ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2019
ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ: H ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗΣ
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2016
«Η ζωή που περνά και χάνεται…
και η στιγμή που ποτέ δεν πιάνεται…» (Σήμερα,
Πάριος Γιάννης, σε μουσική και στίχους Σταμάτη Σπανουδάκη)
Έχω
μιλήσει πολλές φορές για τον χρόνο. Έχω μιλήσει άλλες τόσες για τα όνειρα. Έχω
ασχοληθεί ιδιαίτερα με τις στιγμές, έχω χύσει μελάνι για τις καλές πράξεις. Έχω
γράψει για δίσκους και νότες, για ανθρώπους και εποχές. Για την αλλαγή των
πάντων, και την Γη που αρέσκεται διαρκώς μελανχολικά να γυρίζει. Έχω αφήσει να
εννοηθεί πόσο σημαντική είναι η εύρεση της ελευθερίας. Πόσο σημαντική εξίσου,
είναι η παρουσία της αρετής σε ότι ορίζει τις ανθρώπινες σχέσεις και πράξεις.
Έχω επενδύσει απάνω στην αγάπη και τον έρωτα. Έχω γράψει, έχω σκεφτεί, έχω
ελπίσει και πολλάκις αναλύσει. Δεν έχω πει όμως πολλά για την υγεία. Δεν έχω
πει τίποτα μάλλον. Βλέπεις, η υγεία δεν απασχολεί τους νέους. Δεν τους
ενδιαφέρει. Έρχεται απλόχερα και γενναιόδωρα όταν είσαι μικρός και βραδέως
επιβαρύνεται μέσα στα χρόνια. Είτε επειδή τα χρόνια πάνω στον άνθρωπο αφήνουν
κουσούρια, είτε διότι ο ίδιος ο άνθρωπος αρέσκεται να χτίζει πάνω της παλάτια
από άμμο. Να μην την φροντίζει, και κυρίως να μην την εκτιμά. Να καταστρέφει
ότι άλλωστε με τόση γενναιοδωρία του δόθηκε.
Υπάρχουν
δύο υγείες που θα ασχοληθούμε εδώ. Η μία είναι η προφανής, η σωματική. Πονάς
κάπου, λίγο εδώ και λίγο εκεί. Η πλάτη και η μέση σου σε ενοχλούν. Εμ, δεν
είναι λογικό; Σκέφτομαι τις μανάδες που σηκώνουν ξανά και ξανά το 15κιλο ‘μωρό’
τους (καμιά 200αριά φορές την ημέρα) Μαζί με αυτό στην αγκαλιά, βγάζουν και
κανά 2 κιλά «σιδερο», σκουπίζουν, σφουγγαρίζουν, μαγειρεύουν και ύστερα
αναρωτιούνται γιατί πονάνε παντού. Ύστερα έρχεται το χέρι σου, το κεφάλι σου!
Δεν χρειάζεται και πολύ! 20-30 τηλέφωνα την ημέρα και το κεφάλι σου «καζάνι»
που βράζει. Το αυχενικό σου! Λίγο το τεράστιο άγχος για τις μέριμνες της ζωής,
λίγο η 10ωρη ασχολία σου στο υπολογιστή, λίγο το παράθυρο που άφησες τον αγέρα
να εισέρχεται στο ρεύμα σου, και ορίστε το κακό. Ζαλάδες, πόνος, πόνος, πόνος. Πας
στον γιατρό! Ο γιατρός λέει τα ίδια. Ξεκούραση, χάπια, εξετάσεις και επιπλέον
εξετάσεις! Υστερα έρχονται τα «βαριά»! Καρδιά, κεφάλι, και η παρουσία του «κακού».
Τρέχεις σαν τον μανιακό ανάμεσα στις αξονικές και τις μαγνητικές. Τα triplex, τα αίματα και όλα αυτά τα κέρατα! Διαρκώς
σκέφτεσαι δύο πράγματα με την σειρά. Το περίφημο «γιατί σε εμένα;», λες και εσύ
είσαι η εξαίρεση του μόνιμου κανόνα της θνησιμότητας. Και αμέσως μετά
προσθέτεις στην ίδια ερώτηση τον Θεό, «γιατί σε εμένα, Θέε μου;», λες και ο
Θεός είναι η έννοια που ανακαλύπτεται, επινοείται ή δημιουργείται μόλις πάρεις
τις πρώτες αρνητικές σου εξετάσεις.
Ύστερα
έρχεται η πνευματική υγεία. Πως τα πας άραγε με αυτό; Είσαι συνεπής στην
καλοσύνη; H μέσα σου βράζεις από οργή και αποθημένα;
Κοιμάσαι τα βράδυα η συνέχεια «σκοτώνεις» με τσεκούρι το άχρηστο και ανήθικο
αφεντικό σου, τον γείτονα που πετάει τα σκουπίδια του στον κάδο σου, και την
τύπισσα που δεν σε πήρε τηλέφωνο, ενώ τόσο το περίμενες; Μια βόλτα στον παπά ή
τον ψυχολόγο σε γεμίζει από απαντήσεις που δεν θέλεις πραγματικά να ακούσεις.
Και οι δύο λένε το ίδιο, με διαφορετική προσέγγιση, βεβαίως. Ο ένας αγαπάει και
είναι «follower» του Φρουντ,
του Γιουνγκ και του Νίτσε. Ο άλλος των αγίων θεραπευτών και Πατέρων της
εκκλησίας. Καθένας συστύνει διαφορετική θεραπεία. Διαφορετική συνταγή. Άλλο
φάρμακο! Διαλέγεις και παίρνεις, η απόφαση δική σου. Ας μείνουμε εδώ, στο ότι
όλα χρειάζονται. Η ψυχή δεν παίρνεται στα αστεία. Μεγάλος ο πόνος της,
αβάσταχτος. Μεγάλο λιβάδι να οργώσεις. Μεγάλος τόπος να επισκεφτείς. Μεγάλα
σκοτάδια να φωτίσεις.
Αυτό
τον μήνα δεν θέλω τίποτα άλλο εκτός από σιωπή. Γαλήνη, ηρεμία. Υπήρξαν στιγμές
που με σκέφτηκα μέσα σε αυτή την λευκή ρόμπα ενός φτηνού ψυχιατρικού ιδρύματος.
Ξέρετε, σαν από εικόνα ασθενή σε μια αμερικάνικη ταινία! Συναντήθηκα με
έννοιες όπως ο φόβος, η κρίση. Η πίεση όλων των καταστάσεων για κάποιες ημέρες
με νίκησε. Και ήταν μεγάλη η επικράτηση. Με έβαλε σε σκέψεις. Όχι πολύ
ελπιδοφόρες. Μιλώντας για γαλήνη, ανέτρεξα στην φιλενάδα μου την μουσική. Το
χέρι έφτασε σε ένα δίσκο του Σταμάτη Σπανουδάκη. Η Βελόνα έπεσε πάνω στο «ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΤΟΡΗ». Από τις πρώτες νότες
του πιάνου, μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια. Σπάνιο. Αληθινό. Έκλεισα τα μάτια.
Σκέφτηκα τι είναι το πιο σημαντικό σε αυτή την ζωή. Η απάντηση με σάστισε!
Είναι όλα αυτά που αγνοώ και παίρνω εδώ και χρόνια για «δεδομένα». Η κόρη μου,
ο άνθρωπος μου. Η οικογένεια μου. Η υγεία μου. Οι άνθρωποι που άγγιξαν τις
ευαίσθητες χορδές μου. Η πορεία μου προς τον δρόμο του Θεού. Μετά φυσικά
έρχονται όλα τα υπόλοιπα όπως η τέχνη μου, η ποίηση, η μουσική. Η σαστιμάρα μου
συνέχιστηκε! Μπήκα σε ορισμένες ζοφερές σκέψεις. Πώς να είσαι ευτυχισμένος όταν
όλα τα σημαντικά τα έχεις βάλει στην άκρη; Πώς να έχεις γαλήνη όταν δεν τα
χαίρεσαι καθημερινά; Όταν δεν περπατάς στους δρόμους γεμάτος ενέργεια και ανάσα
από αυτά; Όταν η σκέψη σου δεν οδηγεί στο χαμόγελο, την ελπίδα, την γαλήνη που
αυτά επιφέρουν; Συνέχισα με μέθη να ακούω Σπανουδάκη, έφτασα στο «ΣΗΜΕΡΑ».
Ευθύς
αμέσως μου ήρθαν οι στίχοι του Σταμάτη, τους οποίους και πολύ ξεχωριστά
ερμήνευσε ο Πάριος. Η στιγμή ποτέ δεν πιάνεται, δυστυχώς. Το ξεχνάω, το
ξεχνάμε. Τίποτα δεν πιάνεται σε αυτό τον κόσμο. Τίποτα υλικό δεν μένει πίσω.
Όλα κάποια στιγμή θα γίνουν λάσπη, πάνω στην ίδια παραλία που πριν χτίζαμε
παλάτια. Μεγάλη φιλοσοφία να δίνεις ολοκληρωτικά τον εαυτό σου σε όσα αξίζουν. Και αυτά είναι
μικρά. Είναι η πρώτη σου καλημέρα στον άνθρωπο που μοιράζεσαι το βραδυνό
κρεβάτι. Το πρώτο γλυκό φιλί στο παιδί σου. Μια καλή και γενναιόδωρη πράξη.
Ύστερα όλα τα άλλα. Και να γίνονται και αυτά καλά. Να έχουν τέχνη μέσα τους. Να
έχουν ποίηση. Να έχουν ανθρωπιά.
Προχώρησα
στα «ΚΥΜΑΤΑ» και την «ΘΑΛΑΣΣΑ», και όπως ήταν φυσικό, η σκέψη
μου συνέχισε στο ίδιο μύκος κύματος. Συνάντησα ένα ακρογυάλι, μια ήρεμη
θάλασσα. Πήρα όλες μου τις αγωνίες και τις πέταξα σε ένα λεκιασμένο τσουβάλι, μέσα
της. Εντάξει, έμειναν 2-3, έτσι γιατί δεν είμαι τέλειος, και ο εγκέφαλος
αρέσκεται μόνιμα να ασχολείται με την επίλυση. Τα πολλά όμως έπρεπε να πνιγούν.
Χρειαζόμαστε όλοι νέα αρχή. Έλεγχο συνείδησης. Τι πάει σωστά, τι πάει λάθος. Τι
κάναμε και κυρίως τι δεν κάναμε. Η θάλασσα χάλασε. Ήρθαν κύματα. Μέσα σε αυτή
ένα καράβι. Εγώ και εσύ, και 9 δισεκατομύρια ακόμα άνθρωποι. Τραβάμε κουπί.
Κάπου θα φτάσουμε. Κάπου που να έχει ήλιο ξανά, και ζέστη. Και γαλήνη ξανά, και
ηρεμία.
Στο
μεταξύ, η βελόνα πέφτει στο «ΓΛΥΚΥ ΜΟΥ
ΕΑΡ». Ο Απρίλιος ήρθε. Μέσα στα σπλάχνα του, το θαύμα της Ορθόδοξης πίστης.
Ο Χριστός θα περάσει εκ νέου μέσα από το αβάσταχτο μαρτύριο. Το ίδιο περνά ο
κάθε ένας μας. Η μεγάλη διαφορά; Εκείνος το πέρασε με σιωπή. Εσύ και εγώ,
μονάχα με παράπονο, νεύρα, φωνές και ιαχές, και όλα τα «γιατί» του κόσμου. Μα
δεν είμαι θεός, θα βιαστείς να πεις. Μα τι είσαι ωστόσο, μήπως είσαι δα και
άνθρωπος; Οι πράξεις σου κάποιες φορές, κάτι άλλο θυμίζουν. Ίσως είναι η ώρα
για σκέψη, ξανά. Για ένα ακόμα απολογισμό. Για μετάνοια. Ίσως είναι και καιρός
για συγχώρεση! Συγχώρεση προς τους άλλους, μα κυρίως συγχώρεση δικιά μας, από
τους άλλους. Η χρονιά ίσως θα ήταν καλύτερα να ξεκινάει από το Πάσχα. Φέτος θα
έχουμε όλοι μια καλή ευκαιρία να μετρηθούμε με τον κακό μας εαυτό! Και με λίγη
τύχη, είναι σίγουρο, κάτι καλό μπορεί να προκύψει από αυτή την σύγκρουση. Να
μην την φοβηθούμε, προτρέπω.
Δεν
θέλω να πω τίποτα ιδιαίτερο για τον καλλιτέχνη του μήνα. Το έργο του και η
μοναδική του ταπεινότητα, μιλάνε από μόνα τους. Τον ευχαριστώ, που αυτόν τον
μήνα ήρθε για να κατοικήσει στην σκέψη μου. Τον ευχαριστώ για τα τραγούδια που
ήδη ανέφερα, αλλά και για τα «ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ»,
«ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ», το «ΧΟΡΟΣ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ» και φυσικά
για το «ΕΡΩΤΙΚΟ». Όλα μου πρόσφεραν
ειρήνη για κάποιες στιγμές. Με βοήθησαν να «πατήσω φρένο». Να πάψω να κινούμαι
γρηγορότερα από τις σκέψεις, και τους ανθρώπους γύρω μου. Να συνεχίσω να
αγκαλιάζω την ζωή, αλλά πρωτίστως να την απολαμβάνω. Αυτό νομίζω, ότι πρέπει να
είναι και το μήνυμα μου για όλους τους αναγνώστες αυτής της στήλης, για αυτόν
τον όμορφο μήνα.
Κλείνω
με το «ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΔΑΚΡΥΣΑΝ» και το
«ΠΕΡΑΣΑΝ». Το ταξίδι όλων μας
συνεχίζεται. Υπό διαφορετικό πρίσμα πλέον. Υπό άλλες συνθήκες. Πιο αργές, πιο αληθινές,
πιο μελωδικές. Τα δάκρυα ήρθαν, και καλώς ήρθαν. Έτσι επικοινωνεί η ψυχή με τον
«έξω» κόσμο. Ο λυρισμός του Σπανουδάκη επανέρχεται επίσης στο ακάματο μυαλό
μου. Μια φράση αναδύεται από μέσα μου, ξανά και ξανά. «Είμαι
ζωντανός επειδή σε αγάπησα». Ότι ήρθε, ότι ξαφνικά έφυγε. Μας
σήκωσε, μας έριξε. Ίσως και να μας διάλυσε. Μας δίδαξε πολλά ωστόσο. Η μάχη
μπορεί να χαθεί. Ο πόλεμος ωστόσο ακόμα δεν σταμάτησε. Δεν είπαμε την τελευταία
μας κουβέντα. Είμαστε άνθρωποι. Θα πέσουμε. Δεν θα μείνουμε όμως εκεί. Θα
σηκωθούμε. Θα ελπίσουμε ξανά, θα αναστηθούμε! Αυτό είναι που επιβάλλεται. Το
ξέρετε. Αυτή είναι και η δική σας αλήθεια.
ΚΑΛΟ και ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΠΑΣΧΑ ΓΙΑ
ΟΛΟΥΣ – ΥΓΕΙΑ και ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΓΑΛΑΝΗΣ – ΑΠΡΙΛΙΟΣ
2019
Ο συνεργάτης μας ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΓΑΛΑΝΗΣ έγινε δεκτός στην Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών και είναι μέλος της εδώ και λίγο καιρό. Ξεχωριστή τιμή για τον ίδιο αλλά και για μας στα "αφιερώματα"
Συγχαρητήρια...
