O ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ: GOODBYE YELLOW BRICK ROAD

O ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ:

GOODBYE YELLOW BRICK ROAD

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2018

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: ELTON JOHN

ΧΡΟΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1973

«And it seems to me, you lived your life like a candle in the wind, never knowing who to cling to, when the rain set in… and I would have liked to have known you, but I was just a kid, your candle burnt out long before, your legend ever lived…» Candle in the Wind, Elton John / Bernie Taupin, 1973

https://youtu.be/-ohT6EBhh4o

Είναι πολύ πιθανό να το χάνω λίγο. Λίγο ο βάρβαρος Σεπτέμβρης που έφυγε χωρίς να έρθει, λίγο το καλοκαίρι που ήρθε μονάχα για να με ανατρέψει, λίγο οι πρώτες τσουχτερές νύχτες του φθινοπώρου, λίγο η τρέλα και η κορδέλα της φύσης και της αγανακτισμένης καθημερινής ραδιοφωνικής κυκλοθυμίας. Λίγο από όλα, και λίγο από εσένα, γλυκιά μου ποίηση. Μόνιμα στο «λίγο», μόνιμα στο αχόρταγο των δεικτών της κάθε ανελέητης ώρας. Μόνιμα στο ταραγμένο και ατάραχο της στιγμής, της ουσιαστικής μουσικής διαδρομής στο νοσταλγικό ταξίδι από την επιθυμία έως την πραγματικότητα. Ανάμεσα από παλιά και νέα βιβλία, δίσκους, διδαχές, ελπίδες και καινούργιες προοπτικές. Στο pick up μου βρίσκεται ξαφνικά το «YELLOW BRICK ROAD», στο αμάξι και το καθημερινό μου πιάτο, επίσης! Δυνατά, ασυγκράτητα και παθιασμένα, ο ανυπέρβλητος SIR ELTON JOHN!

Σίγουρα το χάνω, παιδιά! Ναι, δεν εξηγείται αλλιώς. Την τελευταία φορά που ασχολήθηκα με τον εν λόγω καλλιτέχνη, ήταν όταν και τον πρωτο-ανακάλυψα. Εκείνες τις όμορφες ατίθασες και εξίσου βροχερές ημέρες της νιότης μου, σε μια Αγγλική φιλήσυχη παραμεθώριο. Τότε, δυο-τρεις δίσκοι του στην σειρά, «νοικιασμένοι» από την ανοιχτή βιβλιοθήκη Harris Building του Preston, ξεθωριασμένοι και γδαρμένοι, από την πολύχρονη φοιτητική κατάχρηση. Μύριζαν ωστόσο ένα αρωματισμένο κομμάτι ξαναζεσταμένης ιστορίας. Βρετανικής ιστορίας. Με την τότε POP μουσική κουλτούρα της σε δισθεώρητα, για τα δεδομένα μου, ύψη. Μια ξεχασμένη, αστρόφωτη εποχή. Γεμάτη glam παρουσίες, glitter αμφιέσεις, ορχηστρικά κατάλοιπα, και rock n roll αντιθέσεις. Η εποχή των σπουδαίων κοινωνικών, φεμινιστικών και πολιτικών αλλαγών. (Ποιος άραγε τις είχε ανάγκη;) Η εποχή της απελευθέρωσης του έρωτα. Η εποχή του μεταμοντερνικού ρομαντισμού. Η εποχή που έκανες αυτό που ήθελες και σου επιτρεπόταν από την αφελής ματαιοδοξία σου (η δεν ήθελες και δεν σου επιτρεπόταν, αλλά όπως και να έχει, το έκανες) και τελικά μπορούσες κιόλας να ξεφύγεις εύκολα από αυτό. Η εποχή λοιπόν, του Elton John.

Είναι πιθανό επίσης για «λίγο» να «μαλακώνω»! Σκεφτόμουν πρόσφατα ότι ο Elton John, ήταν ένας καλλιτέχνης που όφειλες να αποφεύγεις. Ειδικά όταν είσαι νέος και κάπως πρέπει να μετράς και να ορίζεις τον χυμώδη, μόλις ενηλικιωμένο ανδρισμό σου, εκείνη την εποχή! Φυσικά, καθώς ο τύπος ήταν εν γένει παλαβός! Εκκεντρικός και ιδιαίτερος. Όπως έλεγε ένας αγαπητός μου φίλος, «ο πιο άσχημος άνδρας που υπάρχει..» Αρκετά ρόζ για τα γούστα μου! Αρκετά χαζοχαρούμενος! Οι σεξουαλικός του προσδιορισμός, επίσης! Αρκετά «φωτεινός», όπως η ετυμολογία της ανάλογης αγγλικής λέξης! Πφφφφ! Τα πλέον χιλιάδες ζευγάρια γυαλιά που φορούσε και συλλέγει, (τα περισσότερα από αυτά, τουλάχιστον γελοία), τα flamboyant πουκάμισα και σακάκια του, τις ασημένιες ψηλοτάκουνες μπότες του, και τέλος τις εξαιρετικά κακόγουστες περούκες του! Μα τι να λέμε τώρα, ο Sir Elton John, θα μείνει μάλλον στην ιστορία διότι απλά δεν του καιγόταν καρφί για όλα αυτά. Ποιος θα πει σε κάποιον πώς να ζήσει την ζωή του, και πώς να εκφράζει την ελευθερία του; Τουλάχιστον, σκέφτομαι ότι, ο ίδιος ήταν ειλικρινής! Αυτός ήταν! Και αυτό ευθαρσώς υποστήριζε. Κομμάτι μιας αναδυόμενης pop κουλτούρας που ενθάρρυνε την γαργαλιστική διαφορετικότητα, τον πλεονασμό, την σουρεαλιστική υπερβολή, αλλά και την μουσική. Και μάλιστα, ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ, ΑΤΟΦΙΑ και ΕΝΤΕΧΝΗ βρετανική μουσική! Εκτός από όλα τα πολύχρωμα άλλα που ανέφερα, ένας πιστός τεχνίτης της. Εμείς; Ποιοι είμαστε; A! Μήπως αυτοί, με το έτοιμο δάκτυλο της κατηγορίας, συντεταγμένο προς το πρόσωπο του; Στο πρόσωπο του καθρεύτη σας, ίσως; Είμαστε άραγε ειλικρινής και συνεπής με τον εαυτό μας; Ίσως ο Οκτώβρης μας έρθει με απαντήσεις. Πιστεύω ωστόσο ότι είναι καλύτερο λοιπόν να μαλακώνεις με τα χρόνια. Να βλεπεις την ουσία στην αλήθεια των πραγμάτων. Καλύτερο από το να σκληραίνεις, επίσης στα σίγουρα.

O Οκτώβριος μπαίνει σήμερα ακριβώς όπως και το πρώτο ΑΠΙΘΑΝΟ τραγούδι του δίσκου. «FUNERAL FOR A FRIEND – LOVE LIES BLEEDING». Ο αέρας κατρακυλάει ανατριχιαστικά από τα ανεμοδαρμένα υψώματα των βουνών, και καταπνίγει την Πόλη. Μπαίνει σαν κηδεία, βγαίνει σαν γιορτή! Μην φοβάστε τα λόγια, τις πράξεις να φοβάστε. Η αγάπη στέκει αιμορραγώντας! Είναι αλήθεια, κάθε μέρα, μια αγάπη γεννιέται, μία άλλη πεθαίνει. Ο Elton μας ταξιδεύει με πάθος και οργή μέσα από αυτή την Rock οπερέττα. Άψογος από την ανύψωση, μέχρι και την κλιμάκωση. Το πιάνο σακατεύει την ραχοκοκκαλιά μου! Τα synthesizer και η γλυκιά λονδρέζικη φωνή του, επίσης. Ίσως μια από τις ομορφότερες εισαγωγές δίσκου στο Rock n Roll.

Ίσως και λίγο να μεγαλώνω. Ίσως πια να έχω πολλά περισσότερα πίσω για να αφήνω. Τα χρόνια, τις αναμνήσεις και δεκάδες λέξεις ακόμα. Έξω συνεχίζει να βρέχει. Τυφώνες και κυκλώνες με πολύχρωμα ονόματα με περικυκλώνουν. Τους ευγνομωνώ! Μου θυμίζουν το πόσο εύθραυστη είναι αυτή η ζωή. Σαν κεράκι μέσα στον αέρα. Ο Elton John έγραψε μαζί με τον μουσικό συνοδοιπόρο του, Bernie Taupin, το πασίγνωστο πλέον «CANDLE IN THE WIND», για την Norma Jean, και κατά κόσμον, Marilyn Monroe. 20 χρόνια αργότερα το μεταποίησε στιχουργικά, αφιερώνοντας το στην πριγκίπισσα Diana, όπου χάθηκε όπως και η Marilyn, πολύ νωρίς. Οι καλοί, λένε οι αστικοί μύθοι, φεύγουν νωρίς. Δεν ξέρω, δεν έχω άποψη. Το μόνο που με ενδιαφέρει πραγματικά, είναι η ποιότητα των πράξεων μας σε αυτή την ζωή. Το να δίνουμε καθημερινά το κάτι παραπάνω στους ανθρώπους. Και κάποια μέρα ας σβήσει το κερί. Ας μείνουν όμως αυτές οι πράξεις στην θέση αυτού. Στο τέλος, είναι σίγουρο, θα δώσουν άριστη αιτιολόγηση για τις συνέπειες που είχαν στην ζωή μας.

Ολόκληρος ο δίσκος είναι ένα αριστουργιματικό retro. Είσοδος σε ένα film-noir cabaret, και ο Elton John, μαέστρος ένος μοναδικού ταξιδιού στην 1970s ουτοπία. Μια βόλτα μεταξύ των «the BALLAD OF DANNY BAILY» , «HARMONY» και «ROY ROGERS» θα σας πείσει, θεωρώ. Μοναδική εξιστόρηση και αριστοτεχνικό ξεδίπλωμα μιας λυρικής στιχουργικής που όμοια δυστυχώς, δύσκολα βρίσκουμε πια. Γεμάτη συναίσθημα, συμφωνική νοσταλγία, υγιής μουσικότητα και ηρωική ερμηνεία. Ωστόσο, ευτυχώς αναδύεται και υφίστανται μια περίεργη φρεσκάδα στο όλο εγχείρημα, και έτσι ο δίσκος δεν δείχνει προ-δεινοσαυρικός! Η παραγωγή, η συμπαγής ενορχήστρωση και τα riffs της κιθάρας, τον βοηθούν να πιάνει τον παλμό της τωρινής εποχής, ή ακόμα καλύτερα, να προσφέρει λόγους στον ακροατή, να μεταφερθεί σε εκείνη όπου και συνελήφθη. Λίγο πιο κάτω βρίσκει κανείς τον ύμνο του σαββατόβραδου! «SATURDAY NIGHT’S ALLRIGHT FOR FIGHTING» Και δεν του δίνεται άλλη επιλογή παρα μόνο από αυτή του να θυμηθεί ότι κάποτε σεβόταν περισσότερο το κορμί του, όταν και το γυρνοβόλαγε στις εθνικές, στις ντίσκο, στις πλατείες και σε οτιδήποτε του άρεσε! Μια βολτίτσα, τέρμα μουσική στο αμάξι, Σάββατο βράδυ, όμορφη παρέα, ένα κορίτσι που σου αρέσει, και λίγος εκρηκτικός Elton John στα ερτζιανά! ALRIGHT, ALRIGHT, ALRIGHT…!!!

Δυο μπαλάντες ακόμα και κλείσαμε για αυτόν τον μήνα. Τα «THIS SONG HAS NO TITLE» και το ομώνυμο «GOODBYE YELLOW BRICK ROAD» μπορούν να γεμίσουν τις ώρες του μήνα σας, όπου και θα έρθουν, με σκοτάδια και φως, με (κατά) πίεση αλλά και εκτόνωση. Με νίκες και χαρές, με θλίψεις και ήττες. Με βόλτες έξω από τα όρια! Μια επιστροφή στην φύση, ένα πισογύρισμα στην απλότητα και την φθινοπωρινή εξοχή. Μαζί με αυτή, λέμε ένα αντίο στα κίτρινα και κόκκινα και μπεζ τουβλάκια της πόλης. Στο κίτρινο των αισθήσεων και των αναμνήσεων. Ζητάμε το «πολύ» μέσα από το «λίγο». Ζούμε την στιγμή, την αγάπη που άργησε, αλλά και αυτή που ήρθε. Στοχεύουμε να είμαστε λιγότερο αιχμηροί, και περισσότερο αλτρουιστές. Αναζητούμε το επιχείρημα και όχι την εύκολη δικαιολογία. Γινόμαστε ανθρώπινοι, χαμογελαστοί και σημαντικοί ο ένας για τον άλλο. Χωρίς μακιγιάζ, glitter και ψηλοτάκουνα! Και αν κάποιοι, δεν μας βοηθούν για αυτό, και αν κάποιοι παράτησαν στην μέση την προσπάθεια, αν κάποιοι έμαθαν ή βολεύτηκαν με το να μας δίνουν το «λίγο» τους, σας παρακαλώ, ενθαρρύνω και προτρέπω, να τους δείξουμε το «πως αλλιώς γίνεται» σωστά! Πως εμείς το κάνουμε αυτό, με αξία καλά. Και ίσως έτσι, τους δοθεί ξανά η ευκαιρία, να το δουν και αυτοί αλλιώς. Να το εφαρμόσουν ξανά. Να το πάρουν πάλι από την αρχή. Να πουν, όπως και εμείς φυσικά, ένα ΑΝΤΙΟ στον παλιό τους δρόμο με τα κίτρινα τουβλάκια. Να επιστρέψουν εκεί όπου η φύση και η καρδιά γίνονται ένα, και πάνω από τους ανθρώπους, η αγάπη κυβερνά.

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ, ΡΟΜΑΝΤΙΚΑ ΠΑΛΑΒΟΥΣ ΚΑΙ ΜΗ, ΦΥΣΙΚΑ. ΦΡΟΝΤΙΣΤΕ ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΕΤΕ ΚΑΙ «ΛΙΓΟ» ΤΑ ΟΡΙΑ. ΓΙΑ ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΑΡΑΓΕ ΑΥΤΑ ΘΕΤΟΝΤΑΙ…;;;