H φωτιά που καίει ακόμα..
( 2 μηνες μετα)
( 2 μηνες μετα)
Πρώτη μέρα επιχειρήσεων.
Οι καινούργιοι κοιτάζονται στα μάτια. Ότι κι αν κάνεις, ‘όποιος κι αν είσαι πότε δεν θα είσαι προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο.
Κρανίου τόπος. Κόλαση!!. Θαρρείς και ο θυμός του Θεού δεν έχει περάσει ακόμη.
Γύρω στολές, μόνο στολές…
Χριστέ μου δεν είναι το Μάτι αυτό, δεν είναι ο τόπος μου, η Ελλάδα μου. Είμαι 44 και πρώτη φορά φοβάμαι τις στολές, τις τόσες μαζεμένες, το προμάντεμά τους.
Ξεκινήσαμε. Πνίγομαι μα δεν το λέω. Είμαι ο γιατρός, πρέπει να είμαι ψυχρός, αδιαπέραστος, ανίκητος. Ανταλλάσσουμε καλημέρες με διασώστες, , στρατό.
Τα σπίτια στέκουν ακίνητα , καμένα και γκρεμισμένα.
Kι ανάμεσα τους βλέπεις μάτια και πρόσωπα να προσπαθούν να περισώσουν κάτι από το μέλλον. Γιατί κακά τα ψέματα, το μέλλον έτσι όπως το βλέπουν εκείνοι τώρα, πονάει ακόμα περισσότερο από το κολασμένο παρόν.
Δεν τους χαιρετάμε, τους αγκαλιάζουμε. Ειλικρινά δεν ξέρω ποιος το έχει περισσότερο ανάγκη. Ακούγεται οξύμωρο ίσως μα έτσι είναι.
-Φορέστε μάσκες, τους παρακαλώ
Να φορέσει μάσκα εκείνος που είδε τον γείτονα του να καίγεται ζωντανός. Με κοιτάει με ένα βλέμμα και ένα χαμόγελο σαν να μου λέει.. –Εσύ θα το έκανες;
Θέλουν να κλάψουν μα δεν μπορούν, είναι σε σοκ. Κοιτούν τα σπίτια και τους εαυτούς τους. Και τους ξανακοιτούν και τους ξανακοιτούν, κι είναι η στιγμή που εμείς γινόμαστε αόρατοι και η φωτιά ξανακατεβαίνει…
Οι κοινωνικοί λειτουργοί και οι ψυχίατροι μένουν πίσω,
Εγώ πρέπει να συνεχίσω. Ο κύριος Γιώργος χρειάζεται διακομιδή. Έχει αρρυθμία. Βάζω ορό και φεύγει με τη μονάδα μας για το Κέντρο υγείας Ραφήνας. Πριν φύγει μου σφίγγει το χέρι και με κοιτάει σαν να με ρωτάει.. Γιατί με σώζεις;
Θεέ μου, ποια αβάσταχτη αμαρτία πρέπει να πληρώσουν αυτοί οι άνθρωποι για να μην νιώθουν καν την ανάγκη να ζήσουν;
Έχω σώσει εκατοντάδες, έχω διαγνώσει σπάνιες νόσους, μα αυτό δεν μπορώ να το νικήσω. Είναι ανίκητο.
Στο επόμενο σπίτι θα ..σπάσω κι εγώ.
-‘’Έλα , ήρθαν οι γιατροί ‘’, φωνάζει μια κυρία στον αδερφό της. Στο σπίτι δεν είναι κανείς. Ο αδερφός της έφυγε χθες , εγκλωβισμένος στο κτήμα , με άλλες 27 ψυχές.
Μα πρέπει να συνεχίσουμε. Ο αέρας αρχίζει να γίνεται αφόρητος. Θα συναντήσουμε την υπόλοιπη ομάδα σε λίγο.
¨Έχουμε επισκεφθεί 47 σπίτια. Νυχτώνει..
Το μαύρο για λίγο θα καλυφθεί από το ίδιο το μαύρο. Άκου πόσο ειρωνικό ακούγεται.
Στο Μάτι πάλι δεν θα κοιμηθεί κανείς. Το βανάκι της επιστροφής έχει πάρει μαζί του εκτός από την ομάδα και κάτι από το θάνατο . Κάτι από το θάνατο που ακόμα δεν χόρτασε.
Κάθεται θαρρείς μαζί μας, στην διπλανή θέση.
Όταν ξεκινούσαμε είδα στα μάτια τους όρεξη, αλληλεγγύη, ελπίδα.
Τώρα βλέπω μόνο θάνατο, βλέπω αγάλματα που βαλσάμωσαν στην όψη της πύρινης Μέδουσας.
Βλέπω ακόμα το βλέμμα της κυρίας Νίκης να κοιτάει το.. οικόπεδο
από το κόκκινο λιμανάκι, και στα μάτια της να βλέπει 28 αγγέλους να προλαβαίνουν να σωθούν.
Δεν την ξυπνάω, δεν την ξυπνάω.
Ακόμα και ύστερα από τόσο καιρό ή πένα μου τρέμει.
99 ψυχές έφυγαν. Μην ξυπνάτε την Κυρία Νίκη.
11 παιδάκια δεν θα ξαναπάνε σχολείο.
Μην ξυπνάτε την κυρία Νίκη. Θαρρείς κι ακόμα περιμένει στην ακτή του γιαλού να φτάσουν όλοι ασφαλείς.
Ανήκω στους γιατρούς του κόσμου. Νομίζω ότι ..δεν έφυγα ποτέ από το Μάτι.
Νομίζω ότι δεν θα φύγω πότε, μα .. ούτε και η φωτιά θα σταματήσει να καίει πoτέ νομίζω.
Οι καινούργιοι κοιτάζονται στα μάτια. Ότι κι αν κάνεις, ‘όποιος κι αν είσαι πότε δεν θα είσαι προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο.
Κρανίου τόπος. Κόλαση!!. Θαρρείς και ο θυμός του Θεού δεν έχει περάσει ακόμη.
Γύρω στολές, μόνο στολές…
Χριστέ μου δεν είναι το Μάτι αυτό, δεν είναι ο τόπος μου, η Ελλάδα μου. Είμαι 44 και πρώτη φορά φοβάμαι τις στολές, τις τόσες μαζεμένες, το προμάντεμά τους.
Ξεκινήσαμε. Πνίγομαι μα δεν το λέω. Είμαι ο γιατρός, πρέπει να είμαι ψυχρός, αδιαπέραστος, ανίκητος. Ανταλλάσσουμε καλημέρες με διασώστες, , στρατό.
Τα σπίτια στέκουν ακίνητα , καμένα και γκρεμισμένα.
Kι ανάμεσα τους βλέπεις μάτια και πρόσωπα να προσπαθούν να περισώσουν κάτι από το μέλλον. Γιατί κακά τα ψέματα, το μέλλον έτσι όπως το βλέπουν εκείνοι τώρα, πονάει ακόμα περισσότερο από το κολασμένο παρόν.
Δεν τους χαιρετάμε, τους αγκαλιάζουμε. Ειλικρινά δεν ξέρω ποιος το έχει περισσότερο ανάγκη. Ακούγεται οξύμωρο ίσως μα έτσι είναι.
-Φορέστε μάσκες, τους παρακαλώ
Να φορέσει μάσκα εκείνος που είδε τον γείτονα του να καίγεται ζωντανός. Με κοιτάει με ένα βλέμμα και ένα χαμόγελο σαν να μου λέει.. –Εσύ θα το έκανες;
Θέλουν να κλάψουν μα δεν μπορούν, είναι σε σοκ. Κοιτούν τα σπίτια και τους εαυτούς τους. Και τους ξανακοιτούν και τους ξανακοιτούν, κι είναι η στιγμή που εμείς γινόμαστε αόρατοι και η φωτιά ξανακατεβαίνει…
Οι κοινωνικοί λειτουργοί και οι ψυχίατροι μένουν πίσω,
Εγώ πρέπει να συνεχίσω. Ο κύριος Γιώργος χρειάζεται διακομιδή. Έχει αρρυθμία. Βάζω ορό και φεύγει με τη μονάδα μας για το Κέντρο υγείας Ραφήνας. Πριν φύγει μου σφίγγει το χέρι και με κοιτάει σαν να με ρωτάει.. Γιατί με σώζεις;
Θεέ μου, ποια αβάσταχτη αμαρτία πρέπει να πληρώσουν αυτοί οι άνθρωποι για να μην νιώθουν καν την ανάγκη να ζήσουν;
Έχω σώσει εκατοντάδες, έχω διαγνώσει σπάνιες νόσους, μα αυτό δεν μπορώ να το νικήσω. Είναι ανίκητο.
Στο επόμενο σπίτι θα ..σπάσω κι εγώ.
-‘’Έλα , ήρθαν οι γιατροί ‘’, φωνάζει μια κυρία στον αδερφό της. Στο σπίτι δεν είναι κανείς. Ο αδερφός της έφυγε χθες , εγκλωβισμένος στο κτήμα , με άλλες 27 ψυχές.
Μα πρέπει να συνεχίσουμε. Ο αέρας αρχίζει να γίνεται αφόρητος. Θα συναντήσουμε την υπόλοιπη ομάδα σε λίγο.
¨Έχουμε επισκεφθεί 47 σπίτια. Νυχτώνει..
Το μαύρο για λίγο θα καλυφθεί από το ίδιο το μαύρο. Άκου πόσο ειρωνικό ακούγεται.
Στο Μάτι πάλι δεν θα κοιμηθεί κανείς. Το βανάκι της επιστροφής έχει πάρει μαζί του εκτός από την ομάδα και κάτι από το θάνατο . Κάτι από το θάνατο που ακόμα δεν χόρτασε.
Κάθεται θαρρείς μαζί μας, στην διπλανή θέση.
Όταν ξεκινούσαμε είδα στα μάτια τους όρεξη, αλληλεγγύη, ελπίδα.
Τώρα βλέπω μόνο θάνατο, βλέπω αγάλματα που βαλσάμωσαν στην όψη της πύρινης Μέδουσας.
Βλέπω ακόμα το βλέμμα της κυρίας Νίκης να κοιτάει το.. οικόπεδο
από το κόκκινο λιμανάκι, και στα μάτια της να βλέπει 28 αγγέλους να προλαβαίνουν να σωθούν.
Δεν την ξυπνάω, δεν την ξυπνάω.
Ακόμα και ύστερα από τόσο καιρό ή πένα μου τρέμει.
99 ψυχές έφυγαν. Μην ξυπνάτε την Κυρία Νίκη.
11 παιδάκια δεν θα ξαναπάνε σχολείο.
Μην ξυπνάτε την κυρία Νίκη. Θαρρείς κι ακόμα περιμένει στην ακτή του γιαλού να φτάσουν όλοι ασφαλείς.
Ανήκω στους γιατρούς του κόσμου. Νομίζω ότι ..δεν έφυγα ποτέ από το Μάτι.
Νομίζω ότι δεν θα φύγω πότε, μα .. ούτε και η φωτιά θα σταματήσει να καίει πoτέ νομίζω.
Θανάσης Κρουστάλης
Εθελοντής Ιατρός-Γιατροί του Κόσμου
Εθελοντής Ιατρός-Γιατροί του Κόσμου
Photo by Σωτηρία Κάτσινου
