«Ο ‘ερωτισμός’ των εορτών!»
Και μέσα στον απόηχο των εορτών ένα άρθρο για τον έρωτα πάντα κατατάσσεται στα επίκαιρα.
Αλήθεια, εσείς πόσες φορές έχετε ερωτευτεί; Μία, δύο, πολλές, καμία;;
Για να γίνω ακόμα περισσότερο συγκεκριμένη, πόσες φορές δεν κοιμόσασταν, με ανοικτά μάτια εξαρτημένοι από έναν ήχο, είτε τηλέφωνο, είτε μήνυμα στο κινητό και πόσες άλλες ξεχάσατε να φάτε ολόκληρη ημέρα γιατί απλά σας διέφυγε… Πόσες φορές χαμογελάσατε με μία σκέψη και πόσες σκέψεις διέσχισαν το μυαλό σας χαζεύοντας ώρες τα ίδια και τα ίδια γραπτά μηνύματα…(;)
Τί μην μου πείτε;; Δεν το έχετε ζήσει; Δεν έχετε ζήσει την απόλυτη φάση της κοινωνικής τύφλωσης, που το μόνο φως που διαπερνά το σκοτάδι είναι η φωνή, η μυρωδιά και η αίσθηση του εραστή σας;
Μην φοβάστε ότι θα διαβάσετε επαναλήψεις και πράγματα που έχετε ξαναδιαβάσει πολλάκις. Το κείμενο βασίζεται στην μνήμη και στο συναίσθημα και όχι στην περιγραφή αυτών.
Αν και οφείλω να αφήσω ένα περιθώριο για κάποιους, ένα μεγάλο ποσοστό το έχει ζήσει, ένα άλλο έχει καθηλωθεί σε αυτή την φάση και ένα άλλο ποσοστό ψάχνει απεγνωσμένα να βρεθεί σε αυτή την κατάσταση.
Μέσα στις πιο πάνω κατηγορίες, λίγο πολύ ανήκουμε όλοι… είτε ελεύθεροι, είτε σε σχέση, είτε παντρεμένοι, είτε σε ελεύθερες σχέσεις. Όλοι μας ψάχνουμε το ίδιο, να παραλύσει έστω και για λίγο η ύπαρξη μας, η σκέψη μας και η ζωή μας να ταυτιστεί και να συγχρονιστεί απόλυτα με την ζωή του άλλου.
Δεν είναι απαραίτητο πάντα να προκύψει από κάτι καινούργιο ολόκληρος αυτός ο ανεμοστρόβιλος, αρκεί κάτι απλό και όμορφο να αναζωπυρώσει εστίες από το παρελθόν.
O Irvin Yalom, καθηγητής Ψυχιατρικής και από τους σπουδαιότερους εκφραστές και οπαδούς του Υπαρξισμού, γράφει: « δεν μ’αρέσει να δουλεύω με ερωτευμένους. Ίσως γιατί τους ζηλεύω-κι εγώ ο ίδιος λαχταράω να μαγευτώ. Ίσως πάλι γιατί ο έρωτας και η ψυχοθεραπεία είναι μεταξύ τους ασύμβατα. Ο καλός θεραπευτής πολεμάει το σκοτάδι και ζητάει το φώς, ενώ ο έρωτας συντηρείται από το μυστήριο και καταρρέει μόλις αρχίσεις να τον εξετάζεις σχολαστικά. Κι εγώ σιχαίνομαι να γίνομαι δήμιος του έρωτα.»
Ο Γιάλομ, απόλυτος για τον έρωτα, δυσκολεύεται με τους ερωτευμένους, αλλά και ποιος δεν δυσκολεύεται με την παθολογία που καλείται έρωτας(;).
Στις γιορτές λοιπόν, η ανάγκη για ερωτική διάθεση κορυφώνεται. Να υπογραμμίσω ότι ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων στις γιορτές έχουν την τάση να πίνουν αλκοόλ ή να μεθούν λίγο περισσότερο από τα φυσιολογικά τους όρια. Είναι ένας τρόπος να δηλώσουν πιο εύκολα την διαθεσιμότητα τους στους άλλους ή να άρουν τις αναστολές τους. .
Στην πραγματικότητα όμως τι είναι οι γιορτές και πώς συνδέονται με τον ερωτισμό; Οι γιορτές είναι μια ανάπαυλα της καθημερινότητας, είναι ένα διάλειμμα από την ρουτίνα χρωματισμένη με ευχές, μνήμες και διασκέδαση. Ένας τρόπος να έρθεις σε επαφή με ανθρώπους που δεν βλέπεις τακτικά, να παρευρεθείς σε κοινωνικές εκδηλώσεις και να ταξιδέψεις στον χρόνο, με ανθρώπους που η συνάντηση ξύπνησε θύμησες και συναισθήματα από το παρελθόν. Αλήθεια, έχετε παρατηρήσει τον εαυτό σας πώς αισθάνεστε όταν συναντάτε κάποιον-α από το ερωτικό παρελθόν σας; Πώς νοιώθετε όταν σας κατακλύζουν ερεθίσματα που έρχονται κατευθείαν από την αμυγδαλή (περιοχή του πρόσθιου εγκεφάλου υπεύθυνη για τα συναισθήματα μας) και η ντοπαμίνη, από τους σημαντικότερους νευροδιαβιβαστές, αρχίζει να δημιουργεί συνάψεις στα περισσότερα από τα 100 δισεκατομμύρια νευρικά κύτταρα που υπάρχουν στον εγκέφαλο μας την σπονδυλική μας στήλη; Ε, τότε λοιπόν για να επιστρέψω στα εγκόσμια και για συνεχίσετε να διαβάζετε παρακάτω, καθότι η νευροφυσιολογία περισσότερο σας κουράζει παρά σας ερεθίζει… με απλά λόγια λοιπόν, η συνάντηση αυτή μπορεί να προκαλέσει, μεγάλη διέγερση από την πρόκληση της ανάμνησης του εκεί και τότε. Έχετε βρεθεί ποτέ σε τέτοια θέση , πώς αισθανθήκατε; Πόσο παράξενο είναι άραγε, όταν κάποτε νοιώσατε κάτι δυνατό και έντονο για κάποιο πρόσωπο, ξαφνικά μετά από χρόνια να το συναντάτε και να προσπαθείτε να συνειδητοποιήσετε το εφήμερο του έρωτα. Η παθολογία του πάθους, που μας έλκει όλο και πιο πολύ καθότι βαθειά μέσα μας όλοι θέλουμε να ζούμε στα άκρα με ένταση, απλώς και μόνο για να επιβεβαιώνουμε την ύπαρξη μας ως έμψυχα όντα.
Η Αμερικανίδα Muriel Rukeyser , ποιήτρια και ακτιβίστρια, το αποδίδει εξαιρετικά στο ποίημά της
¨Κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο¨
Ναι, κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον
Ναι, γνωρίζαμε ο ένας τον άλλον καλά
Ναι είχαμε κάνει έρωτα αμέτρητες φορές
Ναι, είχαμε ακούσει μαζί μουσική
Ναι, είχαμε πάει μαζί στην θάλασσα
Ναι, είχαμε μαγειρέψει μαζί και φάει
Ναι, είχαμε γελάσει συχνά μες στη μέρα και τη νύχτα
Ναι, πολεμήσαμε τη βία και γνωρίσαμε την βία
Ναι, μισούσαμε εσωτερική και εξωτερική καταπίεση
Ναι, εκείνη την μέρα που κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον
Ναι, είδαμε το φως του ήλιου να μας λούζει
Ναι, η γωνία του τραπεζιού ήταν ανάμεσά μας
Ναι, ψωμί και λουλούδια ήταν στο τραπέζι
Ναι, τα μάτια μας είδαν του καθενός μας τα μάτια
Ναι, τα στόματά μας είδαν του καθενός μας το στόμα
Ναι, τα στήθη μας είδαν του καθενός μας το στήθος
Ναι, τα σώματά μας ολόκληρα είδαν το ένα το άλλο
Ναι, κάτι σκιρτούσε μέσα μας
Ναι, αναστάτωσε τις ζωές μας
Ναι, οι σφυγμοί γίνονταν όλο και πιο απαλοί
Ναι, η παρόρμηση η διέγερση
Ναι, ο ερχομός ο οργασμός
Ναι, ήταν και για τους δυο μας η πληρότητα
Ναι, κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον.
Κι αν έστω και για μια φορά έχετε βιώσει τα παραπάνω, τότε ναι μπορείτε να υπερηφανευτείτε ότι γευτήκατε το μυστήριο πάθος και την θύελλα του έρωτα, αν όχι τότε σας εύχομαι το 2019 να σας το προσφέρει απλόχερα και να νοιώσετε την ανάγκη κάποια στιγμή να το αφηγηθείτε και σε άλλους. Κι αν μερικοί ακόμα αναρωτιέστε την σημασία του κειμένου, ξαναδιαβάστε το ποίημα δίπλα στα λαμπιόνια του δέντρου καθώς ακόμα αναβοσβήνουν με όλα τα υπόλοιπα φώτα κλειστά … Καλή Χρονιά !
Ηλέκτρα Σιαλμά, MSc Ψυχοθεραπεύτρια-Οικογενειακή ΘεραπείαΨυχοσεξουαλική Συμβουλευτική
