ΤΟ ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑ ΦΗΜΑ ΜΑΣ: Αερολογίες...

Ο Αίολος, ο αρχαίος θεός του ανέμου, ζούσε στο μαγευτικό νησί Αιολία, όπου και κρατούσε φυλαγμένους στον τεράστιο ασκό του όλους τους ανέμους αφήνοντας τους ελεύθερους μόνο κάτω από τις οδηγίες των Ολύμπιων Θεών.
Φίλοι μου όπως θα διαπιστώσετε σήμερα θα ,,,"Αιολίσομεν"! Δική μου λέξη δεν θα την βρήτε σε κανένα λεξικό. Θα βρείτε όμως και λίβα και Μπάτη και Τραμουντάνα.

(Ο Λεβάντες, η Τραμουντάνα, ο Σιρόκος , o Μαίστρος, ο Γαρμπής ήταν τα παιδιά του Αιόλου). Δεν χρειάζεται να βάλετε ...παλτό.Το κείμενο του Κώστα Μπιλίρη είναι δροσερό και ευχάριστο!!!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ...(Δημήτρης Ζάχος)

Αερολογίες

του Κώστα Μπιλίρη

Ουφ, αέρα. Ουφ-ουφ, αέρα. Παιδιά αέρα. Καλέ αέρα σας λέω. Αχ τι ήταν αυτό που διάβασα; Αέρα μωρέ. Λίγο αέρα θέλω. Όχι-όχι, δεν είναι από τη ζέστη. Από μια εφημερίδα το έπαθα.

Διάβασα μια είδηση και πάω να λιποθυμίσω. Απόπειρα φόνου. Αχ αέρα. Πήγε λέει να του κόψει το φαλλοκρατικό του σύστημα. Αχ αέρα. Καλέ για απόπειρα φόνου σας μιλάω. Και τι φόνου; Καταλαβαίνετε τι σημαίνει να χάνει ένας άντρας τον αντρισμό του πριν χάσει τη ζωή του;

Έγινε λέει απόπειρα στυγερού εγκλήματος. Και ξέρετε γιατί; Για τον αέρα. Μάλιστα για τον αέρα.Το παραλίγον ευνουχισμένο θύμα προσπάθησε να του πάρει τον αέρα. Όχι να του επιβληθεί. Πήγε να του φάει τον αέρα. Ε και βέβαια τρώγεται.

Το υποψήφιο θύμα, ήταν πεθερός τού παρολίγον φαλλοκόπτη και του είχε τάξει τον αέρα τού διώροφου σπιτιού. Πράγμα που μετά το γάμο τής κόρης του, αρνήθηκε.

Αέρας! Τι λέξη! Τι λόγος, τι αντίλογος, τι παράλογος! Και μιας και βρήκαμε την ευκαιρία, ας κάτσουμε λίγο να αερολογήσουμε.

Εμείς οι Έλληνες λέμε «αέρα» χωρίς να έχουμε κάτι συγκεκριμένο να προσδιορίσουμε. Εγω τουλάχιστον μέχρι τότε που έφαγα σαλάμι του αέρος, είχα μια πολύ συγκεχυμένη άποψη περί αέρα. Όταν δηλαδή με συμβούλευαν «κοίτα μη σου πάρουν το αέρα» δεν ήξερα τι ακριβώς να προστατέψω για να μη μου το πάρουν.

Άκουγα για λόγια του αέρα και προσπαθούσα να καταλάβω με ποιο στόμα έλεγε ο αέρας τα λόγια του.Και όταν λέγανε για μια ξαδέρφη μου πως πήραν αέρα τα μυαλά της, κοίταζα στο κεφάλι της να βρω καμιά τρύπα. Άκουγα τον παππού να λέει «κάντε μου λίγο αέρα» και νόμιζα πως είναι κάτι σαν χαμομήλι.

Από τότε μάλιστα που βγήκαν μερικές τηλεοπτικές εκπομπές στον αέρα, δεν κατάλαβα καθόλου αν μια εκπομπή βρίσκεται στον αέρα, ή πέφτει συνεχώς στο κενό.

Θα επιμείνουμε λίγο ακόμη φίλοι μου στο θέμα της αερολογίας που έχουμε ανοίξει. Ο αέρας λοιπόν στη γλώσσα μας και την εκτίμησή μας, είναι πολυσχηματικός και πολυάσχημος. Από φούσκα μέχρι πεπιεσμένος και από εντερικό απόβλητο μέχρι οτιδήποτε. Κοινώς από μπούρδα μέχρι επιβολή. Πόσες φορές δεν παραδεχτήκαμε για κάποιους πως διαθέτουν τον αέρα τού νικητή, τον αέρα τού φτασμένου, τον αέρα τού έμπειρου, τον αέρα του ωραίου.

Ακούτε όμως και μια είδηση περί αέρος να σας πιάσει σύγκρυο. Διαβάστε απόσπασμα από ένα πρόσφατο πωλητήριο καφενείου και προσέχτε παρακαλώ τους τρεις όρους: Όρος πρώτος. Το ακίνητον συνεκτιμάται στο ποσόν των δεκαέξι χιλιάδων ευρώ. Όρος δεύτερος. Το ενυπάρχον εμπόρευμα ως και τα κατασκευαστικά μηχανήματα συνεκτιμούνται εις το ποσόν των πέντε χιλιάδων ευρώ. Όρος τρίτος, Η ιστορία του καταστήματος, η καθιερωμένη λειτουργία του, η προτίμηση αυτού υπό τόσων πελατών και η γνώριμη οπτική του χώρου, στοιχεία που αποτελούν το ιδιαίτερο προσόν, καλούμενον ΑΕΡΑ, συνεκτιμούνται εις το ποσόν των εξήντα χιλιάδων ευρώ.

Το ακούσατε; Δεκαέξι χιλιάδες το ακίνητο και εξήντα ο αέρας!

Και να σκεφτείτε πως στην αυλή υπάρχει πηγάδι με νερό που κανείς δεν το έλαβε υπόψη.

Ευτυχώς θα μου πείτε.Πολλά είπαμε περί ανέμων, Δε χρειάζεται να πούμε και περί υδάτων.

Σύγχυση λοιπόν μεγάλη. Σύγχυση γιατί εκτός όλων των άλλων, που ανέφερα, είδα στην εφηβεία μου τις ταινίες «όσα παίρνει ο άνεμος» και «ανεμοδαρμένα ύψη». Δυο ταινίες που γέμισαν τη ζωή μας ρομαντισμό και στόλισαν την ψυχή μας με ανθοπέταλα αγάπης και ελπίδας.

Αλλά φύσηξε βοριάς κι αγέρας και τα τίναξε.

Η σύγχυση επιδεινώθηκε από τότε που βγήκαν «οι τρεις στον αέρα»-θυμάστε νομίζω την εκπομπή-καθότι όσα έλεγαν, έπεφταν στο κενό.

Άσε πια με το δελτίο καιρού στην τηλεόραση. Σε προειδοποιούν για ανέμους που θα πνεύσουν νοτιοδυτικά και την άλλη μέρα σε τρελαίνουν οι τραμουντάνες.

Στο σχολείο, μας είπαν πως νικήσαμε τους υπεράριθμους Ιταλούς, φωνάζοντας «αέρα». Και λεω από μέσα μου: Θα το κάνω και γω. Και κει που ήταν μαζεμένα πεντέξι παιδιά, φωνάζω «αέρα» παίρνω φόρα και ορμάω κατά πάνω τους. Από τότε μέχρι τώρα δεν έχω ξεμπλέξει με τους νευρολόγους.

Και πες-πες οι δάσκαλοι περί αέρα! Και πες-πες οι καθηγητές περί αέρα! Και πες-πες οι απόστρατοι περί αέρα! Και πες-πες κάθε χρόνο οι ομιλητές περί αέρα, γεμίσαμε τη ζωή μας αεράτους, αεριτζήδες και αεροπαρμένους..

Όσο για τον «Αέρα» της Πίνδου, του χρωστάμε απόλυτο σεβασμό. Ας πνέει κι ας μας δροσίζει.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ...