ΓΙΝΑΜΕ ΠΟΛΛΟΙ
του Κώστα Μπιλίρη
Γίναμε πολλοί. Συνωστισμός παντού, το πήραμε χαμπάρι;
Για μας μιλώ. Τους νεοέλληνες με τα πολλά προσόντα και τις νομιμοποιημένες
απαιτήσεις.
Στριμωχτήκαμε σ’ ένα χώρο που δεν μας παίρνει. Δεν μας χωράει. Επόμενο ήταν να έρθει και η εκτόπιση. Δε μπορείς σε μια φιάλη τού ενός λίτρου, να βάλεις τρία λίτρα ποτό. Θα πάρει ό,τι πάρει και το υπόλοιπο θα χυθεί έξω.
Μπουκωμένα όλα τα επαγγέλματα και όλες οι ειδικότητες. Γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί,
προφεσόροι, καλλιτέχνες, λογοτέχνες, αρχιτέκτονες, πτυχιούχοι, ειδικοί και ειδικευμένοι σε όλους τους τομείς, πλημμυρίσαμε. Και συνεχώς βγαίνουν καινούργιοι. Σπουδασμένοι, καλλιεργημένοι,
πολυπτυχιούχοι με χαρτιά Ευρώπης, Αμερικής και Ασίας.
Και θέλουμε ανταπόδοση για τους κόπους μας. Για τα ρούχα που τρίψαμε
στα θρανία και στα έδρανα.
Προβάλλουμε απαιτήσεις, φωνάζουμε, γκρινιάζουμε, διαμαρτυρόμαστε, βρίζουμε,
απειλούμε και εκτροχιαζόμαστε από την πρέπουσα συμπεριφορά. Οργανώνουμε διαδηλώσεις, γινόμαστε επιθετικοί, παραφερόμαστε. Είναι σα να δηλώνουμε: εμού ανέργου πάσα κοινωνία διαλυθήτω.
Όλοι οι ινστρούχτορες των μεγάλων κομμάτων γίνονται σύμβουλοι και διευθυντές.
Όλοι οι συνδικαλιστές βάζουν πλώρη για υπουργείο. Ο ευκολότερος δρόμος για ένα βουλευτηλίκι είναι η συνδικαλιστική θητεία. Τα βλέπεις και λες. Θέλω και γω δουλειά,
αναγνώριση, βόλεμα,
δύναμη.
Γιατί όχι και εξουσία; Θέλουμε στον ήλιο μοίρα. Έστω και ημιαπασχόληση.
Τώρα όπως ξέρουμε ανακάλυψαν τους ωρομίσθιους και τους εποχιακούς.
Κάποτε μαθαίναμε πέντε αράδες γράμματα,
να διεκδικήσουμε ένα μισθό πιο ξεκούραστα. Να γίνουμε
υπάλληλοι. Να κρατηθούμε από κρικέλα του Δημοσίου. Τώρα αποκτούμε πέντε πτυχία και μένουμε άνεργοι. Που πάει
να πει
ελεεινοί και τρισάθλιοι. Άνεργος
σημαίνει θεονήστικος,
αξιοθρήνητος
και τρακαδόρος.
Παλαιότερα υπήρχε
το οργανωμένο νοικοκυριό.
Το σπίτι είχε σοδειά.
Την έβγαζε ο κήπος
και την έπλαθαν τα χέρια της νοικοκυράς. Τώρα όλα τα αγαθά πρέπει να αγορασθούν. Δε χωράμε όλοι στις πόλεις. Δε χωρούν άλλους τα μη παραγωγικά επαγγέλματα.
Μα θα
μου πείτε: στις Ηνωμένες Πολιτείες μόνο τρία εκατομμύρια αγρότες, επαρκούν
για τριακόσια εκατομμύρια αστούς
και αστικοποιημένους πολίτες. Και κάνουν και εξαγωγές.
Στέλνουν και βοήθεια σε άλλες χώρες.
Εκεί όμως αφθονούν οι εκτάσεις γης. Όσο πιάνει το μάτι σου κι έξι φορές πιο
πέρα. Ξεκινάει το τρακτέρ πρωί και μέχρι να ολοκληρώσει την αυλακιά σε μήκος, γίνεται
βράδυ.
Εκεί υπάρχουν και ταμεία κρατικής βοήθειας. Αλλά μη νομίζετε
πως δεν κυκλοφορούν και πάμπτωχοι. Έχουν και κεί πρόβλημα
επιβίωσης. Και κεί και αλλού και στον κόσμο τον άπαντα.
Παιδιά
πλημμυρίσαμε. Γίναμε πολλοί με πτυχία, με σπουδές, με προσόντα, με όνειρα, με δικαιώματα.
Σπούδασε ο
άλλος. Και νομιμοποιείται να απαιτεί
εργασία. Ν’ αξιοποιήσει τις γνώσεις του, να προσφέρει στο κοινωνικό
σύνολο - έχουμε και τέτοιες φιλοδοξίες - να προσφέρει και στον εαυτό του. Πάνω απ’ όλα θέλει να φάει.
Τα πτυχία σού
δίνουν οφίτσια, χωρίς όμως να σου τα εξασφαλίζουν. Το μάζεμα της σοδειάς, το αφήσαμε
στους οικονομικούς μετανάστες.
Μη σου πω
και το άλλο. Ψάχνουμε
για το καλύτερο χωρίς να ξέρουμε ποιο είναι το χειρότερο. Θέλουμε
μια θέση, χωρίς να ξέρουμε αν κάνουμε
γι’ αυτή τη θέση. Κυρίως θέλουμε
ένα μισθό, μια σίγουρη αμοιβή. Να φάμε, να προγραμματίσουμε, να παντρευτούμε έχοντας εγγυήσεις.
Όταν συνεργαζόμουν με το κρατικό ραδιόφωνο, οι μισοί υπάλληλοι και συμβασιούχοι δεν είχαν εργασιακό αντικείμενο. Μερικοί δεν είχαν ούτε γραφείο,
ούτε καρέκλα. Εξαντλούσαν το ωράριο στο κυλικείο.
Υπάρχουν
και περιπτώσεις, που δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Που δεν έχουμε επίγνωση της πραγματικότητας. Πήγα κάποτε μια νεαρή συντοπίτισσά μου
στο γραφείο ενός υπουργού, να κοιτάξουμε
για δουλειά. Της πρόσφεραν
διορισμό στη Νομαρχία επαρχιακής
πόλης. Αρνήθηκε μετά βδελυγμίας. Στην Αθήνα βλέπεις
ήταν ο γκόμενος και δεν ήθελε να χάσει επαφή μαζί του.
Κοίτα όμως που φτάσαμε! Κάποτε θέλαμε μια δουλειά στο Δημόσιο και στα μέτρα των απαιτήσεών μας. Τώρα ψάχνουμε
για μια δουλίτσα, ό,τι νάναι και όπου νάναι. Και όση νάναι...
Στο παρελθόν αντέχαμε και την πείνα. Τώρα προερχόμαστε από περίοδο ευμάρειας. Γίναμε καλοπερασάκηδες.
Στο παρελθόν βρίσκαμε λύσεις. Τις
περισσότερες λαθεμένες. Ο άλ- λος δεν είχε δουλειά,
έπαιρνε δανεικά και άνοιγε ένα μαγαζάκι. Στη γειτονιά μου πιο πολλά τα μαγαζιά, από τα διαμερίσματα κατοικίας. Σε ποιο να πρωτοπάς;
Μέχρι και ραδιοφωνικούς σταθμούς έταζαν προίκα.
— Τι απαιτήσεις έχεις γαμπρέ μου;
— Ένα ραδιοφωνικό σταθμό.
Πολλοί δεν ήξεραν και τι ήθελαν. Κάποιος γνωστός μου πούλησε στη Λοκρίδα ένα τεράστιο κτήμα με ελιές κι ήρθε στην πρωτεύουσα να γίνει έμπορος.
Σε έξι μήνες η επιχείρηση μπήκε μέσα και σε οχτώ μήνες μπήκε μέσα και ο ίδιος. Ακόμα εκεί είναι. Στη φυλακή για χρέη.
Δεν αρκούν οι διαπιστώσεις, θα μου πει ο καθένας
σας. Χρειαζόμαστε προτάσεις και προγραμματισμούς.
Τώρα λοιπόν τι γίνεται; Ποια λύση θα αναζητήσουμε;
Ποιο δρόμο θα πάρουμε; Θα ξαναγυρίσουμε εκεί από όπου προερχόμαστε; Μήπως και κείνοι που παραμένουν
στο χωριό, καλλιεργούν το κτήμα τους; Αγορασμένα είναι όσα καταναλώνουν. Ψωμί, αβγά, κοτόπουλα, κρεατικά, λαχανικά, φρούτα. Όλα αγορασμένα. Στα σπίτια τους έχουν μόνο ψυγεία και μαχαιροπίρουνα. Ούτε σιδηροστιές, ούτε πολλά ταψιά, ούτε πολλά κατσαρολικά,
ούτε σκαφίδια. Τώρα καμιά δεν κάθεται να ζυμώσει
και να ψήσει. Το ψωμί το φέρνει
ο φούρνος. Το παρόν έφερε τις εξελίξεις. Οι εξελίξεις οδηγούν στην αβεβαιότητα του μέλλοντος.
Όμως γίναμε πολλοί. Κακά τα ψέματα. Πήξαμε σε διεκδικητές και δικαιούχους. Η ζωή βλέπεις, είναι δικαίωμα όλων των ανθρώπων.
Προκηρύσσεται ένας διαγωνισμός και για μια θέση υποβάλλονται χίλιες αιτήσεις.
Γίναμε πολλοί σου λέω. Ντόπιοι και ξένοι. Κυνηγοί της
μοίρας και κυνηγημένοι από τη μοίρα τους. Άσπροι, μαύροι,
κίτρινοι, καφετιοί
και μελαχρινοί.
Αλβανοί, Βούλγαροι, Γεωργιανοί, Ασιάτες και Αφρικάνοι, ζητιάνοι και ρουφιάνοι, αχταρμάς και χαρμάνι.
