Ο ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ: LET IT BE ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2019-ΚΑΛΗ και ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ σε ΟΛΟΥΣ

Ο ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ: LET IT BE

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2019

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: The BEATLES

ΧΡΟΝΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1970

«Words are flowing out like endless rain into a paper cup – they slither while they pass, they slip away across the universe… NOTHIN’S GONNA CHANGE MY WORLD…» The BEATLES, 1970

https://youtu.be/Y4gcVl--rto

Οι λέξεις μου πέφτουν σαν την σκουριασμένη βροχή απάνω στο λευκό μου λασπόχαρτο, σέρνονται χαμηλά στις ώρες που ξοδεύονται, αγγίζουν στοργικά τα χείλη σου ορισμένες φορές, γλιστρούν στα απόκρυμνα μονοπάτια της ζωής, περνούν ξιστά από την κάθε στιγμή στους δρόμους, και μοιραία ξεχνιούνται μέσα στα βιβλία και τα ψηφιακά μέσα. Δραπετεύουν ελεύθερα εις τον εθέρα, και δικαίως ύστερα συναντούν το αιώνιο και απροσδόκητο. Το ίδιο, και αχανές αέναο διάστημα. Για εκεί άλλωστε, προορίζονταν. Στο μυαλό μου, την ψυχή και μόνιμα στα αυτιά μου, ηχεί αυτό το περίεργα ρομαντικό στιχάκι. Θεέ μου σκέφτομαι, δώσε μου μέρες να το χαίρομαι, και συνέχεια να το υπηρετώ! Αχ είναι αλήθεια. ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΟΥ! Τίποτα δεν θα τον πειράξει, τίποτα δεν θα τον επηρεάσει. Το ίδιο θα έπρεπε να είναι και για σένα, αγαπητέ μου αναγνώστη. Αυτό είναι μια καλή ευχή. Αυτό είναι επίσης μια καλή και νέα αρχή. Αν την χρειάζεσαι, και εσύ, όσο πολύ την χρειάζομαι και εγώ.

Το LET IT BE ίσως να μην είναι ο καλύτερος δίσκος των BEATLES. Ίσως να μην είναι καν ανάμεσα σε αυτούς που σπεύδουμε συχνά να ακούμε. Έχουν άλλωστε τόσο πλούσιο υλικό στο κατάλογο τους, που θα μπορούσα μόνιμα να γράφω στήλες για αυτό. Από την άλλη ωστόσο, δεν θέλει και πολύ σκέψη, για να καταλάβει κανείς ότι ορισμένα τραγούδια, από την τελευταία επίσημη κυκλοφορία τους σαν μπάντα, γράφτηκαν για να υπηρετήσουν την ζωή και τα όνειρα μας, ως το τέλος των ημερών μας. Δεν θέλει και σκέψη επίσης, για να καταλάβει και κανείς, ότι αυτός ήταν και ο στόχος της μπάντας. Ένα τελευταίο φιλί τους δηλαδή, στην αιωνιότητα. Ένας τελευταίος ψίθυρος στον παράδεισο, ένα τρεμάμενο νεύμα με το χέρι απλωμένο στο διάστημα.

Ακούγωντας τον, λοιπόν, σκέφτομαι πως είναι ωραίο να κάνεις λίγη φασαρία, όσο είσαι ζωντανός. Αυτό χρειάζεται η ζωή, η ίδια η ύπαρξη! ΦΑΣΑΡΙΑ! Να περάσεις από εδώ, από αυτό το γήινο ταξίδι, και να πεις ότι κάτι σκάρωσα και εγώ. Κάτι πρόσφερα! Έκανα λίγη φασαρία ρε παιδί μου. Το έζησα, το ένιωσα! Σήκωσα την κάθε πέτρα μπροστά μου. Έψαξα, ταλαιπωρήθηκα, αλλά βρήκα. Δοκίμασα και διάλεξα. Έπαθα, πόνεσα μα και ωρίμασα! Είδα, ότι ποτέ μου τίποτα δεν κατάλαβα. Είδα ότι έκανα λάθη, είδα ότι έκανα και σωστά. Γνώρισα, ότι τίποτα τελικά δεν γνώρισα. Και ότι κάθε μέρα μου μάθαινα και κάτι καινούργιο! Μέχρι, που όλη αυτή η γνώση, όλη αυτή η σπουδή, βγήκε μπροστά. Συγκεντρώθηκε και μεταδόθηκε στο παιδί μου, στην σύντροφο μου, στους αγαπημένους γύρω μου ανθρώπους, γνωστούς και μη. Είδα ότι έκανα φασαρία, και ότι αυτή η φασαρία είχε λόγο, σκοπό και αντίκτυπο! Είδα, ότι δεν θα γινόταν να γίνει και αλλιώς.

Κάποια πράγματα στην ζωή ΔΕΝ μπορούμε να τα αλλάξουμε. Συμβαίνουν. Γίνονται, είτε εμείς το θέλουμε, είτε όχι. Είναι μια αλήθεια, μια παραδοχή. Μπορείς άραγε να αλλάξεις αυτά που νιώθεις; Μπορείς να πεις, ας πούμε, εγώ τώρα παύω να αγαπάω; Παυω να νιώθω ερωτευμένος; Παύω να νοιάζομαι; Πριν σκευτείς το εύκολο και σίγουρο ΟΧΙ, βάλε και δίπλα από αυτό, το επίσης σίγουρο ΠΟΤΕ. Δεν γίνονται αυτά. Τα αισθήματα είναι για τους ανθρώπους, όχι για τις πέτρες και την ύλη ευρύτερα. Μπορείς να αλλάξεις άραγε την πράξη που μόλις έγινε; Είτε αυτή είναι καλή, είτε κακή; Όχι φίλε μου. Ποτέ.. Το μόνο που μπορει να κάνει κανείς, είναι απλά να το δεχτεί. Να μάθει από αυτό. Να κερδίσει από την γνώση που έλαβε από αυτό. Και με αυτό, να επηρεάσει το «μπροστά». Κάθε φορά λοιπόν, που τα σκέφτομαι όλα αυτά, με παραπέμπω στο Let it be. Διότι «όταν βρίσκω τον εαυτό μου σε δύσκολες στιγμές, η μητέρα Μαρία, μου λέει τα λόγια σοφίας “Ασε το να είναι”… Και στις μαύρες μου ώρες, εκείνη στέκεται μπροστά μου και μου ψιθυρίζει “Άσε το να είναι”…» Ασε το να είναι, άσε το να γίνει. Κάπου εκεί, θα υπάρξει και η απάντηση. Κάπου εκεί, θα βρίσκεται και το μάθημα. Και κάπου εκεί, ευφραίνω την καρδιά μου, λέγοντας της, ότι όλα έχουν λόγο που συμβαίνουν, και ότι όλα μας οδηγούν στο μέλλον ισχυρότερους, και το τουλάχιστον, ένα δράμι σοφότερους.

Τα λάθη έχουν τελικά μεγάλη σημασία, αν επιχειρήσει κανείς αυτές τις μέρες να κάνει την αναδρομή του στην χρονιά που μόλις βγήκε. Δεν είναι τυχαίο, ότι και πέρσι θα κάναμε πολλά. Είναι ωστόσο επίσης σίγουρο ότι απογουτεύσαμε αρκετά και μας απογουτευσαν αρκετοί. Φίλοι και αδερφοί. Μέχρι και συγγενείς (αυτό θα μου πεις, είναι και ο κανόνας). Ακούω το Don’t let me down. Ποιος χρειάζεται την απογουτευση άραγε; Πως όμως μπορείς και να ζητήσεις κάτι τέτοιο από τον άλλο; Το λάθος, η αδιαφορία, η υποκρισία και πολλά όμορφα ακόμα, βρίσκονται στο μετόχι της ανθρώπινης ύπαρξης. Είναι οστό στην σάρκα της. Πηγάδι ζοφερό μέσα στην ψυχή της. Σε αυτό λοιπόν, μάλλον, τείνω να πιστεύω ότι χρειάζεται να είμαστε κομματάκι πιο επιεικείς. Να μην βιαστούμε βρε παιδιά στο νέο έτος, μιας και έρχεται φορτσάτο, να βάλλουμε την πέτρα κατά του άλλου. Μην βιαστούμε να ζητήσουμε το κεφάλι του στο πιάτο. Ας σκεφτούμε πρώτα, τι τον οδήγησε εκεί. Ας είμαστε ειλικρινής. Ας δούμε τι κρύβουμε εμείς μέσα στα σπλάχνα μας, και ουρλιάζουμε αθόρυβα μέσα στις σκέψεις μας. Και αν μας βρούμε πλέον αλάνθαστους και αγιοποιημένους, πάλι προτείνω, αυτή την κοφτερή πέτρα να την ρίξουμε στην θάλασσα όπου και ανήκει, και να αφήσουμε τον αμαρτωλό στην μετάνοια και την τύχη του. Ας του δώσουμε μια ευκαιρία να επανορθώσει. Να σηκωθεί ψηλά και να βρει πάλι του φως που μέσα του έσβησε. Να πάει ολοταχώς προς σε αυτό.

Οι ευκαιρίες που χάθηκαν, και αυτές που θα έρθουν. Αυτές τις ευκαιρίες που ίσως κάποια στιγμή, ζητήσουμε εμείς. Είναι ένα θείο δώρο. Μια δεύτερη, ή έστω μία ακόμα, ευκαιρία. Σε κάποιους δεν δίνεται, και σε κάποιους άλλους, ενώ δίνεται, δεν αξιοποιείται. Κάποιοι ακόμα την περιμένουν, κάποιοι άλλοι την σπαταλούν. Ελπίζω και εύχομαι σε όλους από εδώ, να μην την προσπεράσουν, αν και εφόσον τους δοθεί. Και αν δεν τους δοθεί, να συνεχίσουν να την αναζητούν. Να συνεχίσουν να την δημιουργούν. Να συνεχίσουν ταπεινά να την ποθούν.

Οι Beatles με στέλνουν πίσω στον ήλιο. Μου θυμίζουν την εποχή που είχα την τύχη να ζήσω ξέγνοιαστος σε ένα μέρος που μου έδωσε την ευκαιρία να συνδέσω τα κομμάτια μέσα μου, και δειλά να δω μια χαραμάδα, από αυτό που ήθελα να κάνω στην μετέπειτα ζωή μου. Ήταν ένα μέρος όπου οι γονείς μου, με μεγάλη τους αυταπάρνηση, με έστειλαν να ζήσω. Και μέσω αυτού του εισιτηρίου, μου έδωσαν την ευκαιρία να μάθω τι σημαίνει να κυνηγάς τα όνειρα σου. Το ίδιο μέρος με γέμισε με γνώσεις και ιδέες, με θωράκισε με λέξεις. Λέξεις τις οποίες έμαθα να σέβομαι, και όπως μια καλή μου φίλη πρόσφατα είπε, λέξεις που και λιγάκι φοβάμαι. Ναι, είναι αλήθεια. Τις φοβάμαι. Και αυτό συμβαίνει διότι, οι λέξεις οφείλουν να έχουν σημασία. Έχουν φτιαχτεί για να γεμίζουν με ουσία τις φράσεις μας, να επικοινωνούν ευγενικά το επιχείρημα μας, να μεταφέρονται με πάθος, αίσθημα και αγάπη στο κοντινό υπερπέραν. Να χτίζουν θεμέλια από το σκληρότερο υλικό της Γης. Δεν μπορώ να χαίρομαι με αυτούς που τις σκορπούν αδιάφορα στον αιθέρα. Δεν μπορώ να μην λυπάμαι όταν αυτές χαραμίζονται στην αργκό του θορύβου της ζωής. Όταν αυτές πλαισιώνουν την κακή είδηση, το «κουτσομπολιό» και την καθομιλουμένη «ρουφιανιά». Δεν είναι αυτή η ΦΑΣΑΡΙΑ που λίγο πιο πάνω ανέφερα. Δεν είναι αυτή η τίμια αποστολή τους. Οι λέξεις είναι τόσο στοργικές και μελίρυτες, άλλωστε. Μπορούν να γίνουν στίχοι, τραγούδια, ιστορίες, συμβουλές και διδάγματα. Μπορούν να μεταφέρουν τον άνθρωπο στο φεγγάρι. Μπορούν να τον διδάξουν την διαφορά μεταξύ του λιτού «σε αγαπώ», και του γεμάτου «σε αγαπάω». Μπορούν να τσακίσουν κόκκαλα, μπορούν να επουλώσουν πληγές. Μπορούν απλά να γίνουν ευκαιρίες, η να ζητήσουν μια τελευταία ευκαιρία.

Να φτιάξουν ένα καλύτερο κόσμο. Ένα κόσμο τουλάχιστον, διαφορετικό. Αληθινό και ταυτόχρονα παραμυθένιο, ένα πράγμα και τα δύο αυτά μαζί. Να φιλήσουν την ζωή με πάθος στο στόμα. Να αγκαλιάσουν την στιγμή. Να συνεχίσουν τον μύθο, να δημιουργήσουν από την στάχτη. Αυτό θα ήθελα, για ακόμα μια φορά, και φέτος από την νέα χρονιά που βρίσκεται εμβρυικό της στάδιο. Λέξεις με ουσία, μέσα σε ένα γεμάτο από την ουσία αυτών, κόσμο. Αυτός, θέλω και χρειάζομαι να είναι ο κόσμος μου. Αυτός οφείλει να είναι και ο δικός σας. Και σας, παραπέμπω στο τρέχον ρεφραίν στο μυαλό μου, «τίποτα δεν θα αλλάξει τον κόσμο μου»… Ας το σιγοτραγουδήσουμε λιγάκι μαζι… Ας το βροντοφωνάξουμε κιόλας, αν θέλετε, στον ουρανό… Ας το στείλουμε εκεί που ανήκει… Ψηλά και αιώνια…