντομάτες, μαρούλια, πλακάτ και συνθήματα, λεφτά και βενζίνη! Τα «ντουμάνια» έφτασαν μέχρι την Ακρόπολη, και τον Λυκαβυττό! Μήπως η προσέγγιση ρε παιδιά ως τώρα είναι λάθος; Μήπως πρέπει να είναι κανείς βάρβαρος για να τα καταφέρει; Μήπως το ατσάλι στο χέρι είναι η μόνη λύση; Μήπως εκεί έξω, υπάρχει τελικά και ένα βασίλειο για εμάς; Φρίττω, και μόνο στην σκέψη, ότι ίσως να μην υπάρχει. Φρίττω, μήπως και αυτός ο Σεπτέμβρης δεν μου το φέρει.

Η επική ταινεία του John Milius δεν καθιέρωσε στον καλλιτεχνικό κόσμο μόνο τον (βαρύ, φουσκωμένο και ασήκωτο τότε) Arnold Schwarzenegger! Άλλο success story και αυτός. Ανέδειξε επίσης ωστόσο, και ένα σημαντικότατο συνθέτη όπως ο δικός μας, Βασίλης Πολεδούρης.
Το κινηματογραφικό score του Conan, έμμελε να είναι ο δικός του σταθμός στην καριέρα του, μια καριέρα που μετέπειτα στολίστηκε με πολλές ακόμα επιτυχίες όπως η Γαλάζια Λίμνη, το Free Willy, το κυνήγι του Κόκκινου Οκτώβρη και τα Robocop, μεταξύ άλλων. Ένας καλλιτέχνης επηρεασμένος από τον Miclos Roza, την επικότητα των συνθέσεων του Ιταλικού θεάτρου, και τις Ελληνορθόδοξες καταβολές του. Τα θέματα του πήγαζαν από ισχυρό μελλίρυτο συναίσθημα, και οι εναλλαγές από τα ένχορδα στα πνευστά (ακούστε τι γίνεται μεταξύ oboe, φλογέρας και βιολιών στα έργα του) γίνονταν πάντα υπό το πρίσμα μιας μεσσαιωνικής προσέγγισης που εναγκάλιζε την αβυσσαλέα κατάδυση στα σπήλαια της ανθρώπινης ψυχής, αλλά και των κατοικούντων παθών μέσα σε αυτή. Η αγαπητός κύριος Πολεδούρης πέθανε νωρίς, μόλις 61, το 2006. Το έργο του, αρκετά μεγάλο, εμπνευσμένο και αξιόλογο.

Ίσως η ταινεία να μην είχε λάβει τις επικές διαστάσεις που έλαβε την εν λόγω εποχή, αν δεν την είχε απογειώσει η φαντασία και το πάθος της ευαίσθητης μουσικότητας του Πολεδούρη. Ίσως πολλά ακόμα. Άλλωστε, όταν μια ταινεία ξεκινά με τον γνωστότερο απόφευγμα του Νίτσε, πιθανώς, να μην πάει και στραβά. «Ό,τι δεν σε σκοτώνει», διδάσκει ο φιλόσοφος και η ζωή, «σε κάνει δυνατότερο». Στα κατάβαθα όμως των splatter σφαγών του έργου αναδύονται κάποια ιδιαίτερα σημεία. Ο ήρωας της ταινείας έχει μεγάλα πάθη, αλλά έχει επίσης υποστεί και τεράστιες κακουχίες. Ζει ανάμεσα στην ζωή σαν κυνηγημένος, άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Ντροπιασμένος και τρομαγμένος. Κραδαίνει στο ατσαλένιο χέρι του, το σπαθί της Ατλαντίδας (Atlantean Sword) και λύνει το γρίφο που προκύπτει από το αίνιγμα του Ατσαλιού! Σαν πεινασμένος λύκος σπεύδει να αναζητήσει, να βρει αυτό που του αρμόζει. (Theology – Civilization) Να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Κοιτά τον κόσμο, και ο κόσμος του κλείνει το τηλέφωνο κατάμουτρα! Κάποια στιγμή ζευγαρώνει. (Conan’s Love Theme – Wifeing) Γνωρίζει τον απίθανο και μοναδικό του έρωτα. Και ύστερα, η ίδια η ζωή και οι εχθροί του, τον στερούν. Στέκεται πάνω από την Πυρά (Funeral Pyre). Δεν Δακρύζει. Είναι αρκετά σκληρός για αυτό. Κάποιοι άλλοι θα κλάψουν για αυτόν. Όχι αυτός. Στο τέλος, (ανθρώπινα – πολύ ανθρώπινα, Κύριε Νίτσε) ζητάει από τον Θεό του, εκδίκηση. Και αυτός είτε του την δίνει, είτε ο ίδιος την πετυχαίνει. Στον καιρό, βρίσκει ένα δικό του βασίλειο. (Orphans of Doom) Αυτό που του είχαν άλλωστε, οι εφτά άνεμοι, υποσχεθεί. Μια παραίσθηση. Μια αυταπάτη. Μια εξιλέωση. Ένα λόγο για να συνεχίσει.

Ίσως η ταινεία να είναι ένα ακόμα Ιβοριανό love story. Ίσως να είναι και ένα δίδαγμα ζωής. Ότι αυτή, είναι για τους τολμηρούς. Για αυτούς που ξέρουν τι θέλουν, και το πώς θα το κατακτήσουν. Για όσους πιστεύουν στον εαυτό, το ταλέντο και τις δυνατότητες τους. Θα πρέπει να είναι για όλους, δηλαδή. Έτσι, η Γη πάυει να έχει πόλους και σύνορα, η αγάπη έρχεται και φεύγει και είναι μοναδική όταν συμβαίνει. Είναι αιώνια, όπως και η υπόσχεση μεταξύ των ανθρώπων για αυτή. Οι δυσκολίες παύουν να είναι δυσκολίες, και γίνονται ευκαιρίες. Η γλώσσα γίνεται ατσάλι, και τα χέρια ένα Ατλάντιο σπαθί! Το στήθος απλώνεται αγέρωχα μπροστά, και άνεμος αρχίζει να χτυπάει τα μαλλιά. Ξαφνικά τα ένχορδα στο μυαλό μου εμφανίζονται. Το θάρρος και το κίνητρο να συνεχίσω να αναζητώ επίσης. Ακούω από μακριά το SEARCH του κυρίου Πολεδούρη να καλπάζει στα βουνά μπροστά. Πέρα από αυτά, βρίσκεται ο κήπος της ζωής. Οι εποχές, όπως είπα δεν αλλάζουν. Ας έρθει λοιπόν ο Σεπτέβρης. Τον περιμένω, τον περιμένουμε όλοι. Γενναία, ερωτικά. Με άγριες και βάρβαρες διαθέσεις.

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ – ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΣΑΣ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΥ ΕΚΕΙ ΕΞΩ. ΑΝΑΖΗΤΗΣΤΕ ΤΟ!

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΓΑΛΑΝΗΣ – ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2018