Ο ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ: QUADROPHENIA

Ο ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ:

QUADROPHENIA

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2018

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: The WHO

ΧΡΟΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:1973

IS IT ME, FOR A MOMENT…? The SKIES are FALLING…

https://www.youtube.com/watch?v=wXVghiHgUI0&feature=youtu.be

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΓΑΛΑΝΗΣ

Είμαι η θάλασσα, πάει τέλειωσε. Είμαι το κύμα, το τρομαγμένο βήμα στο κενό, το κακοτράχαλο μονοπάτι προς την Άβυσσο. Η ποίηση που απέμεινε κρυμμένη στο πέρας της ημέρας. Τι άλλο μένει μέσα μου δεν ξέρω, και δεν ξέρω και αν νοιάζομαι. Αν φερθώ ανάλογα, αν ή δεν φερθώ. Αν είμαι λεπτός στους τρόπους μου, κομψός στις λέξεις μου, μονοκόμματος στους χειρισμούς μου! Αν θα πρέπει να κόψω τα μαλλιά μου, ή να μακρύνω τις φαβορίτες μου. Αν πρέπει να βάλω άσπρα ή μαύρα ρούχα, η τα κόκκινα της μητέρας υποκρισίας. Αν σου οφείλω μια χαμογελαστή καλημέρα, μια ανθοδέσμη στα χέρια, μια βόλτα στο πάρκο, μια ωραία και ξεχωριστή ιδέα. Μια παλιά ρομαντική μου στιγμή. Είμαι ότι δεν θέλω να είμαι, μα στο τέλος επιλέγω να είμαι, καθώς δεν έχω την επιλογή και να μην είμαι. Η μουσική μου, η ιστορία, η τέχνη των ημερών μου. Οι νότες που έψαξα στην ζωή μου. Είμαι η θάλασσα, είμαι η ύλη. Είμαι ο φόβος και το πάθος σου. Είμαι η σκέψη, και η μοιραία αυταπάτη σου. Είμαι ένας, και στον κόσμο τούτο, άλλος κανένας. Είμαι η θάλασσα, αγάπη μου. Τίποτα άλλο δεν είμαι! Τίποτα άλλο, δεν θέλω να είμαι, αγάπη μου!

Στις μέρες της ζωής μου συνάντησα μόνο μία λογική ως εδώ. Αυτή της επιβίωσης. Της επιβίωσης με κάθε τρόπο. Με κάθε μέσο. Διάβασα δεκάδες βιβλία έως εδώ. Πολλά από αυτά, γεμάτα παθήματα, ηθική και θεωρία. Αρετές και αξίες. «Δωσμένα» στην ουράνια δικαιοσύνη, στην ανιδιοτελής και ασυμβίβαστη αγάπη, και την συγχώρεση. Στους νόμους, τους κοινωνικούς κανόνες. Στην αξιοπρέπεια, την αξιοκρατεία. Στην ισότητα και την ελευθερία. Μα ότι και να διάβασα ως τώρα, μου φάνηκε περισσότερο για ένα αστείο στην πράξη. Ένα τόσο άνοστο και πικρόχολο αστείο. Οι λέξεις γέμισαν τα βιβλία, δεν βρήκα ποτέ μου, καμία σε αυτά, αληθινή σημασία. Μοναχά, στους καιρούς, τέχνη από ακατέργαστη υποκρισία. Πλεονασμό και φαντασία. Λοιδωρία, και ανθρώπινη αμαρτία. Ο ένας να σκοτώνει τον άλλο για ένα πιάτο γεμάτο εξουσία. Και όσο ζει, φαντάζεται, ότι το κέρδισε δίκαια, μιας και ήρθε με πάση κόπου, θυσία. Λέξεις, προτάσεις, φράσεις, μπλα, μπλα, μπλα… Όλα διαβάζονται, μεταφέρονται με το στόμα στο μυαλό και την καρδιά. Στο τέλος, τίποτα δεν εφαρμόζεται. Ο γρήγορος και λιγότερα επίπονος δρόμος επικραττεί.

Κύριοι κατέληξα, και μάλιστα σύντομα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με σχιζοφρένεια. Με αρρώστια του μυαλού, του σώματος, της σκέψης και της πράξης. Τα είπαν και τα ξαναείπαν οι φιλόσοφοι με την σειρά. Ο Φρόυντ, ο Σοπενχάουερ. Τα είπαν και οι ποιητές. Ο Πόε και ο Καμύ. Οι γραφιάδες, Ντοστογεύσκι και Ουέλς. Τα είπαν και οι μουσικάντηδες. Ο Λέννον και ο Άντερσον. Καλύτερα από όλους, τα είπαν ωστόσο, οι THE WHO. Εφηύραν τη πρώτη μουσική ROCK OPERA, και λίγο αργότερα χωρίς και να το πολυθέλουν, μια ανίατη ακόμα αρρώστια, την QUAFROPHENIA. Την ψυχική πάθηση, όπου πάσχει κάποιος από τετραπλή προσωπικότητα. Τι, δεν συμβαίνει; Γιατί συμβαίνει και τίποτε άλλο; Όποιος μου βρει έναν λογικό άνθρωπο μέσα στο πλήθος, τότε, του οφείλω το βασίλειο μου. Όποιος μου βρει κάποιον που χρησιμοποιεί μονάχα ένα πρόσωπο, τότε, του δίνω τα κλειδιά της καρδιάς μου, και παίρνω δρόμο, ως υποσχέθηκα, για τα ψηλά πευκόφυτα βουνά!

Γιατί να με νοιάζει ρε; Αν έχασα έναν αδερφό; Αν έχασα ένα φίλο; Αν έχασα τα χρόνια μου μαζί του; Ποιος νοιάζεται; Κανείς, πόσο μάλλον εγώ! Τι σε νοιάζει ρε; Που έχασες ένα έρωτα; Που τον άφησες να γλιστρίσει μέσα από τα μαλακά χεράκια σου; Που έχασες μια αγάπη, μια αγκαλιά; Μια κοπέλα που σήμαινε κάτι για σένα στους καιρούς; Που έχασες βρε ανόητε, μια ψυχοφθόρα δουλειά; Μια καθημερινή βόλτα στο απλό και το αμερόληπτο; Στο διαυγές και το περίπλοκο; Τι; Που τα έχασες στα καζίνο και τους τζόγους σου; Στις γκόμενες τις πρώην, και φυσικά τις επόμενες; Που τα λεφτά έβγαλαν φτερά και πήραν βόλτα για άλλου ή άλλης αγκαλιά, και που θα τρέχουν στους διαδρόμους ενός ψυχιατρίου ή μιας κλινικής; Γιατι να με νοιάζει; Γιατί να σε νοιάζει; Γιατί να νοιάζει τον αιώνιο ουρανό, και ποιος θα το κρύψει από τον γαλάζιο ποταμό; Ποιος θα το αφήσει σε ένα σύννεφο, και ποιος θα ξεδιψάσει από της βροχής το δροσερό νερό; Δεν ξέρω, δεν με νοιάζει. Η αξία των πραγμάτων που χάνουμε ορίζεται από την αξία των πραγμάτων που ακόμα έχουμε. Αυτή είναι η δική μου θεωρία. Και αν δεν συμφωνείς, απλά θυμήσου, ότι δεν με νοιάζει!

Κοιτάω την θάλασσα. Κάτι πήγε λάθος εδώ πέρα. Δεν έχω δει σε κανένα άλλο τόπο, τόση συσσωρευμένη κακία. Δεν είδα πουθενά τόση αδιαφορία. Τόσο πόλεμο στα χώματα και τα χαρακώματα, τόση μάχη μέσα στην ψυχή. Τόσους ανθρώπους να μάχονται για ένα κομμάτι ψωμί, ενώ υπάρχει τόσο στάρι. Που σφάζονται για 2 μέτρα γη, ενώ υπάρχει τόσο λιβάδι. Που πνίγονται για μια κουταλιά νερό, ενώ υπάρχει τόση θάλασσα. Που ορέγονται να σπαταλήσουν τον αέρα του άλλου, ενώ υπάρχει τόσο οξυγόνο; Ποια η λογική σε αυτό; Ποια η αρετή, και ποια η χάρη σε όλο αυτό; Κοιτάω την θάλασσα, και νιώθω ότι γέμισα σκουπίδια. Πλαστικά και απόβλητα από τα έντερα των υπονόμων και των παρανόμων αυτής της πλάσης. Βουτάω βαθιά, και όσο πιο βαθιά κολυμπάω, πυθμένα καθαρό δεν φτάνω. Πονάω και χάνομαι. Κουράζομαι και αναδύομαι. Και όπως κάθε άνθρωπος τριγύρω, παίρνω ένα ρόλο και υποδύομαι. Να, να μην διαφέρω από το πλήθος. Να, να πάρω το επόμενο τρένο των 5.15. Να πάω στην δουλειά. Να το παίξω νομοταγής. Υποταγής. Να μπω μια ακόμα μέρα καταγής, στους ξέφρενους ρυθμούς της υποταγμένης Γης.

«A beach is a place where a man can feel, he’s the only soul in the world that’s real – And I see a face coming through the haze, I remember him from those crazy days…» (Bell Boy)

Βγαίνω στον δρόμο να τρέξω. Να τρέξω μακριά. Ασπάζομαι τον παλμό της πόλης. Ακούω το παράπονο του κόσμου, να οργιάζει. «Ηθελα από την ζωή να με κάνει βασιλιά, αλλά η ζωή ήθελε να γίνω κλητήρας. Ήθελα να έχω ένα θέατρο, αλλά κατέληξα ταξιθέτης σε αυτό. Ήθελa να έχω εξουσία, αλλά κατέληξα στην αυλή ενός παρανοικού και απάνθρωπου σατράπη. Ήθελα να γίνω ηγέτης, μα κατέληξα ένα θρασύδειλο αφεντικό». Κακό μάλιστα, και αδιάφορο. Και κουφό, πολύ κουφό! Ποιος είμαι; Ποιος γιατρός θα με γιατρέψει; Που είναι ο DOCTOR JIMMY όταν τον χρειάζεσαι; ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ; TI KANΩ, ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ και ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ; Ποιος άραγε έχει τις απαντήσεις σε αυτά; Ίσως να τις κρατά καλά, όπως σε όλα άλλωστε, το παρελθόν. Αυτά που κάναμε ή μας έκαναν. Αυτά που θέλαμε αλλά δεν πραγματώσαμε. Ίσως οι απαντήσεις να βρίσκονται στον ίδιο βυθό που βούτηξα και πρό ολίγου. Στο βυθού του μυαλού. Ίσως ήρθε η ώρα να τρέξω σε αυτό. Να βουτήξω βαθιά σε αυτό. Βαθιά ανάσα, πάμε!

Τώρα κοιτάω εκ νέου μακριά. Το μακροβούτι ήταν ιαματικό. Η θάλασσα μου έδωσε τις απαντήσεις. Πάντα το κάνει. Η ζωή χρειάζεται παραδοχές. Να, σαν και την επόμενη. «Κανείς πιο αγνώμων, από τον ευεργετηθέντα». Και πολλές ακόμα. Όπως πολλά από αυτά που ανέφερα από πάνω. Η ζωή είναι σκληρή, και θα γίνεται πάντα σκληρότερη, ιδιαίτερα όταν χάνεις περισσότερα, και μένουν λιγότερα για να υπολογίσεις την αξία τους. Έρχεται ωστόσο η ώρα να χρειαστείς ΜΟΝΟ αυτά που κάποτε είχες για σίγουρα. Μια βόλτα, για παράδειγμα, σε μια άλλη παραλία. Να μυρίσεις την γη μετά την καταιγίδα. Να χρειαστεί να πιεις και εσύ ένα ποτήρι από δροσερή, δροσερή βροχή. Να ακούσεις ξανά και ξανά ένα παλιό δίσκο, όπως αυτός εδώ. Να δεις και την ταινία που έγινε μετέπειτα. Να χαθείς στο τραίνο των 5.15. Να γίνεις το Bell boy, να συναντήσεις τον Doctor Jimmy, να αναρωτηθείς με τα I’m One και the Real me. Να χαθείς στα προσωπεία και τις μάσκες σου, στο Four faces. Να βρεις ύστερα την θάλασσα, στο I am the Sea. Να φύγεις και, σαν άσχημος εφιάλτης, να μην ξαναέρθεις!!

Δεν με νοιάζει, και μόλις βρήκα τους λόγους που δεν με νοιάζει. Νιώθω όπως ακριβώς και το τραγούδι «LOVE REIGN OVER ME», στο τέλος του δίσκου. Η ΑΓΑΠΗ ΚΥΒΕΡΝΑ ΠΑΝΩ ΜΟΥ, κύριοι. Μέσα μου και δίπλα μου. Και αυτή θα είναι ο φάρος στον ωκεανό μου. Ο φίλος, ο αδερφός, ο πατέρας και ο οδηγός μου. Με αυτή θα υπολογίζω την αξία των πραγμάτων. Με αυτή θα υποφέρω την σχιζοφρένεια του κόσμου. Την δική μου σχιζοφρένεια. Με αυτή θα συνεχίζω να ατενίζω το μέλλον μου με ελπίδα. Θα συνεχίζω να πιστεύω στα βιβλία και τις αξίες τους. Θα χαρίζω απλόχερα το χαμόγελο μου στους ανθρώπους. Θα συνεχίζω, ως υποχρέωση και υπόσχεση, να είμαι πάνω από αυτούς. Να απλώνω το χέρι όταν μου το ζητούν. Να παρηγορώ τα θλιμμένα μάτια που συναντώ στους δρόμους. Να χαιδεύω την πλάτη κάποιου που πονά, να του θυμίζω την αξία των πραγμάτων. Να του θυμίζω ότι η ζωή δεν μας χρωστά, αλλά εμείς χρωστάμε στον Θεό και τους ανθρώπους. Να είμαι εκεί, όταν κάποιος το χρειάζεται. Όχι, δεν θα το βάλω κάτω. Είμαι τόσο εγωιστής για να πω ότι οι καταστάσεις και ο ρεαλισμός της πλάσης με κέρδισε! Θα συνεχίζω. Μέχρι να βρω την θάλασσα. Μέχρι να με βρω και μένα πάλι εκεί βαθιά. Πολύ βαθιά. Στην ουσία των πραγμάτων και των καταστάσεων, ανάμεσα από τα απόβλητα και τα σκουπίδια. Ανάμεσα από την αλήθεια και την αρετή. Ναι, είμαι η θάλασσα. Πάει, τέλειωσε.

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ! ΜΑ ΑΚΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ, ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΑΥΤΟΙ, ΠΟΥ

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΜΑΣ ΤΑΛΑΙΠΩΡΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΚΙΑ ΤΟΥΣ.

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΓΑΛΑΝΗΣ / ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2018