ΕΠΕΤΕΙΑΚΟΣ ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ:DEMIS ROUSSOS ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ: 1965 – 2009

ΕΠΕΤΕΙΑΚΟΣ ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ !!!

ΜΑΡΤΙΟΣ 2019

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: DEMIS ROUSSOS

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ: 1965 – 2009

https://www.youtube.com/watch?v=BfdkQGQ5xpA

«We shall dance, we shall sing, my dear love, oh my spring – My love, GOOD DAYS will come…» (We Shall Dance, Demis Roussos, 1971)

ΜΑΡΤΙΟΣ 2019. ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ μαζί με τα ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ του Δημήτρη Ζάχου! Μόνο η σκέψη της περιόδου με ανατριχιάζει! Πως και πότε μας προσπέρασαν τα χρόνια αγαπημένοι μου, πραγματικά αναρωτιέμαι.. «Ντριγκι – ντρίγκι – ντρίγκι – ντρίγκι μάνα μου!» Όπως ακριβώς παραθέτει το τραγουδάκι και το όμορφο refrain του! Ένα άρπισμα, ένας ήχος! Ένα παράδοξο, ο χρόνος. Το μεγαλύτερο, ίσως. Κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα. Μουσική, γεγονότα, ταχύτητα. Έρωτας και αποχωρισμός, απογοήτευση, μια νέα ευκαιρία, ανάσα μέσα από την καυτή ανάσα, ήττες και νίκες, ερχόμενες αναπάντεχα και ακάματα στο πέρας της ροής μας. Δυο χαμόγελα στην τσέπη, ορισμένες καλές πράξεις, στοιχισμένες μέσα στου ρολογιού το περιθώριο, προδοσία και πίκρα, ενσυναίσθηση και μια βόλτα στο «απλό»! Αγάπη και μοιρασιά στο πεζοδρόμιο, τύχη και ατυχία, αγκαλιά στο σκοτάδι, ταξίδια και βίαιοι δρόμοι, βροχές και νέα καλοκαίρια! Όλα συνωστίζονται βραδέως μαζί στην σκέψη μου! Όλα, ένα περίεργο χαρτί στην ζωή μου. Όλα εδώ, κάθε μήνα, με ένα διαφορετικό και ελκυστικό μουσικό θέμα να ντύνει το καλωσόρισμα του, και να στολίζεται ολόφρεσκο στις σελίδες του διαδικτύου. Μιας ιστοσελίδας αυτού, που έχει ΠΑΝΤΑ να πει ΠΟΛΛΑ, και ΠΑΝΤΑ να μοιράζεται τα ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ. Να πιάνει τον παλμό των ημερών, να ωθεί και να προωθεί την ουσία των πραγμάτων και των καταστάσεων. Με ένα πλήθος ποιοτικών συντελεστών όπως οι κύριοι Μπιλίρης και Κρουστάλης, μεταξύ άλλων, και φυσικά, αυτή την ευγενής μορφή, με το όνομα …… Δημήτρης Ζάχος!

Αυτή την επέτειο, είναι αλήθεια, δεν είχα σκεφτεί για τι θέμα να γράψω. Ο μηδαμινός μου χρόνος και τα πολλά συγκυριακά παρελκόμενα, ως συνήθως με ξεπέρασαν. Βρέθηκα, Παρασκευή απόγευμα να στοχάζομαι το τι, το πως και το διότι. Ώσπου η απάντηση ήρθε όπως πάντα από εκεί που δεν την περιμένεις! «Γιατί δεν γράφεις κάτι ελληνικό;» μου είπαν! «Μπα;» ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ! Κάτι ελληνικό! Γιατί όχι. Θα πρέπει ωστόσο να είναι και κάτι ενδιαφέρον! Κάτι πολύχρωμο! Κάτι που να θυμίζει το φευγιό του χειμώνα και των ερχομό της πρώτης αναγκαίας ζέστης! Τον μήνα της ΠΟΙΗΣΗΣ! Τον μήνα που στεγάζει την αγάπη και την γλυκοπύρηνη δημιουργία! Κάτι δυνατό, κάτι τεράστιο, κάτι ανυπέρβλητο! Κάτι που να θυμίζει ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ! Κάτι που να ξεχυλίζει από ρομαντισμό! Ε ναι λοιπόν, τι άλλο! Ο δικός μας και σίγουρα δικός τους.

Ο παγκόσμιος γίγαντας, κύριος DEMIS ROUSSOS! Σερβίρεται στο γαλάζιο πιάτο που φέρνει ο μήνας σας. Εδώ. Ζωντανός, ερωτικός, επαναστατικός και ασυμβίβαστος. Ξυπνάει ότι κοιμάται μέσα σας. Φέρνει, όπως και σε πολλά τραγούδια του, την όμορφη άνοιξη. Μια άλλη εποχή στο κατώφλι της δικιάς μας. Ας ρίξουμε ένα τελευταίο ξύλο στο τζάκι. Ο χειμώνας έχει ακόμα ορισμένες ημέρες ζωής. Ας τις απολαύσουμε πριν χαθούν.

Δεν διαλέγω συγκεκριμένο δίσκο. Διαλέγω μόνο τον καλλιτέχνη. Ένα γνήσιο μουσικό «απόστολο». Σε μια αποστολή, να μεγαλώνει την μουσική μας κληρονομιά έξω από τα σύνορα της χώρας και να διαλαμπαδίζει τους τους ήχους της ελληνικής παράδοσης με τους μοντέρνους ρυθμούς εκείνης (αλλά και της τωρινής) εποχής. Ο Demis ξεκίνησε την πορεία του με τους IDOLS και αργότερα με τους APHRODITΕ’S CHILD, παρέα με ένα ακόμα τεράστιο δικό μας Έλληνα καλλιτέχνη, τον Βαγγέλη Παπαθανασίου (VANGELIS, για όσους δεν γνωρίζουν). Βρέθηκαν μια παρέα μέσα στα ταραχώδη γεγονότα της φοιτητικής επανάστασης, στο Παρίσι του 1968. Εμπευσμένοι από αυτά, αλλά και την παραμονή τους στην χώρα, σύνθεσαν το «RAIN AND TEARS», το οποίο και έγινε ευρύτερα γνωστό, εκείνη την εποχή. Λίγο αργότερα κυκλοφορεί ένα ακόμα πολύ σημαντικό τους single. Το μοναδικό «IT’S FIVE O’CLOCK». Ένας ύμνος στον χρόνο που πριν ανέφερα. Στον χρόνο που τόσο αβίαστα και αδιάφορα περνάει απάνω από τις μέρες μας. Πάνω από τα χρόνια και τις στιγμές μας. Πάνω από όλα τα όνειρα και τις επιλογές μας…

«Είναι τόσο δύσκολο να πιστέψω, ότι είμαι εγώ αυτός που βλέπω πάνω στην αντανάκλαση του παραθύρου – Είναι τόσο δύσκολο, αλλά μάλλον έτσι θα πρέπει να είναι» (Its Five O’clock, Aphrodite’s Child, 1968)

Ευχαριστούμε Ντέμη, για την στιχουργική ευαισθησία σου. Νιώθω ευγνώμων που μας θυμίζεις με ένα στίχο την σημαντικότητα των στιγμών μας. Την ευκαιρία που έχουμε να αρπάζουμε το κάθε λεπτό, και να το βιώνουμε όπως του αξίζει. Σαν να είναι πολύτιμο, δηλαδή. Λίγο πιο κάτω συναντώ το «GOOD TIMES, SO FINE». Ακόμα ένα μικρό διαμάντι στις πίσω του σελίδες. Ακούστε λίγο την sexy τρομπέτα σε αυτό! Αν δεν σας θυμίσει λίγο από το παλιό καλό soul, τότε δεν ξέρω τι θα μπορούσε να το κάνει αυτές τις μέρες. Κρατήστε το μήνυμα. Καλές στιγμές, παιδιά. Χανόμαστε μέρα με την μέρα. Μια ρυτίδα παραπάνω, ένα κύτταρο λιγότερο. Τα δάκρυα (για όσους έχουν την ευκαιρία να τα χύνουν) πια στερεύουν. Ας βγάλουμε φωτογραφίες, ας χορέψουμε! Καλές στιγμές, όλα καλά! Ένας χορός στον δρόμο, στην βροχή. Σε λίγο έρχεται και η λιακάδα! Είπαμε, όλα καλά! Τίποτα δεν χάνεται, μέχρι να χαθεί! Ακούστε λίγο την τρομπέτα σας λέω, θα με θυμηθείτε…

Μένω στον χορό. Επιμένω σε αυτόν, μάλλον. Οι Γερμανοί χρησιμοποιούν συχνά ένα ωραίο γνωμικό. «DAS LEBEN IST EIN TANZ», λένε. Η ζωή είναι ένας χορός! Αυτό είναι, ναι. Αν αφήσεις απέξω όλα τα σκούρα και γκρίζα και ανεξήγητα φαινόμενα της, τότε ναι, δεν θα μπορούσα να σκεφτώ και κάτι άλλο. Ο Demis Roussos μας θυμίζει την σημαντικότητα του χορού επίσης, μέσα από ένα ακόμα ιστορικό άσμα του. «WE SHALL DANCE», προτρέπει! Θα ΧΟΡΕΨΟΥΜΕ! Όταν το πλήρωμα του χρόνου, για μια φορά μας τα φέρει «δεξιά». Όταν βρεθεί ο χρόνος (ξανά) με το μέρος μας! Όταν για μια στιγμή, μια μικρή στιγμή βρε παιδιά, ευθυγραμμιστούν οι πλανήτες απάνω στο έρωτα μας. Θα έρθει ξανά. Όπως έρχεται και σπάνια κάποιες ημέρες. Κάποια στιγμή θα έρθει πίσω η αγκαλιά που μας χρωστάει η ζωή. Το φιλί που έμελλε να αλλάξει ολάκερο τον κόσμο. Να σταματήσει των ρολογιών τους δείκτες. Σε αυτή την στιγμή, εμείς ΞΑΝΑ, ΘΑ ΧΟΡΕΨΟΥΜΕ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ. Δεν αργεί η στιγμή. Και δεν ξοδεύεται στα λεπτά, η αιωνιότητα. Να το θυμάστε αυτό, και όποτε μπορείτε, να χορεύετε.

ΌΧΙ, δεν τελείωσα, ακόμα! Είμαι λίγο πιο κοντά στον επίλογο, ωστόσο. Πριν αυτόν θα σας ταξιδέψω στα ΜΠΟΥΖΟΥΚΙΑ! Τι στο καλό Έλληνες θα είμασταν χωρίς τους ήχους αυτού του σπουδαίου μουσικού οργάνου; Στα «VELVET MORNINGS» λοιπόν, πρόσω ολοταχώς! Και όπως προείπα, «Ντρίγκι – ντρίγκι μάνα μου». Στα «βελούδινα πρωινά, η μέρα ξεκινά και τελειώνει μαζί σου». Σε αυτά σε βρίσκω, σε αυτά σε χάνω. Συνεχίζω όπως εσύ να ονειρεύομαι! ΝΑ ΖΩ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ! Βλέπεις που γρήγορα μαθαίνω; Γδύνομαι από τα καθημερινά μου μαύρα ενδύματα. Πετάω μακριά τις γραβάτες και τα σακάκια! Διαλέγω το κόκκινο! Αμέ! Ο Μάρτης μπορεί να είναι κακή επιρροή! Έως και πονηρή! Θα πρέπει να τον προσέξουμε, οι ρομαντικοί... Και όχι μόνο.

Λίγο ακόμα. Ένα τελευταίο ταξίδι στις εποχές. «SPRING, SUMMER, WINTER AND FALL», συνεχίζει να σπαράζει αυτή η βελούδινη τσιριχτή φωνή του Ντέμη. Το ίδιο σπαράζει και ο μήνας που μπήκε για να κόψει τις εποχές στα τέσσερα. Τι σημασία έχουν ωστόσο τελικά αυτές; Ποια η ουσία όταν δεν έχεις κάποιον να σε καταλάβει; Και αν έχεις, γιατί δεν το εκτιμάς; Γιατί να θες και κάτι παραπάνω; Άλλωστε, τελευταία αρχίζω να πιστεύω ότι όταν αγαπάς οφείλεις και να κατανοείς. Η αγάπη, οφείλει να είναι πρώτα από όλα, κατανόηση. Ύστερα τα υπόλοιπα. Αν κατανοείς, τότε πιθανότατα και να μπορείς να αγαπάς. Όλα στην σειρά. Και αν πραγματικά αγαπάς, όλες οι εποχές έχουν χρώμα, και τελικά κάποιο νόημα για αυτές να αλλάζουν.

Τελειώνω με αναμνήσεις. Ο Φεβρουάριος μου έφτιαξε ορισμένες καλές. Δυστυχώς μου άφησε και αρκετές άσχημες. Κάποιες θα ανοίξουν σαν πληγές σε λίγο, το αισθάνομαι. Δεν βαριέσαι. Ίσως το ρίξω στον χορό! Ίσως γράψω και κανένα βιβλίο. Που ξέρεις, μια μέρα κάποιος μπορεί να το εκτιμήσει. Για την ώρα, παραδίνομαι και σας παραδίνω γενναία στα «WHEN FOREVER HAS GONE» και «SOUVENIRS» του μεγάλου μας πρωταγωνιστή για αυτόν τον μήνα. Αναστενάζω. Σκέφτομαι πόσο πολύτιμοι μου είναι κάποιοι άνθρωποι. Πόσο γλυκιά έχουν κάνει την ζωή μου. Πόσο ωραίο είναι να περιστοιχίζομαι από τα σουβενίρ και τις αναμνήσεις τους. Αυτές άλλωστε είναι και η «μοναδική, εξασφαλισμένη μου περιουσία», όπως το θέτει και ο νέο-φιλόσοφος George Steiner. Μόνο αυτές, πραγματικά μου ανήκουν. Αυτές γυρνούν τριγύρω στο μυαλό μου. Με αυτές αναπνέω, ονειρεύομαι και υπάρχω. Για αυτές, θα λέω μια μέρα ότι άξιζε να περάσω από εδώ. Και με αυτές, όπως όλοι, κάποτε θα περάσω στην άλλη πλευρά. Τις κρατώ λοιπόν, όσο στοργικά κρατώ αυτούς που αγαπώ και συνεχίζω πλάι τους. Σε αυτόν τον όμορφο Μάρτη. Στο μονοπάτι που μόλις τώρα ανοίγεται μπροστά μου. Το ίδιο εύχομαι, να κάνετε και εσείς. Και μην ξεχνάτε, η ζωή ένας χορός! Ξεκινήστε άμεσα.